Μπάμπης Κούτρας

Πριν απ’ όλα όμως υπήρξε ένας κατεξοχήν μαχόμενος, αιχμηρός δημοσιογράφος. Δεν δίσταζε να γίνει ο ίδιος είδηση με τη σκληρή, ενίοτε ακραία πλην πάντα τεκμηριωμένη κριτική του στην εξουσία, όποιος και αν την εκπροσωπούσε. Ολη την περίοδο της ασθένειάς του και πριν από αυτή ήταν σε άγρια πολιτική σύγκρουση με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα και συνέχισε να αγωνίζεται όταν οι άλλοι εκδότες είχαν παραδοθεί. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχε ομηρικές μάχες με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και πολλούς άλλους πολιτικούς πρώτης γραμμής.

Ο Θέμος δεν κρύφτηκε ποτέ, ούτε μπήκε στον πειρασμό να λειάνει τις απόψεις του, δεν φοβόταν να πληγώσει αυτούς που, κατά τη γνώμη του, πλήγωναν με τις ενέργειές τους τον ελληνικό λαό. Τίποτε όμως δεν αποτυπώνει καλύτερα τον αντικομφορμισμό του Θέμου από το «Πρώτο Θέμα». Εμφανίστηκε το 2005, όταν η «συνταγή» των ελληνικών εφημερίδων φαινόταν να έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της. Τότε ο παραδοσιακός Τύπος βρισκόταν σε αμηχανία και αδυναμία να συναγωνιστεί την αμεσότητα της τηλεόρασης. Οπότε, τι διαφορετικό θα μπορούσε να προσφέρει άλλη μία εφημερίδα; Η διαφορά είναι ότι ο Θέμος δεν οραματιζόταν το «ΘΕΜΑ» ως «άλλη μία εφημερίδα». Για παράδειγμα, κόντρα στο ρεύμα της εποχής και των ταμπλόιντ που απαιτούσαν αποκλειστικά και μόνο σύντομα κείμενα, το «Πρώτο Θέμα» τόλμησε να δημοσιεύει πολυσέλιδα άρθρα με πλούσια και ζωντανή εικονογράφηση. Και ακόμη πιο πλούσιο (σε ποσότητες λέξεων) κείμενο.

Ηταν ακλόνητη πεποίθηση του Θέμου ότι οι προσωποκεντρικές ιστορίες της επικαιρότητας πρέπει να γράφονται σαν διηγήματα ή νουβέλες. Οχι όμως με βερμπαλισμούς και λογοτεχνίζουσες φιοριτούρες, αλλά με πρωτότυπη πληροφορία. Με στοιχεία που προέκυπταν από το πρωτογενές ρεπορτάζ. Διότι ο Θέμος μπορεί να άφησε εποχή για το στυλ γραφής του ως σχολιαστής και αρθρογράφος, να έγινε διάσημος για τις επαναστατικές παραπολιτικές στήλες με τις φαρμακερές ατάκες («Οσα παίρνει ο άνεμος», «Μαύρη Τρύπα» κ.ά.), το μεγάλο του πάθος όμως ήταν η σκληροπυρηνική δημοσιογραφία. Και ταυτόχρονα αξιοποιούσε το έμφυτο δαιμόνιό του στον αποφθεγματικό λόγο, γι’ αυτό μέσα στα άρθρα-σεντόνια του «ΘΕΜΑτος» έβαζε τη δική του ανατρεπτική πινελιά, τα περιβόητα «SMS». Ο Θέμος αποδομούσε, σάρκαζε, καυτηρίαζε μέσα σε ελάχιστες λέξεις οποιοδήποτε θέμα, όσο σοβαρό και αν ήταν. Υπό μία έννοια, ο Θέμος έγινε πρόδρομος της λογικής Twitter: σχεδόν μία πενταετία πριν από την επικράτηση των social media, ήταν ο πρώτος «τουιτεράς». Αποφάσισε να γίνει εκδότης (μαζί με τον Τάσο Καραμήτσο) ώστε να ασκήσει τη δημοσιογραφία χωρίς κανέναν περιορισμό, με τους δικούς του όρους, υπακούοντας μόνο στο ένστικτο, την αισθητική και την περιφρόνηση προς οποιαδήποτε πεπατημένη. Η ανταπόκριση του κοινού και η σαρωτική επιτυχία του «ΘΕΜΑτος» δικαίωσαν απολύτως τις αντισυμβατικές επιλογές του.

Για τον Θέμο δεν υπήρχαν παγιωμένες σελίδες και αμετακίνητες στήλες. Το υπέρτατο κριτήριό του ήταν η φρεσκάδα και η πρωτοτυπία της θεματολογίας. Ο Θέμος έβρισκε «μπαγιάτικα» ακόμη και θέματα που είχε ο ίδιος ζητήσει να γραφτούν την Παρασκευή, μερικές ώρες πριν το «τυπωθήτω». Παρακολουθούσε με την ίδια μανία την πολιτική όσο και τη lifestyle επικαιρότητα, χωρίς να φοβάται ότι θα παρεξηγηθεί. Εν κατακλείδι, για τον Θέμο η δημοσιογραφία δεν ήταν μια δουλειά ή μια επιχείρηση. Ηταν ένας έρωτας φλογερός και παθιασμένος. Η συνεργασία με τον Θέμο ήταν ένα διαρκές σεμινάριο δημοσιογραφίας. Εάν, δε, μου επιτρέπεται μια προσωπική εξομολόγηση, το να έχω δουλέψει μαζί του ήταν μια εξαιρετική τύχη. Και μεγάλη τιμή.