Γ. Ι. Πατσόπουλος

Είναι σε όλους γνωστή η συνήθεια των απολίτιστων αρχαίων λαών. Αυτών που ήταν γνωστοί με το όνομα «βάρβαροι». Από το γεγονός ότι οι πόροι για την διατροφή όλου του πληθυσμού ήταν περιορισμένοι, θανάτωναν τους ηλικιωμένους πάνω από κάποια ηλικία. Απλές οικονομικές σκέψεις: και δεν εργάζονται και σπαταλούν πολλά τρόφιμα. Άρα αντί να κουραστούμε εμείς μα παράξουμε περισσότερα αγαθά ας τους εκτελέσουμε ξεχνώντας την προσφορά τους στην κοινότητα και μη σκεπτόμενοι ότι έρχεται και η σειρά μας. Ο πολιτισμός αρχίζοντας από την αρχαία Ελλάδα κατάργησε αυτή την βαρβαρότητα και την αντικατέστησε μάλιστα με τον σεβασμό, την προτεραιότητα, την φροντίδα στους ηλικιωμένους.

Είναι γνωστή η φράση γνωστού φιλοσόφου ότι το πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού κρίνεται ανάλογα με το πώς συμπεριφέρεται στους ανθρώπους του της λεγόμενης τρίτης ηλικίας. Αυτά τα πολύ απλά και πασίγνωστα φαίνονται να μην ενδιαφέρουν τους σύγχρονους οικονομολόγους, στατιστικολόγους, μελετητές του ασφαλιστικού συστήματος, νομοθετούντες μη γνωρίζοντας τι και γενικά το σύνολο των γνωστών σφαγέων.

Οι σκέψεις τους και η διαχρονική περικοπή των συντάξεων είναι στην ίδια βάρβαρη λογική: «Αφού καταργήθηκε η ποινή του θανάτου δεν μπορούμε να κάνουμε το ιδανικό. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε τόσο πολύ την γενναιόδωρη χορηγία μας προς αυτούς τους άχρηστους ούτως ώστε να περικόψουμε κατά το δυνατόν τις αντιπαραγωγικές δαπάνες και το προσδόκιμoν. Δηλαδή να τους εκτελούμε αθόρυβα, αργά και σταθερά». Ένας μάλιστα οικονομολόγος υπουργός της ανατολής ξέσπασε και κατά της ιατρικής επιστήμης: «Δεν πρέπει να εφευρίσκονται θεραπείες ασθενειών ή επιτεύγματα της επιστήμης που αυξάνουν τον μέσο όρο ζωής: οι συνταξιούχοι που κατά πλειονότητα συμπίπτουν με την τρίτη ηλικία γίνονται πολλοί και κοστίζουν πανάκριβα».

Κατά πόδας και η νεότερη ελληνική νομοθεσία: χωρίζει την σύνταξη από την «προσωπική διαφορά» για να κόβεται ευκολότερα. Νομοθετεί και έναν άλλο διαχωρισμό που θα ισχύει στο κοντινό μέλλον: εθνική σύνταξη των 380 ευρώ και ανταποδοτική σύνταξη. Η δεύτερη δεν είναι σίγουρο ότι θα καταβάλλεται. Εξαρτάται από τις τρέχουσες εισπράξεις του περίφημου ΕΦΚΑ. Ιδιαίτερα ο τελευταίος μέχρι τώρα ασφαλιστικός νόμος χαρακτηρίστηκε ως η απόλυτη έκφραση γεροντοκτονίας. Με τις εντολές και ευλογίες της Τρόικας ή μάλλον των θεσμών «επί το σοσιαλιστικώτερον.»

