Γιάννης Μακρυγιάννης

Κάποιοι το λένε καλοπροαίρετα, υπό την έννοια ότι είναι τέτοια η έκθεση πλέον και τόσο εκτεταμένη η μόλυνση στην κοινότητα που όντως είναι απίθανο να γλιτώσει και ο τελευταίος. Διεθνώς άλλωστε επιβεβαιώνεται ότι τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται ραγδαία.

Άλλοι όμως κρύβουν πίσω από τη σκόπιμη διάδοση αυτής της «θεωρίας» ή και «προφητείας», μία ακόμη προσπάθεια να βγάλουν λάδι όσους διαχειρίζονται την πανδημία. Αφού θα κολλήσουμε όλοι, ό,τι και να κάνει η Πολιτεία, όποτε και να ληφθούν ή να μην ληφθούν μέτρα, δεν έχει σημασία, είναι σε αδρές γραμμές το νόημα αυτής της προσέγγισης. Διανθισμένο με πραγματικά, όπως φαίνεται στοιχεία, τα οποία όντως κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι η μετάλλαξη «Ο» δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο ο αρχικός ιός, ή άλλες μεταλλάξεις, όπως η «Δέλτα» και δεν προκαλεί τόσες πολλές νοσηλείες ή θανάτους.

Αυτή η θεωρία, όπως και πολλές άλλες στο παρελθόν, που άλλοτε απέρριπταν την ευθύνη στην ατομική συμπεριφορά, ή εμφάνιζαν την πανδημία ως «τελειωμένη», ακόμα και ότι είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα εμβολιασμού, μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνη και από την ίδια την «Ο», η οποία ελπίζουμε να είναι το κύκνειο άσμα, έστω «φιλότιμο», του κορωνοϊού, ως ένας μαζικός φονικός ιός.

Η χρήση αυτής της θεωρίας με τέτοια ευκολία, παραβλέπει τη σημασία της επαγρύπνησης της Πολιτείας και της ανάγκης να λαμβάνει έγκαιρα μέτρα, υποβαθμίζει τον κίνδυνο για τη ζωή, έστω κι αν μιλάμε για μικρότερα ποσοστά θνησιμότητας πλέον, αδιαφορεί για τις επιπτώσεις που προκαλεί η μόλυνση μεσομακροπρόθεσμα στον οργανισμό (long covid) και μανιπουλάρει απλώς πολιτικά και επικοινωνιακά όλα τα υπόλοιπα που αφήνει η πανδημία στον ψυχολογικό παράγοντα, την κοινωνική και οικονομική ζωή.

Μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη αυτή η θεωρία διότι προκαλεί ίσως εφησυχασμό, αφού κρύβει και ένα υπαινιγμό του τύπου «ας κολλήσουμε την Ο, να αποκτήσουμε κι ανοσία, δεν είναι θανατηφόρα, όπως οι άλλες». Δεν είναι όμως έτσι. Έχει σημασία, για παράδειγμα, να περιοριστούν οι μολύνσεις τώρα που το ΕΣΥ εξακολουθεί πιεσμένο. Όσο περισσότερο χρόνο κερδίζει κανείς, τόσο μπαίνουν στη μάχη κι άλλα όπλα, όπως φάρμακα.

Καλό είναι η κυβέρνηση να μην τρέξει και αυτή τη φορά να χρησιμοποιήσει μία βολική, για την ίδια, θεωρία, μήπως και αποφύγει την ευθύνη που έχει. Την ευθύνη να πάρει έγκαιρα μέτρα τα οποία να είναι σαφή, λειτουργικά και αποδοτικά. Δύσκολα μέτρα ασφαλώς καθώς είναι ανάγκη να λειτουργούν όσο περισσότεροι τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής γίνεται.

Την ευθύνη να μην παλινωδεί ή να δίνει την εντύπωση ότι αιφνιδιάζεται και κινείται πάντα με εσπευσμένες διαδικασίες. Την ευθύνη να οργανώσει την κοινωνία και την οικονομία (φυσικά και το ΕΣΥ) σε συνθήκες «διαρκούς», τρόπον τινά, πανδημίας.

Και φυσικά να αντιληφθεί ότι το μέτωπο με τον ανορθολογισμό πρέπει να είναι ανυποχώρητο ακόμα κι όταν αυτός ο ανορθολογισμός έρχεται και από υπουργούς της και βουλευτές, όπως συνέβη με τις επιθέσεις που δέχθηκε ο Ηλίας Μόσιαλος από ταλιμπανέζους εσωτερικής γαλάζιας εκδοχής.

Είναι αλήθεια ότι ο κορωνοϊός εκπλήσσει με τις μεταλλάξεις του. Αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, ειδικά μετά από τόσες εκπλήξεις. Ούτε να το κάνουμε σαν το ανέκδοτο με την αρκούδα (πανδημία) και τον κυνηγό (Πολιτεία)…