Γιώργος Κατσούρης

Τεράστια επιτυχία που ήρθε μετά από μεγάλο παιχνίδι απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού. Μπράβο. Χίλια μπράβο. Έχουμε όμως το δικαίωμα να τα λέμε; Έχουμε την άδεια να χαρούμε με αυτή την επιτυχία όσοι είμαστε έξω από τον χορό; Σύμφωνα με τη λογική των διεθνών αλλά και αρκετών δημοσιογράφων όχι. Απαγορεύεται ρητά. Προφανώς κάθε είδους κριτική και όχι μόνο η αρνητική, αλλιώς μιλάμε για επιλεκτική απαγόρευση.

Κριτική, για να συνεννοούμαστε, είναι σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα η διατύπωση κρίσεων, η υποκειμενική άποψη ενός ατόμου για ένα θέμα. Αυτή μπορεί να είναι αρνητική, μπορεί να είναι και εποικοδομητική. Τη γνώμη μας, λοιπόν, την προσωπική μας άποψη, τη σκέψη μας, οφείλουμε να την κρύβουμε, να μην την εκφράζουμε, γιατί μαύρο φίδι που μας έφαγε. Όχι γενικά. Ειδικά. Μόνο όσον αφορά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Σε λίγο θα ζητηθεί να βγει και νόμος: «Όποιος εκφράζει αρνητικά σχόλια για την Εθνική θα τιμωρείται παραδειγματικά». Την  ποινή θα την αποφασίζουν από κοινού ποδοσφαιριστές και οι κριτές των κρινόντων.

Είναι σα να ακούω ακόμη και τώρα στα αυτιά μου δηλώσεις διεθνών κατά το πρόσφατο παρελθόν, πάντα μετά την κατάκτηση του Euro 2004. Σε κάθε αποτυχία ακολουθούσε η ίδια καραμέλα: «Εμείς δεν έχουμε τίποτα να αποδείξουμε. Έχουμε δείξει εδώ και χρόνια ποιοι είμαστε. Έχουμε δώσει τις απαντήσεις μας στο γήπεδο». Μα σε κάθε αποτυχημένο αποτέλεσμα ή σε κάθε αποκαρδιωτική εμφάνιση η ίδια κασέτα. Με λίγα λόγια, απαγορεύεται να μας κατακρίνεις.

Αυτό όμως είναι κάτι που πραγματικά με ξεπερνά. Δηλαδή αν πάει οποιοσδήποτε να παρακολουθήσει μια ταινία, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία και είναι χάλια δεν πρέπει να το πει γιατί ο εκάστοτε σκηνοθέτης, ηθοποιός, τραγουδιστής κατά το παρελθόν έκανε «παπάδες»; Αν, για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, κάποιος δημοσιογράφος κάνει ένα ρεπορτάζ για πέταμα δεν έχει το δικαίωμα ο αναγνώστης, ο τηλεθεατής να το επισημάνει γιατί μπορεί ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος να έχει δείξει πολλάκις τι αξίζει;  Ένας συγγραφέας για ένα κακό βιβλίο, ένας αρχιτέκτονας ή πολιτικός μηχανικός για ένα κακοφτιαγμένο έργο, ένας ζωγράφος, ένας ποιητής, οποιοσδήποτε τέλος πάντων.  Ή αυτό δεν ισχύει για εθνικούς ευεργέτες ή καταξιωμένους καλλιτέχνες, αλλά μόνο για τους Έλληνες διεθνείς;

Γιατί θα πρέπει να πανηγυρίζω επειδή έχασα 3-0 από την Κολομβία ή μετά από εκείνη την κακοποίηση του αθλήματος στο αλήστου μνήμης παιχνίδι με τη Σουηδία; Γιατί θα πρέπει να λογοδοτήσω σε εκατοντάδες αυτόκλητους υπερασπιστές επειδή έχω μια συγκεκριμένη άποψη για το ποδόσφαιρο; Όταν δω το καλό, θα το πω. Και θέλω να αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω το ίδιο και στην περίπτωση που δω κάτι στραβό. Είτε τακτικά, είτε από πλευράς απόδοσης παικτών. Η δικαιολογία ότι την Εθνική την αγαπάς άνευ όρων και άνευ γκρίνιας δεν υπάρχει. Εδώ κάνουμε κριτική στο παιδί μας αν κάνει κάτι λάθος, δεν θα το κάνουμε στους ποδοσφαιριστές; Αυτή η λογική, απλά δεν έχει… λογική.