Έτσι μετά την εξαφάνιση των δώρων και επιδομάτων (αν και οι εισφορές συνεχίζουν να επιβάλλονται στις αποδοχές αυτές) και τις δώδεκα νομοθετημένες μειώσεις συντάξεων, έχουμε νέα προκρούστεια λογική: θα σας μοιράζω ότι έχω και όχι ότι δικαιούσθε. Ο απόλυτος κυνισμός!! Προσέξτε συμπτώματα αναδρείας:

Σε κάθε εξέταση προϋπολογισμού είναι η πρώτη από τις ονομαζόμενες «περικοπές δαπανών». Κατάντησε ακόμη και στοιχείο διαπραγμάτευσης: «Δεν θα κόψουμε τις συντάξεις αν δεν μας κάνετε την τάδε παροχή. Θα τις κόψουμε περισσότερο αν τα βρούμε σε άλλα θέματα». Συμπεράσματα:

Πρώτο: Η ροπή της πολιτικής σε ότι πιο εύκολο. Εξ’ άλλου μην ξεχνάμε ότι είναι η τέχνη του εφικτού. Ειδικά για την ελληνική πολιτική: η τέχνη του πανεύκολου, του άνετου με μόνο γνώμονα το κοντόφθαλμο και το βραχυπρόθεσμο «φαίνεσθαι».

Δεύτερο: Προφανώς θεωρούν τις συντάξεις σαν την πιο αντιπαραγωγική δαπάνη. Πληρωμή χωρίς εργασία, άρα ότι και να καταβάλλουμε πολλά τους είναι. Ούτε σκέψη ότι τα κονδύλια προέρχονται από τις μεγάλες εισφορές καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασιακής σχέσης.

Τρίτο: Οι συνταξιούχοι είναι ψηφοφόροι που διαρκώς μειώνονται, ανήκουν στην τρίτη ηλικία, ίσως δεν ψηφίζουν, για απεργία ούτε λόγος, τους έχουμε λιγότερη ανάγκη. Μικρό ποσοστό από αυτούς είναι φανατικοί οπαδοί. Λόγω ηλικίας δεν ανήκουν σε «target group» με μεγάλο ενδιαφέρον.

Τέταρτο: Στην ανάγκη μας δίνουν την δυνατότητα να λανσάρουμε και ένα λαϊκιστικό σλόγκαν: με τόσους άνεργους και τόσα προβλήματα τους απόμαχους θα προσέξουμε τώρα! Το σύστημα της σταδιακής και συστηματικής απαξίωσης βοηθάει.

Πέμπτο: Θεωρούν ότι αντί να αισθάνονται οι ίδιοι και οι προκάτοχοι τους ένοχοι για τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, την ενοχή πρέπει να την αισθάνονται οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι: για δύο αιτίες: αφ’ ενός μεν γιατί δικαιώθηκαν συνταξιοδότησης σύμφωνα με τη νομοθεσία αλλά ίσως πρόωρα σε σχέση με την οικονομική κατάσταση και αφ’ ετέρου γιατί ζουν περισσότερο απ’ ότι προβλέπουν οι αναλογιστικές μελέτες των σοφών.

Έκτο: Οι μειώσεις θα γίνουν πιο αποδεκτές με δεδομένη την απειλή ότι αν δεν θεσπισθούν, τότε τα ταμεία θα βρεθούν σε αδιέξοδο και δεν θα μπορούν να καταβάλλουν ακόμη και την μικρότερη σύνταξη. Τι εννοούν με τον όρο «ανταποδοτική σύνταξη;» Ανταποδοτική με τι; Ανάλογα με την πορεία των τρέχουσων εισφορών: παρακαλώ, προσέξτε τα παρακάτω:

Έβδομο: Μεταξύ των άλλων ανάλγητων κάποιος εξυπνάκιας (όχι φασίστας προς θεού αλλά εντασσόμενος στις πολλές δημοκρατικές δυνάμεις) σκέφθηκε ότι από κάποια ηλικία και πάνω πρέπει οι ηλικιωμένοι να μην έχουν δικαίωμα ψήφου για να μην επηρεάζουν με την επιλογή τους το μέλλον που ανήκει στις νεότερες γενεές. Θαυμάσιο! Έτσι δεν θα υπάρχει και πολιτικό κόστος όταν θα κόβουν τις συντάξεις. Δεν θα το αναφέρει ούτε καν η τηλεόραση.

