Θανάσης Τσεκούρας

Δεν είναι βέβαιο ότι το έργο δημιουργεί το ίδιο ενδιαφέρον όταν μεταφέρεται στα δυστοπικά εδάφη της πολιτικής ζωής.
Παρ’ όλα αυτά, έχει τουλάχιστον ίντριγκα. «Ποιος απήγαγε λοιπόν τον Αλέξη;». Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα από τις πρόσφατες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κοσμογονικές αλλαγές, οι πολιτικές τομές, η δημιουργία του νέου ΣΥΡΙΖΑ, ο μετασχηματισμός σε φορέα της προοδευτικής παράταξης, η διεύρυνση, το άνοιγμα στην Κεντροαριστερά και πολλές άλλες ουσιώδεις επαγγελίες μεταφράστηκαν προς το παρόν σε ένα τουλάχιστον άχρωμο «φύγε συ, έλα συ». Ο Τζανακόπουλος στη θέση του Σκουρλέτη στο κόμμα και ο Σκουρλέτης στη θέση του Τζανακόπουλου στη Βουλή.
Μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής (που γράφονταν αυτές οι γραμμές) μαθαίναμε ότι αναζητείται επίσης ο νέος εκπρόσωπος. Και ο ανασχηματισμός των τομεαρχών που προοιωνιζόταν ένα αδιάφορο ανακάτεμα της τράπουλας. Αυτά τα θαυμαστά λοιπόν και βλέπουμε.
Με όση καλή πίστη και αν προσεγγίζει κανείς τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο να μη διαπιστώνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στην Κουμουνδούρου.

Στην καλύτερη εκδοχή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη καταφέρει να συνέλθει από το σοκ της εκλογικής ήττας. Κατανοητό μεν, αδικαιολόγητο δε μετά από 14 μήνες.

Υπάρχει όμως και η χειρότερη εκδοχή. Ο απόλυτος «ιδρυματισμός», η αποξένωση από την κοινωνία, η μειωμένη επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Το «σύνδρομο του σκαντζόχοιρου», μια συνήθης διαδρομή για τις κομματικές νομενκλατούρες, προκειμένου να καλύψουν τα πραγματικά αίτια μιας πολιτικής ήττας και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Οποια εκδοχή και αν ισχύει, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Και οι αλλαγές είναι πολύ κατώτερες από τον πήχη της συγκυρίας.

Εξ ου και το ερώτημα για την τύχη του Τσίπρα. Είναι εδώ, είναι ο ίδιος, ή βιώνει μια παράξενη κατάσταση ομηρίας; Είναι ευχαριστημένος από τις ασκήσεις εσωκομματικής ισορροπίας; Από το ότι διάφορες φράξιες της Κουμουνδούρου, με εκπροσώπους που αγνοούνται από την κοινωνία, ξαναμοιράστηκαν την πίτα της κομματικής εξουσίας;

Αν είναι ικανοποιημένος μια εξήγηση υπάρχει. Δεν άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλαξε όμως ο Τσίπρας. Μέσα από ένα περίεργο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» αποδέχτηκε την ομηρία του και έγινε «τροχονόμος» στις φράξιες της Κουμουνδούρου.

Αν δεν είναι -κι αυτό μοιάζει πιο φυσιολογικό- γιατί δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες μακράς πνοής; Ακατανόητος φόβος για πολιτικά στελέχη που μπορεί να μην καταφέρνουν να εκλεγούν ούτε βουλευτές, αλλά επιθυμούν να χειραγωγούν τις εξελίξεις. Αδικαιολόγητος σεβασμός για πρόσωπα που ανήκουν πλέον στην προϊστορία. Προσκόλληση σε ψυχολογικά σύνδρομα. Ανασφάλεια μπροστά στο καινούριο. Ελλειμμα καθαρής ματιάς και αφηγήματος.

Ισως όλα αυτά να ισχύουν μαζί. Ενα πάντως είναι βέβαιο. Ο πολιτικός χρόνος δεν είναι ατελείωτος. Και με βήμα σημειωτόν κανείς δεν έφτασε μακριά.