Το γεγονός ότι η κριτική, ακόμη και η σκληρή ή κακοπροαίρετη σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να είναι εποικοδομητική, να αφυπνίζει, να ατσαλώνει δεν έχει ανταπόκριση στο θέμα Εθνική. Κι όμως. Αυτή την κριτική από τους… αντιφρονούντες μπορεί να έχει παίξει τον δικό της ρόλο στις επιτυχίες της ομάδας. Για φανταστείτε να υπήρχαν μόνο αυτοί που θα αποθέωναν σε κάθε ευκαιρία 25χρονα παιδιά. Δεν χρειάζεται να πούμε πού θα είχε φτάσει το καλάμι… Η κριτική σε κρατά προσγειωμένο, σε ωθεί στην αυτοκριτική και στη διόρθωση των «κακώς κειμένων». Και φυσικά δεν υπάρχει κριτικόμετρο για να ορίζει μέχρι που θα φτάσει αυτή η κριτική. Ή την κάνεις ή όχι. Με τον δικό σου τρόπο.

Να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, με κίνδυνο να γίνουμε και αιρετικοί; Κανένα πρόβλημα. Κώστας Κατσουράνης. Στο επίκεντρο τις τελευταίες ημέρες, για τους σωστούς λόγους. Κακός στο παιχνίδι με τους Κολομβιανούς, κόκκινη στο παιχνίδι με τους Ιάπωνες, απών με τους Ιβοριανούς. Ήττα στο πρώτο, ισοπαλία στο δεύτερο, νίκη στο τρίτο. Θα δεχτώ ότι είναι τυχαίο. Δεν μπορεί όμως κανείς να με πείσει ότι ο Κατσουράνης στα 35 του είναι καλύτερος από τον Σάμαρη, από τον Χριστοδουλόπουλο, από τον Κονέ ή ακόμη και από τον 37χρονο Καραγκούνη. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους που έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ηγετικές του ικανότητες. Αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχουν άλλοι που μπορούν να κάνουν μέσα στο γήπεδο καλύτερα τη δουλειά που πρέπει απ’ ότι εκείνος. Όση σιγουριά και ασφάλεια κι αν αισθάνεται ο Σάντος με το να τον έχει στην ενδεκάδα, το ότι τα καλύτερα ανήκουν στο παρελθόν δεν αμφισβητείται.

Ο Κατσουράνης, λοιπόν, και ο κάθε Κατσουράνης δεν αποτελεί ιερό τοτέμ. Όπως θα αποθεωθεί στα καλά, θα κριθεί στα κακά. Και δυστυχώς τα κακά έχουν γίνει πλέον πολύ περισσότερα. Και διατυπώνονται με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας. Έντυπα, προφορικά, διαδικτυακά. Γιατί θα πρέπει να απολογηθεί ο δημιουργός της σελίδας «Όχι Κατσουράνη με Κόστα Ρίκα»; Για το ανύπαρκτο χιούμορ του όπως υποστηρίζουν κάποιοι; Σε 100 χιλιάδες άτομα προφανώς άρεσε αυτό το χιούμορ και έγιναν μέλη στο γκρουπ. Για το κακό που κάνει στο ιδανικό  κλίμα της ομάδας; Τότε θα έπρεπε Τζαβέλλας και Μανιάτης να κάνουν ήδη διακοπές. Επειδή μπορεί να επηρεάσει τις επιλογές του Σάντος; Αν συνέβαινε αυτό τότε ενδεκάδα θα έφτιαχναν οι εφημερίδες, όχι ο Πορτογάλος. Όλα τα παραπάνω είναι αστεία. Αστείο είναι και το γκρουπ. Με τον τρόπο του. Ο Σάντος δεν πρόκειται να ακολουθήσει τις συμβουλές του αν δεν θέλει, ακόμη και 5 εκατομμύρια μέλη να απαριθμήσει το γκρουπ. Ούτε ο Κατσουράνης θα τα βάψει μαύρα. Έχει ακούσει και έχει βιώσει πολύ χειρότερα κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Αν του πει ο προπονητής «μπες και παίξε» θα το κάνει και θα το χαρεί, άσχετα από την απόδοσή του. Αλλά και όλοι εμείς που θα τον παρακολουθούμε έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να τον κρίνουμε από το τελικό αποτέλεσμα. Αν έχει παίξει καλά, μαγκιά του. Αν όχι, θα τα ακούσει. Έτσι γίνεται στη ζωή και η Εθνική δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι πάντες κρίνονται. Και όχι εκ των προτέρων, αλλά εκ του αποτελέσματος. Και μέχρι τώρα τα αποτελέσματα είναι ξεκάθαρο προς τα πού κλίνουν.