Κοινά χαρακτηριστικά όλων των καταχραστών δοκιμασμένα στο χρόνο και σε κάθε μορφής διαχείριση: χρησιμοποιούν τα χρήματα των νέων πελατών προκειμένου να καλύψουν τα ελλείμματα που δημιούργησε ή κατάχρησή τους και το κόλπο αυτό συνεχίζεται μέχρι την αποκάλυψή του. Έτσι ο υπάλληλος τράπεζας που καταχράστηκε χρήματα από ακίνητους λογαριασμούς, χρησιμοποιεί τον επόμενο λογαριασμό για να πληρώσει τον προηγούμενο. Στο ίδιο ακριβώς τέχνασμα εξασκείται και ο επίορκος ασφαλιστής, χρηματιστής και κάθε μορφής κακός διαχειριστής επενδύσεων και ξένων αξιών. Στην ίδια λογική στηρίζονται και οι κάθε μορφής επενδυτικές φούσκες, οι αποκαλούμενες «υπεραξίες». Τα φαινόμενα τύπου τουλίπας ή Μέϊντοφ. Με τα χρήματα των νέων επενδυτών πληρώνουν όποιον από τους προηγούμενους ήθελε τυχόν να ρευστοποιήσει τις επενδύσεις του. Χρησιμοποιούν διαθέσιμα που προορίζονται για ανάγκες του μέλλοντος για να καλύψουν υποχρεώσεις του παρελθόντος.

Η συνηθισμένη αυτή πρακτική, αυτό το διαχρονικό «έλλειμμα ταμείου» και οι τρόποι κάλυψής του, συνήθως έχει ένα σύντομο ορίζοντα, ένα τέλος. Πολύ γρήγορα ο καταχραστής εντοπίζεται από τον έλεγχο ή αποκαλύπτεται από τον τελευταίο πελάτη με αποτέλεσμα την ποινικοποίηση της πράξης του και την τιμωρία του με διάφορους τρόπους. Τα δοκιμασμένα από την διαχρονικότητά τους αυτά τεχνάσματα φαίνεται ότι αντέγραψαν και οι διαχειριστές των ασφαλιστικών ταμείων. Μόνη εξαίρεση το γεγονός ότι η διαχείριση αυτή δεν ποινικοποιείται. Δεν θεωρείται ούτε κατάχρηση ούτε κλοπή το ότι χρησιμοποιούν τις εισφορές των νέων ασφαλισμένων για την πληρωμή των συντάξεων στους συνταξιούχους.

Εκεί η κατάχρηση καθαγιάσθηκε, έγινε για τις ανάγκες του κράτους (χρηματοδότηση ελλειμμάτων από τα χρήματα των ταμείων, χρηματοδότηση προμηθειών, καταχρήσεων και όλης της γνωστής σπατάλης). Όπλο τους η παραπλανητική στατιστική: ενώ κάποτε αντιστοιχούσαν 5 εργαζόμενοι σε 1 συνταξιούχο, σήμερα αντιστοιχούν 3 προς 2 και διάφορες άλλες τέτοιου τύπου στατιστικές αλχημείες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ασφαλώς οι καταχραστές και οι θεωρητικοί που τους δικαιολογούν χρησιμοποιώντας αναλύσεις αντί για ελέγχους, θεωρητικές αναλογιστικές μελέτες αντί για χρηστή διαχείριση δεν σκέφτηκαν ή αποκρύπτουν έντεχνα τα αυτονόητα: ποια είναι η πορεία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, διαθέσιμα με τα οποία αποκλειστικά και μόνο έπρεπε να πληρώνονται οι συντάξεις;

«Δεν επιθυμώ η σύνταξή μου να πληρώνεται από τις εισφορές των νέων συναδέλφων μου, έγραφε ένας συνταξιούχος. Αντίθετα απαιτώ να πληρώνεται από τις δικές μου εισφορές που κατέθετα τόσα χρόνια, τους τόκους , τις εισφορές των συναδέλφων μου που δεν πήραν σύνταξη, τις κάθε μορφής πληρωμές και τοκογλυφικά πρόσθετα τέλη που καταβλήθηκαν στα ταμεία από τους εργοδότες μου.» Το μήνυμα αυτό δεν πρόκειται να το ακούσουν ούτε οι διαχειριστές, ούτε οι στατιστικολόγοι. Δεν πίστεψαν ποτέ ότι, η δημόσια ασφάλιση είναι σύμβαση, είναι ασφαλιστήριο συμβόλαιο που υπογράφει το κράτος με τον ασφαλισμένο πολίτη. Γι’ αυτό οι ασφαλιστικοί νόμοι έπρεπε να είναι διαχρονικοί και να μην μεταβάλλονται ανάλογα με τις ταμειακές ανάγκες που προέρχονται από καταχρήσεις.

