Παν. Μπουσμπουρέλης

Ο,τι και να λέμε, η οικονομία παραμένει το βασικό πρόβλημα και η έναρξη των πλειστηριασμών ανοίγει ένα ασύμμετρο πολιτικά κεφάλαιο με άγνωστες αλλά και απειλητικές πτυχές για το σύνολο της κοινωνίας.

Το ερώτημα είναι αν οι τράπεζες θα τηρήσουν την άτυπη συμφωνία με την κυβέρνηση να αφήσουν ανέγγιχτα ακίνητα αξίας χαμηλότερης των 300.000 ευρώ ή η μπάλα θα πάρει και τον αδύναμο πολίτη.

Το θέμα περιπλέκεται καθώς οι πρώτες νομικές αντιδράσεις των θυμάτων των πλειστηριασμών περιέχουν μηνύσεις κατά συμβολαιογράφων και τραπεζιτών για διαδικασίες που γίνονται παράνομα, όπως αναφέρουν, κεκλεισμένων των θυρών, ενώ η κυβέρνηση διά στόματος Κοντονή επιχειρηματολόγησε για πλειστηριασμούς αξίας 1,5 εκατ. ευρώ, που αφορούν επιχειρηματίες που είναι αναμεμειγμένοι στα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου.

Το ερώτημα είναι αν οι πλειστηριασμοί θα μπορέσουν να δώσουν λύσεις και να βοηθήσουν τη βελτίωση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών ή θα αποδειχθούν αναποτελεσματικοί επειδή:

- δεν θα προσελκύσουν ουσιαστικό ενδιαφέρον

- θα γίνουν πράξεις σε πολύ χαμηλές τιμές, με αποτέλεσμα η αγορά ακινήτων να μπει σε νέο φαύλο κύκλο και να αποδειχθεί ότι οι προβλέψεις των χαρτοφυλακίων για τις τράπεζες είναι ανεπαρκείς.

Κυρίως οι τράπεζες θα κριθούν από την πορεία πώλησης των επιχειρηματικών δανείων που μέχρι τώρα δεν έχουν σημειώσει πρόοδο.

Ωστόσο, οι μεγάλοι διεθνείς οίκοι που έχουν κατά κόρον δικαιωθεί στις προβλέψεις τους τα τελευταία χρόνια για τον κλάδο στην Ελλάδα, όπως η Goldman, εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους. Ετσι οι σχετικές εκθέσεις μετά την πρόβλεψη για τριπλασιασμό των κερδών της Eurobank για το 2018 εκτιμούν ότι η κεφαλαιοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς πρέπει να ανέβει κατά 70%.

Η πορεία των τραπεζών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη πολιτικά με αυτήν της κυβέρνησης, διότι η αποτυχία έστω και μιας θα άρει το αφήγημα που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβερνητική πλευρά για την ανάκαμψη της οικονομίας.

Σε πολιτικό επίπεδο η ονομαστική ανάκαμψη δεν μπορεί να βοηθήσει. Το είδαμε αυτό σε αρκετές κυβερνήσεις τη δεκαετία του 2000. Αν η εσωτερική ζήτηση δεν ανακάμψει και δεν διαχυθεί στα μεσαία στρώματα, δεν υπάρχει πολιτικό αντίκρισμα.

Πολλοί σχεδιασμοί είναι σωστοί, η πολιτική υπεροχή όμως δεν κερδίζεται ούτε με τον τουρισμό, ούτε με τις γεωπολιτικές στρατηγικές. Η σημερινή κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός εξέπληξαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους με την επιτυχή δημοσιονομική διαχείριση κόντρα στην παραπαίουσα πολιτική τους του 2015. Ομως η στρατηγική συγκέντρωσης του υπερπλεονάσματος για να μοιράσουμε υπερφορολογώντας θα έχει πολιτικό τίμημα, όπως φαίνεται.

Αυτή η πολιτική δεν συνιστά πλειοψηφικό ρεύμα, αλλά απλώς ένα ισχυρό κόμμα στις παρυφές της Αριστεράς. Αυτό δε που πρέπει να προβληματίσει, ειδικά το Μαξίμου, που ομολογουμένως έκανε αξιοπρόσεκτες προσαρμογές την τελευταία διετία, είναι ότι μία ακόμα αξιολόγηση, η τρίτη κατά σειρά, κλείνει, αλλά οργασμός επενδύσεων δεν υπάρχει. Γιατί άραγε;

Η σημερινή οικονομική πολιτική θέλει πολλές αλλαγές για να αποδώσει. Ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου η Ευρώπη και όλες οι οικονομίες της έχουν σχεδόν εξέλθει από την κρίση και εμείς ίσως είμαστε σε δυσκολότερη θέση ακόμα και από εκείνους που δεν είναι στο ευρώ. Ακόμα.