Τάσος Καραμήτσος

Αν και μας κόστισε άλλα τέσσερα χαμένα χρόνια και ένα επιπλέον μνημόνιο με μερικές δεκάδες δισ. ευρώ, και πάλι χαρούμενοι και ανακουφισμένοι είμαστε που... δεν γίναμε Εκουαδόρ, όπως θα μπορούσαμε, σύμφωνα με την επιστολή του συμβούλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Γκλεν Κιμ προς τον Γιάνη Βαρουφάκη (σήμερα στο «ΘΕΜΑ»).

Θα μου πείτε, περσινά ξινά σταφύλια. Η Ελλάδα από τότε μπήκε σε έναν δρόμο και ο Τσίπρας επανεξελέγη πρωθυπουργός τον Σεπτέμβριο του 2015 πανηγυρικά, μια που οι συμπολίτες μας είτε του αναγνώρισαν την, έστω και στο παρά ένα, στροφή ή «kolotoumba» προς το σωστό, είτε δεν κατάλαβαν τίποτα από το καράβι που πέρασε ξυστά από τα βράχια της χρεοκοπίας, γιατί απλώς δεν είχαν πληρώσει ούτε ευρώ σε φόρους το πρώτο εξάμηνο του 2015, οπότε, σου λέει, τα παλικάρια καλά το πάνε. Μέχρι που τέλειωσαν τα λεφτά και άρχισαν τα όργανα.

Εχει σημασία, όμως, να καταλάβουν και οι πολίτες τι έγινε τότε, όχι γιατί πιστεύω ότι θα επαναληφθεί κάτι τόσο ακραίο, αλλά για λόγους καθαρά εκπαιδευτικούς που θα μας χρησιμεύσουν στο μέλλον.

Το παραμύθι της «εύκολης λύσης» που κατά καιρούς στην Ιστορία πρεσβεύουν τα ακραία λαϊκιστικά κόμματα της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς (όπως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) στα μεγάλα ζητήματα της οικονομίας, της εργα­σίας και κατά προέκταση της κοινωνίας πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Κάτι που είναι βέβαιο ότι θα αποδειχτεί δύσκολη υπόθεση, αν και η διακυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστερά συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάρρευση του μύθου.

Σιγά-σιγά τα πνεύματα ηρεμούν, ο φόβος απομακρύνεται και τα στόματα ανοίγουν για το περίφημο πρώτο εξάμηνο του 2015. Το τι γινόταν δεν περιγράφεται εύκολα ούτε ως σκέτο κωμικό ούτε ως σκέτο τραγικό. Ισως κωμικοτραγικό, αλλά σε κάθε περίπτωση πάρα πολύ επικίνδυνο. Γκροτέσκο μεν, μια που ο φουκαράς ο Λαφαζάνης πίστευε πως η μαμά Ρωσία θα μας δανείσει ρούβλια και θα μας ταΐσει στάρι δωρεάν, ενώ ο Βαρουφάκης, με το μάτι του να γυαλίζει, μας οδηγούσε εκτός ευρώ. Γιατί άραγε, έτσι μόνος του το σκέφτηκε να το πλήξει;

Ο ψύχραιμος παρατηρητής-αναγνώστης των μαρτυριών αυτών συμπεραίνει ότι ο Τσίπρας δεν ήθελε να συμβεί το μεγάλο κακό της εξόδου της χώρας από το κοινό νόμισμα, αλλά άργησε τραγικά να σταματήσει το πιο επικίνδυνο εθνικά παιχνίδι που έχει παιχτεί ποτέ στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία.

Δίσταζε ως όμηρος των ίδιων των επιλογών του μπροστά σε πολιτικές («σκίζω τα μνημόνια») και πρόσωπα (Βαρουφάκης) να συμβιβαστεί τον Απρίλιο του 2015 με μια σχετικά καλή συμφωνία με τους εταίρους μας και το έκανε κατόπιν του δραματικού φινάλε με το δημοψήφισμα με πολύ χειρότερους όρους. Ενα βαρύ μνημόνιο που προβλέπει την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, τη δήμευση των τραπεζών από τους δανειστές, νέους φόρους, εισφορές κ.λπ.

Οφείλεται, λοιπόν, μια συζήτηση ανοιχτή και ξεκάθαρη στην ελληνική κοινωνία γι’ αυτή την περιπέτεια όχι με λαϊκά ή κανονικά δικαστήρια, αλλά με κριτική και αυτοκριτική από όλους, γιατί πολλοί γύρω μας (ή από εμάς) μπήκαν στον πειρασμό της «εύκολης λύσης». Και ίσως αρκετοί από εμάς νομίζουν ότι ακόμα και τώρα υφίστανται «εύκολες λύσεις» για την Ελλάδα.