Ανταποδοτική ναι. Απλά ανάλογα με τις εισφορές του κάθε ασφαλισμένου. Όπως το εννοούν η λέξη αυτή είναι τόσο ψεύτικη, τόσο λαϊκιστική, τόσο βλακώδης! Δεν έβρισκαν τουλάχιστον μια σωστή! Σεβασμός τουλάχιστον στην ελληνική γλώσσα!!

Φαντασθείτε τι θα γινόταν αν μια μεγάλη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, περιόριζε τα δικαιώματα των ασφαλισμένων της που είχαν ωριμάσει και για τα οποία έχουν υπογραφεί συμβόλαια κλάδου ζωής, με το επιχείρημα ότι δεν έχει αρκετούς νέους πελάτες που να πληρώνουν νέα ασφαλιστήρια με αποτέλεσμα οι εισπράξεις της να έχουν μειωθεί. Προφανώς η άδεια λειτουργίας θα είχε ανακληθεί, οι συνέπειες για τους υπευθύνους θα ήταν οδυνηρές. Καμία εταιρεία δεν χρησιμοποίησε την στατιστική, τόσοι νέοι πελάτες με τόσους συνταξιούχους, προκειμένου να μην σεβαστεί την υπογραφή της στο ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Όμως η στατιστική αυτή αλχημεία που θα γινόταν γελοία αν την έλεγε ιδιώτης, γίνεται σοβαροφανές επιχείρημα στα χέρια των διαχειριστών της δημόσιας ασφάλισης.

Η απόλυτη εφαρμογή του λενινιστικού: «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Μόνο που τις ανάγκες του τις καθορίζουμε εμείς μονομερώς: 380 ευρώ κατά μήνα και να ‘ναι ευχαριστημένος. Η απόλυτη ισότητα, δικαιοσύνη και διάφορα ισοπεδωτικά συνθήματα μόνο μια λεπτομέρεια τους ξέφυγε: ότι η εξίσωση, κάθε εξίσωση γίνεται μόνο προς τα κάτω (νόμος της βαρύτητας).

Η νέα μορφή πολιτισμένης γεροντοκτονίας. Πως είναι δυνατόν να αντιδράσουν τα βέβαια υποψήφια θύματα. Ας καταγράψουμε μερικές σκέψεις απλών ανθρώπων εκτός από το πασίγνωστο «σαν δεν ντρέπονται»!!

Σκέψη 1η : Του λογικού:

«Οι συντάξεις δεν είναι δαπάνες και μάλιστα μη παραγωγικές όπως τα πολυτελή και υπέρογκα έξοδα των υπουργείων σας και του κοινοβουλίου σας. Είναι τμηματική επιστροφή των ασφάλιστρων που διαχρονικά κατέβαλλαν εργαζόμενοι και εργοδότες σύμφωνα με συγκεκριμένες νομοθεσίες που οι προκάτοχοι σας και εσείς οι ίδιοι ψηφίσατε».

Σκέψη 2η : Του θυμωμένου:

«Μετά από τόσες μειώσεις, γιατί κουράζεστε; Κόψτε μας ολόκληρη τη σύνταξη και επιστρέψτε μας τις εισφορές μας τόσων ετών. Αφού δεν μπορείτε να διαχειριστείτε το ασφαλιστικό σύστημα με τόσα δισεκατομμύρια εισπράξεις, καταργείστε την υποχρεωτική κράτηση της ασφάλισης και αφήστε τον κάθε εργαζόμενο να αποταμιεύσει όσες εισφορές και όταν επιθυμεί. Να είστε βέβαιοι ότι ο κάθε καταθέτης θα χορηγήσει μεγαλύτερη σύνταξη στον εαυτό του και χωρίς περικοπές».

