Λέανδρος Ρακιντζής

«Στην προβαλκανική Ελλάδα, όταν ανθούσε η ληστεία στις ορεινές και απρόσιτες περιοχές της Ρούμελης, ένα απόσπασμα ευζώνων με επικεφαλής έναν λοχία καταδιώκοντας τους ληστές κατέλυσε ένα βράδυ σ’ ένα ορεινό χωριό, όπου ο λοχίας κοιμήθηκε το βράδυ στο σπίτι του κοινοτάρχη, οι άλλοι εύζωνες σ’ άλλα σπίτια. Το πρωί, που οι άνδρες του χωριού πήγαν στα χωράφια και ο λοχίας πήρε τον πρωινό του καφέ, είδε τη γυναίκα του κοινοτάρχη, νόστιμη και  αφράτη βλαχοπούλα, να πλένει στη σκάφη αναψοκοκκινισμένη.

Άρχισε τότε να περπατάει πάνω κάτω και να μονολογεί: “Ωχ, τι έχει να γίνει, ωχ, τι έχει να γίνει”. Η γυναίκα ανήσυχη τον ρώτησε: “Τι έχει να γίνει, καπετάνιο;”.

Και της λέει: “Εγώ θα σε πειράξω, εσύ θα το πεις στον άντρα σου, που θα θελήσει να με σκοτώσει, αλλά θα τον σκοτώσω εγώ, οι χωρικοί θα τρέξουν να  βοηθήσουν τον άντρα σου και οι εύζωνοι θα τους σκοτώσουν και τότε θα χυθεί πολύ αίμα. Τότε η κακομοίρα του λέει, εάν είναι έτσι, καπετάνιο, εγώ δεν θα πω τίποτα στον άντρα μου και έτσι επικράτησε η ειρήνη στο χωριό”».

Η χαριτωμένη αυτή ιστοριούλα εκτός από διασκεδαστική, κρύβει μια μεγάλη αλήθεια, που συνεχώς επιβεβαιώνεται. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα προκύπτουν διάφορες κρίσεις  σ’ όλα τα επίπεδα, διεθνείς, διακρατικές, κοινωνικές, εργασιακές, συντεχνιακές, πολιτικές, φοιτητικές, αθλητικές κ.λ.π., οι οποίες κλιμακωτά κορυφώνονται πάντοτε υπό έλεγχο, διότι εάν ξεφύγουν θα έχουμε απρόβλεπτες συνέπειες και ξαφνικά επέρχεται συμβιβασμός ή παράδοση άνευ όρων και όλα ομαλοποιούνται και επέρχεται συνήθως πρόσκαιρα αυτό που ονομάζουμε με διάφορα πρόσημα κατ’ ευφημισμόν ειρήνη στα παραπάνω επίπεδα με εκατέρωθεν δηλώσεις ικανοποιήσεως και επιτυχίας.

Έχουμε διάφορα ιστορικά παραδείγματα, όπως τη συνθήκη του Μονάχου, που αυτός που κέρδισε (Χίτλερ) αντιλαμβανόμενος την αδυναμία του αντιπάλου επανήλθε δριμύτερος διεκδικώντας περισσότερα πλεονεκτήματα. Πρόσφατα στη χώρα μας έχουμε τέτοιες επίπλαστες καταστάσεις ειρήνης, όπως το Νταβός, τις μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων παρά τη συνταγματική απαγόρευση, συνέχεια της οποίας είναι η σημερινή απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και τα επεισόδια του Μενιδίου με τη χορήγηση και αντισυνταγματικών προνομίων στους Ρομά κλπ.

Κάθε φορά που ακούω ότι κατόπιν επιτυχών κυβερνητικών ενεργειών επετεύχθη η κοινωνική ειρήνη θυμάμαι την ιστοριούλα του Σταμ-Σταμ και αναρωτιέμαι για το τίμημα της ειρήνης αυτής και ποιος τελικά θα το πληρώσει, σίγουρα το πιο αδύνατο μέρος, που κάθε φορά είναι διαφορετικό, π.χ. για το Μενίδι, οι τοπικές κοινωνίες, για την απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΕ το Σύνταγμα και οι θεσμοί, για το Νταβός η οικονομική ανάπτυξη της χώρας κλπ.

Λέανδρος Τ. Ρακιντζής
Αρεοπαγίτης ε.τ.