Παν. Γκρουμούτης

Περάσαμε ένα εικοσιτετράωρο αναμονής. Για το αναπόφευκτο. Για  να μάθουμε αν οι αναλυτές των οίκων  αξιολόγησης περικόψουν – και  πόσο – την πιστοληπτική αξιολόγηση της Γαλλίας, ενδεχομένως και  της Γερμανίας.

Οι αγορές στην Ευρώπη κινήθηκαν με αυτή την εξέλιξη  περίπου ως δεδομένη. Οι γαλλικές εφημερίδες «κρέμασαν» την είδηση στα πρωτοσέλιδά  τους. Και περίμεναν …

Περίμεναν να ακούσουν τους αναλυτές, τους διαχειριστές κεφαλαίων  και τους πάσης φύσεως οικονομικούς παράγοντες εντός και εκτός ΕΕ να εκφράζουν τον έντονο προβληματισμό τους, αν όχι και την οργή τους, για τις επιλογές των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, για τις επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις των ισχυρών για μια «τελική λύση» που ουδέποτε έρχεται.

Προς στιγμήν «αναθάρρησαν», όταν η Fitch, το απόγευμα της Παρασκευής, προειδοποίησε πως υποβαθμίζει τις προοπτικές της γαλλικής οικονομίας. Αυτό στη γλώσσα των οίκων αξιολόγησης σημαίνει: «Θα σας υποβαθμίσουμε. Μπορεί αύριο, μπορεί και σε δύο χρόνια»!

Περίμεναν να κλείσει  η Wall Street. Κι έκλεισε και μετά από λίγο ήρθε η Moody’s να υποβαθμίσει το … Βέλγιο.

Κι όλοι περιμέναμε την Standard & Poor’s. Να μας πει κι αυτή πόσο χάλια τα έχουμε καταφέρει, πόσο αρνητικές είναι οι προοπτικές για την ευρωοικονομία, πόσο κατά διαόλου πάει το ευρώ, πότε θα χρεοκοπήσουμε, ποιοι θα χρεοκοπήσουν πρώτοι και ποιοι δεύτεροι.

Γιατί αυτή είναι  τελικά η πικρή αλήθεια: η Ευρωπαϊκή Ένωση απλώς περιμένει την κάθαρση. Την αφορμή για να τερματισθεί μια «ένωση» που για άλλους είναι βραχνάς και για άλλους άγος. Για τους «φτωχούς» μαρτύριο και για τους «πλούσιους» βάρος. Για το Νότο δοκιμασία και για το Βορρά καταδίκη.

Γιατί τελικά πρέπει να έρθουν οι χαρτογιακάδες των οίκων αξιολόγησης να επισημοποιήσουν το ναυάγιο, την αποτυχία, την «φούσκα» της προσπάθειας των Ευρωπαίων να δημιουργήσουν τις … Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Να καταδείξουν  τις χαοτικές διαφορές μεταξύ των  ευρωπαϊκών οικονομιών αλλά και των λαών που κατοικούν σε αυτή την ήπειρο. Διαφορετικές ανάγκες, διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικές προτεραιότητες και εν τέλει διαφορετικές δυνατότητες και προοπτικές. Που ΔΕΝ μπορεί να τις γεφυρώσει ένα νόμισμα και ένα «σύμφωνο», όσο κι αν το προσπαθούν (;) μερικοί και μερικές.

Πρέπει να έρθουν οι χαρτογιακάδες των οίκων αξιολόγησης  να μας δείξουν το τέλος της  διαδρομής και του «πειράματος».

Υ.Γ: Κι όχι τίποτε άλλο αλλά έχει πάει η ώρα μία  τη νύχτα κι ακόμα δεν ήρθαν  …