Σκέψη 3η :Του ευαίσθητου:

«Κατ’ αρχήν οφείλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη του συνεχίζω να είμαι στη ζωή και να παραβιάζω τις προβλέψεις σας για το «προσδόκιμο». Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η σύνταξή μου προερχόταν από τις δικές μου εισφορές και των εργοδοτών μου και ίσως από τις εισφορές των συναδέλφων μου. Μετά από δώδεκα περικοπές της σύνταξής μου μαθαίνω ότι οι πολιτικοί μας βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ετοιμάζονται για την επόμενη γεγονός που μου δημιουργεί σύμπλεγμα ενοχής. Σκέφτηκα λοιπόν να υποβάλλω την εξής πρόταση στην κυβέρνηση: παραιτούμαι σε ολόκληρο από τη σύνταξη μου αν μου επιστρέψετε τις εισφορές μου μαζί με τις εργοδοτικές έστω και άτοκα. Έτσι θα παραμείνουμε φίλοι και δεν θα σας στεναχωρώ με την παρουσία μου, ούτε θα σας αποκαλώ ληστές».


Σκέψη 4η : Του προβληματισμένου:

«Μήπως οι κ.κ. πολιτικοί νομίζουν ότι οι συντάξεις είναι δαπάνη του κράτους άσχετη με τις εισφορές και τις κρατήσεις; Μήπως δεν κατάλαβαν ή δεν ενημερώθηκαν ότι απλά μας επιστρέφουν μέσω της σύνταξης τις κρατήσεις μας, τις εισφορές μας, τις πληρωμές όλων μας; Μήπως νομίζουν ότι οι καταβολές προς τα ασφαλιστικά ταμεία είναι φόροι που είχαν το δικαίωμα να διαχειριστούν και σαν ικανοί ταμίες που είναι, τα σχετικά κονδύλια τα διέθεσαν αλλού, σε πιο παραγωγικές δαπάνες»;

Σκέψη 5η : Του κυνικού:

«Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι φόροι και μόνο. Δεν αφορούν συγκεκριμένους εργαζόμενους αλλά το σύνολο, όπως ο φόρος εισοδήματος. Άρα οι κυβερνήσεις μπορούν να χορηγούν όσες συντάξεις επιθυμούν σε ότι ύψος επιθυμούν. Ότι και να δώσουμε στους συνταξιούχους πολλά τους είναι, χάρη τους κάνουμε. Η αχαριστία τους δεν τους επιτρέπει να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στους άρχοντες της εξουσίας που φροντίζουν για το καλό όλων μας».

Σκέψη έκτη: Του υπολογιστή:

Έχω πληρώσει τόσες πολλές εισφορές σαράντα χρόνια που για να ζημιώσω τον ΕΦΚΑ πρέπει να γίνω πάνω από εκατόν είκοσι χρονών ευχή που μάλλον δεν θα πραγματοποιηθεί καθόσον πλησιάζω ολοταχώς τα 85. Από μένα θα βγάλουν βέβαιο κέρδος.

«Αγαπητοί κ.κ. νομοθετούντες πρέπει κατ’ αρχήν να σας ζητήσουμε συγγνώμη που εξακολουθούμε να είμαστε στη ζωή, παρά την ευγενική και πολιτισμένη εμμονή σας να επισπεύσουμε».

Μήπως όμως θα ’πρεπε να σκεφτείτε, καθώς γνωρίζουμε τις καλές σας προθέσεις, ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα βελτιωνόταν πολύ περισσότερο αν αντί γεροντοκτονιας, τόσο αποτυχημένοι που είσθε αποδείξετε το «γνωθι σ’ αυτόν» εκτελώντας μία άλλη βάρβαρη συνήθεια που λεγόταν χαρακίρι;;
Εσείς ξέρετε από βαρβαρότητες!!!


Υ.Γ. Εννοείται βέβαια ότι πρέπει να προστατεύουμε τις συντάξεις των ανθρώπων που εργάσθηκαν 35-40 χρόνια και που συνταξιοδοτήθηκαν την έβδομη δεκαετία της ζωής τους πληρώνοντας διαχρονικά ασφάλιστρα με υψηλό ποσοστό. Κανείς λογικός έλληνας δεν υπερασπίζεται τις πρόωρες συντάξεις, αυτές που δόθηκαν παράνομα, αυτές που δόθηκαν χωρίς είσπραξη ασφάλιστρων και κάθε μορφή ψηφοθηρικό νομοθέτημα του παρελθόντος.