Γιώργος Δ. Ανδρέου

Την ίδια μέρα, 27 Αυγούστου, είναι η επέτειος της καταδίκης σε θάνατο και της εκτέλεσης, την επόμενη, από τους κομμουνιστές του «δημοκρατικού στρατού» της θρυλικής Ελένης Γκατζογιάννη, για το «έγκλημα» της προσπάθειας να σώσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα «των αγωνιστών για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας» (η ιστορία της έγινε best seller βιβλίο και ταινία).
Η 29 Αυγούστου 1949 σηματοδοτεί τη λήξη του εμφυλίου, κατ’ άλλους συμμοριτοπόλεμου, με την ήττα του λεγόμενου «δημοκρατικού στρατού» στο Γράμμο και το Βίτσι.

Έκτοτε, οι νικητές του εμφυλίου, η πλειοψηφία των Ελλήνων που ήθελαν τη χώρα στο δυτικό δημοκρατικό ελεύθερο κόσμο, προσπάθησαν να ξεχάσουν τον εμφύλιο και τις συνέπειες του. Για λόγους μεγαλοψυχίας, ευγένειας και τακτ έναντι των ηττημένων, κυρίως όμως με την πεποίθηση ότι η αναμόχλευση των παθών μόνο κακό κάνει στη χώρα, περιόρισαν τις αναφορές, τις «επετείους» και τις εορταστικές εκδηλώσεις στο ελάχιστο, παρά την αντίδραση σοβαρής μερίδας των απογόνων όσων είχαν νεκρούς και απώλειες από τον Εμφύλιο. Ακόμα και η προβολή της ταινίας «Ελένη» αντιμετώπισε άτυπο εμπάργκο για δεκαετίες.
Αντίθετα, η καθ’ ημάς αριστερά, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις:

(ιδ. το «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» του Τάκη Λαζαρίδη, τη συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου : «…Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο - τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν - θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά …” κ.α.),
όχι μόνο δεν αποδέχθηκε την ήττα και τις ευθύνες που τις αναλογούν για τις καταστροφικές συνέπειες του εμφυλίου σπαραγμού,
όχι μόνο δεν ζήτησε – φραστικά ή έστω έμπρακτα – συγνώμη για την εσκεμμένη και κατευθυνόμενη προσπάθεια , τότε, να εντάξει στη χώρα στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής δικτατορίας και την κομμουνιστική διακυβέρνηση που απέτυχε και κατέρρευσε παταγωδώς, αλλά εξακολουθεί και επιμένει:

Να χαρακτηρίζει ακόμα και τώρα, μετά την κατάρρευση, τον εμφύλιο που προκάλεσε για την κατάκτηση της εξουσίας και την πρόσδεση στο Σοβιετικό άρμα, αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη

Να εξυμνεί και να αγιοποιεί ως αγωνιστές της δημοκρατίας, τους πρωτεργάτες εγκλημάτων στη διάρκεια του εμφυλίου.

Να γιορτάζει επιλεκτικά εμφυλιοπολεμικές νίκες της αναγορεύοντας τες σε επετείους

Να καταγγέλλει ως γιορτές μίσους τις ελάχιστες πλέον εκδηλώσεις μνήμης της άλλης πλευράς και για αντικομμουνισμό όποιον τολμήσει να υπερασπιστεί την προσπάθεια της χώρας να παραμείνει ελεύθερη και δημοκρατική.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να τελειώσει αυτή η άτυπη πολιτική «ασυλία» των αριστερών γενικά και του ΚΚΕ ειδικά – ενός από τα ελάχιστα εναπομείναντα Σταλινικά απολιθώματα παγκοσμίως - που πρωτοστατούν στη δημιουργία νοσηρού και διχαστικού κλίματος στην πολιτική και κοινωνική ζωή, αποβλέποντας στην κατάρρευση της χώρας και την δι αυτής επικράτηση του κομουνισμού. Να σταματήσει η ανοχή, η σιωπή και ο φόβος μην προσβληθεί η αριστερά - είχαμε φτάσει πριν κάποια χρόνια στο σημείο να ντρέπονται και να φοβούνται οι κεντροδεξιοί να διακηρύξουν δημόσια τις πεποιθήσεις τους. Η μονοπώληση της δημοκρατικότητας, της προοδευτικότητας και του ήθους (!!!).

Να καταλάβουν οι αριστεροί όλων των αποχρώσεων πως η Ελλάδα:

ανήκει και θα εξακολουθήσει, στην Ευρώπη και τον δυτικό δημοκρατικό κόσμο και θα πηγαίνει μπροστά, θέλουν δεν θέλουν, γιατί το θέλει ακόμα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που συνασπίστηκε το 1945-49 και απέτρεψε την εθνική υποδούλωση

στην οποία ζουν και πολλοί διαπρέπουν και ευδοκιμούν πλουτίζοντας, δεν θα καταρρεύσει όπως αποβλέπουν τορπιλίζοντας κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης. Ο «τρίτος γύρος», η εμφυλιοπολεμική ρεβάνς, θα μείνει ανεκπλήρωτη νοσηρή προσδοκία στο μυαλό και την καρδιά τους.

Να κατανοήσουν και να αποδεχθούν - είναι κανόνας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - πως όπως είναι δικό τους δικαίωμα να επικρίνουν ακόμα και να βρίζουν όσους πιστεύουν στην αστική δημοκρατία, την Ευρώπη και τον φιλελεύθερο τρόπο ζωής και ανάπτυξης, οφείλουν να ανέχονται και το δικαίωμα και την ανεμπόδιστη επιλογή, κάθε ελεύθερου πολίτη να είναι αντίθετος στην κομμουνιστική ιδεολογία, το σύστημα και τις ανελεύθερες πρακτικές του.

Ο Αύγουστος στη δημοκρατική Ελλάδα, εκτός από διακοπές, σηματοδοτεί και τη νίκη της δημοκρατίας.