Παντελής Καψής

Απλοποιώντας δραστικά, δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις ποια είναι η ουσία της πάπιας αλλά αρκείσαι στη διαπίστωση ότι αν κολυμπά σαν πάπια και κάνει κουάκ σαν πάπια, τότε είναι πάπια. Μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τη συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Πρόθεση του είναι να απαντήσει στον πρωθυπουργό ο οποίος υποστήριξε ότι ο γάμος είναι το επιστέγασμα της αγάπης μεταξύ των δύο ανθρώπων. Ο Μητσοτάκης βέβαια δεν διευκρίνισε σε τι συνίσταται αυτό το επιστέγασμα, ο Ράμφος ωστόσο εξανέστη υποστηρίζοντας ότι η αγάπη δεν είναι το αποκλειστικό, υποπτεύομαι ότι δεν το θεωρεί καν το κύριο, χαρακτηριστικό του γάμου. Η αγάπη, αναφέρει χαρακτηριστικά, ως μόνη προϋπόθεση του γάμου είναι ζήτημα μερικών μόνο δεκαετιών ενώ ο γάμος προηγείται κάποιες χιλιετίες. Έχει δίκιο αν και το επιχείρημα που επικαλείται το βρήκα λίγο παράδοξο. Αν αρκούσε η αγάπη, λέει , τότε τίποτα δεν μας εμποδίζει να μιλήσουμε αύριο για έναν γάμο ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και ένα ρομπότ. Ίσως βλέπει πολύ Χόλυγουντ.

Όχι, όπως υπογραμμίζει ο γάμος είναι ένας θεσμός μέσα στον οποίο βάζουμε όρια στις «ζωώδεις ορμικές πιέσεις» μας και αναπτύσσουμε επιθυμίες αξιακές που μπορούν να μας «εξανθρωπίσουν». Αυτός είναι ο σκοπός της οικογένειας, προσθέτει, « ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου». Στο πλαίσιο μάλιστα του γάμου, συνεχίζει σε άλλο σημείο, το παιδί έχει ανάγκη από πατέρα και μητέρα για να αποκτήσει μια «σωστή και ξεκάθαρη» εικόνα του εαυτού του. Στο γάμο των ομοφύλων ωστόσο, αποκτά μια «θολή» εικόνα και δεν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και τι όχι. «Με αυτή την θολή εικόνα εαυτού», καταλήγει, «τα παιδιά ως ενήλικες θα δημιουργήσουν κοινωνίες σκληρά ανταγωνιστικές, όπου το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό. Θα επιστρέψουμε σε μια ζωώδη κοινωνία, στην ζωώδη, πραγματικά και κυριολεκτικά κατάσταση του ανθρώπου».

Ομολογώ σάστισα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ο γάμος των ομοφύλων μπορεί να έχει τόσο οδυνηρά αποτελέσματα. Μέχρι που μου πέρασε από το μυαλό δηλαδή, ότι πίσω από κάθε τρομοκράτη ισλαμιστή, κάθε ναζί τραμπούκο και κάθε ακραίο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστή που πίνει το αίμα των εργαζομένων, πίσω από όλους αυτούς οι οποίοι θέλουν να μας γυρίσουν σε μια ζωώδη κατάσταση, μπορεί πράγματι να κρύβονται ομόφυλοι γονείς.

Ας είναι, σε αυτό ειδικά μπορεί και να κάνει λάθος. Διαβάζοντας ωστόσο τη συνέντευξη του υπέθεσα ότι αν είναι να έχουμε τόσο τρομακτικά αποτελέσματα από παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς, τότε η λύση που θα προτείνει θα είναι όχι μόνο να μη επιτραπεί ο γάμος αλλά και να απαγορευτεί στα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν παιδιά. Αν μάλιστα κάποια ζευγάρια ομοφύλων αποκτήσουν με οποιοδήποτε τρόπο παιδί, να παρεμβαίνει η πολιτεία και να τους τα παίρνει. Πώς αλλιώς θα αποκτήσουν «σωστή» εικόνα, του εαυτού τους; Για να μη πούμε πώς ως κοινωνία θα αποφύγουμε την επιστροφή στη ζωώδη κατάσταση, αν δεν πάρουμε τέτοια ριζικά μέτρα;

Όμως όχι, ο Ράμφος δεν είναι τόσο σκληρός. Έτσι καταφεύγει σε μια επιχειρηματολογία η οποία στην ουσία της είναι ανάλογη με την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης. Αντί για το γάμο, λέει, έχουμε το σύμφωνο συμβίωσης. Και αντί για την τεκνοθεσία από τον ή την σύντροφο του φυσικού γονέα, τα ζευγάρια των ομοφύλων μπορούν να υπογράφουν μια συμφωνία αναδοχής ώστε σε περίπτωση θανάτου του ενός, το παιδί να παραμένει μαζί με τον άλλο ή την άλλη σύντροφο . Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ή χρειάζεται κάποια τροπολογία στη νομοθεσία. Σε κάθε περίπτωση όμως θα έχουμε μια οικογένεια η οποία θα έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά που θα είχε αν επιτρεπόταν ο γάμος, μόνο που δεν θα ονομάζεται γάμος. Στο δικό μου το μυαλό και υποπτεύομαι πολλών άλλων θα είναι γάμος. Για ποιο λόγο φοβόμαστε το όνομα, ομολογώ δεν μπορώ να καταλάβω. Πέρα ίσως από το να ικανοποιηθούν οι λογής λογής γραμματείς και φαρισαίοι που έχουν εμπλακεί στη συζήτηση. Όπως δεν κατάλαβα όμως γιατί ο Ράμφος έπρεπε να καταφύγει σε τόσο διάτρητα επιχειρήματα.