Αποχαιρετούμε την Μέρκελ – με τους παλιούς εαυτούς μας, τι θα κάνουμε;
blogtzanakis-_1_

Στέφανος Τζανάκης

Αποχαιρετούμε την Μέρκελ – με τους παλιούς εαυτούς μας, τι θα κάνουμε;

Η απόσυρση της καγκελαρίου Μέρκελ, της «μαμάς» των Γερμανών, τείνει να γίνει το βασικό θέμα στις αυριανές ομοσπονδιακές εκλογές: οι ψηφοφόροι ψάχνουν κάποιον που να της μοιάζει, πολιτικά και ψυχολογικά – και λίγες ώρες πριν το εκλογικό αποτέλεσμα, οι αναποφάσιστοι παραμένουν αφύσικα πολλοί

Την ίδια στιγμή, οι μεγάλες εφημερίδες – ειδικά στη Γερμανία – διαχειρίζονται ένα «κύμα αποχαιρετισμού». Πολλοί και διάφοροι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, οι οποίοι είχαν την εμπειρία να συζητήσουν αλλά και να διαπραγματευτούν μαζί της, καταθέτουν την αλήθεια τους, όπως θα γινόταν σε μία Υπηρεσία ή σε μία εταιρεία με την ευκαιρία της συνταξιοδότησης του γενικού διευθυντή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, της γενικής διευθύντριας.

Για εμάς τους Έλληνες, η καγκελάριος είναι ένα πρόσωπο κομβικό για την περίοδο της δεκαετούς κρίσης, που φούντωσε το 2009 και σε έναν βαθμό, εξακολουθεί να ταλαιπωρεί την χώρα. Η Μέρκελ μισήθηκε δεόντως τα πρώτα χρόνια των Μνημονίων, όταν κυριαρχούσαν οι τιμωρητικές πολιτικές της τρόικα, αλλά μετά από την παράνοια του δημοψηφίσματος του 2015 και την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, άρχισε σιγά – σιγά να θεωρείται μία φωνή της λογικής. Σκληρή μεν, αλλά φωνή της λογικής.

Είναι χαρακτηριστικό πως την «αποχαιρετά» ο Αλέξης Τσίπρας στην FAZ – σαν τον φτωχό ανεψιό μπροστά στην πλούσια θεία από το Βερολίνο, δίνοντας έμφαση στην ειλικρίνειά της, αλλά και στη δυνατότητά της να βρίσκει συμβιβασμούς ακόμα και με έναν πρωθυπουργό της Αριστεράς, όπως ο ίδιος. Όπου «συμβιβασμός», η σχεδόν πλήρης υιοθέτηση των απαιτήσεων της τρόικα – δηλαδή, της Γερμανίας.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την άνεση που δίνει η ζωή στους ενεργούς παρατηρητές, ήταν πολύ πιο διαπεραστικός στον δικό του «αποχαιρετισμό»: μίλησε για την εντύπωσή του ότι τα όσα «σκληρά» του έλεγε ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, ήταν σε απόλυτη συνεννόηση με την καγκελάριο – σε ένα παιχνίδι «κακού» και κάπως «καλού» αστυνομικού. Πιθανότατα είναι έτσι – αλλά η αλήθεια είναι και ολίγον προσωπική υπόθεση. Ούτως ή άλλως, η Ιστορία θα αργήσει να γραφτεί.

Άλλωστε, εκεί ανήκει πλέον η Άνγκελα Μέρκελ – στην Ιστορία. Μπορεί να παραμείνει για καιρό στην θέση της καγκελαρίου – μιας και θα χρειαστεί χρόνος ώσπου να σχηματιστεί κυβέρνηση στην Γερμανία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις εκλογές της Κυριακής. Εμείς, όμως, εδώ στην Ελλάδα, όσοι ζήσαμε τα δέκα χρόνια της κρίσης, δεν ανήκουμε ακόμα στις υποσημειώσεις της Ιστορίας. Και πριν αποχαιρετίσουμε την κα Μέρκελ, καλό θα είναι να πούμε «αντίο» στον παλιό, συλλογικό μας εαυτό.

Η απόσυρση της καγκελαρίου – χωρίς να γνωρίζουμε τι της επιφυλάσσει το αύριο της ευρωπαϊκής πολιτικής – μας δίνει μία καλή αφορμή να ξαναδούμε τα όσα μας έφτασαν ως το 2009 και την κρίση, αλλά και τον τρόπο που διαχειριστήκαμε τους εαυτούς μας και την ίδια την χώρα, ο καθένας και η καθεμία στο ποσοστό που του ή της αναλογεί.

Κλείσιμο
Έξη χρόνια μετά, είναι μάλλον προφανές ότι εκείνος που χόρευε τσάμικα στο Σύνταγμα στην συγκέντρωση του Αλέξη Τσίπρα τις παραμονές του δημοψηφίσματος του 2015, το έχει – τουλάχιστον- ψιλομετανιώσει. Όπως κι εκείνος που κυκλοφορούσε αμέριμνος στο Ζάππειο, με ένα ποτήρι λευκό κρασί κι ένα πουλοβεράκι τυλιγμένο στους ώμους, διαλαλώντας ότι «μένουμε Ευρώπη».

Η ελληνική κοινωνία πέρασε αρκετά σχεδόν ανέφελα χρόνια, προτού διχαστεί ξανά – δεκαετίες μετά από τον εμφύλιο – με τον τρόπο αυτό. Και ακόμα δεν το έχουμε ξεπεράσει, παρότι έχουν περάσει κοντά 2000 ημέρες από εκείνες τις οδυνηρές βραδιές.

Η καγκελάριος έκανε ό,τι έκανε για να σώσει τις γερμανικές τράπεζες που είχαν εκτεθεί στην ελληνική αγορά, όπως και για να διαφυλάξει το προφίλ της στο γερμανικό εκλογικό σώμα. Οι δικοί μας πολιτικοί έκαναν ό,τι έκαναν για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί από την ελληνική οικονομία, όπως και για να παραμείνουν πάνω στη βάρκα της πολιτικής. Κάποιοι το κατάφεραν, κάποιοι όχι.

Το ερώτημα ωστόσο, αφορά εμάς τους υπολοίπους: σήμερα η Ελλάδα υποφέρει σε όλα τα επίπεδα από τους «αρνητές» πάσης φύσεως. Χοντρά – χοντρά, ένας στους τρεις είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Όχι στη μάσκα, όχι στο τεστ, όχι στο εμβόλιο, όχι στη διασωλήνωση, όχι στον κορωνοϊό τον ίδιο. Πριν από την κρίση, ήταν το «όχι» στις ταυτότητες, μετά ήλθε το «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και ύστερα οι πλατείες των αγανακτισμένων. Οι πλατείες έλαβαν 62% στο δημοψήφισμα – και μετά ήλθε το τρίτο Μνημόνιο, παραμονή δεκαπενταύγουστου, λίγες ώρες πριν από τα πανηγύρια.

Η Μέρκελ φεύγει – και για εμάς, μικρή σημασία έχει το όνομα του αντικαταστάτη της, για τις πολιτικές που θα ακολουθήσει η επόμενη γερμανική κυβέρνηση. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να διώξουμε τον παλιό μας εαυτό – που κατά πάσα πιθανότητα είναι και ο σημερινός. Και να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε, μπας και κάποια στιγμή δεν χρειάζεται να αποχαιρετούμε καγκελαρίους.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