Δημήτρης Παγαδάκης

Στην εμμονική, άλλωστε, ιδεοληπτική της κιβωτό ανέκαθεν φυλάσσονταν ερμητικά τόσο η περιφρόνηση όσο και η υποτίμηση των εθνικών θεμάτων. Τσάμπα κόπος να ανατρέξει κανείς στα ανατριχιαστικά ζόμπι και τα μακάβρια σουβενίρ εκείνου του διεθνιστικού παρελθόντος των ομοιδεατών της που στοιχειώνει την ιστορική μνήμη.

Το κακό σήμερα είναι ότι εξαιτίας και των χθεσινών ανιστόρητων αγκυλώσεων της λειτουργεί, υποτίθεται, σαν πούρα ριζοσπαστική σέχτα που φαντασιώνεται ότι συνιστά προοδευτική πρωτοπορία. Τόσο μάλιστα ελιτίστικη που η δυναμική της εξαντλείται μόνο σε όσους συμφωνούν μαζί της. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν διαθέτει τα ουσιώδη διανοητικά μέσα και τα σύγχρονα γνωστικά εργαλεία ώστε να αντιληφθεί ότι στις δημοκρατίες κανένα μείζον εθνικό θέμα δεν λύνεται χωρίς την συναίνεση του λαού.

Αντίθετα, περηφανεύεται να λασπώνει ως ακραίους εγχώριους εθνικιστές όσους έχουν αντιρρήσεις στους χειρισμούς της. Εθελοτυφλώντας απέναντι στο ποσοστό του 70% και βάλε των Ελλήνων που αποδοκιμάζει ως ολέθρια την συμφωνία για το ¨Μακεδονικό”. Αρκείται, ακόμη στα προσυνεννοημένα φιρμάνια της εξίσου πολιτικά τυχοδιωκτικής κυβέρνησης Ζάεφ για να πλασάρει την υποχωρητικότητα της ως απόδειξη δήθεν προοδευτικής τομής.

Και βέβαια χρησιμοποιεί κυνικά ένα κρίσιμο εθνικό ζήτημα ως ωφέλιμο υπομόχλιο σμπαραλιάσματος και κανιβαλισμού μερίδας του πολιτικού μωσαικού. Μια αδύνατη ρηγμάτωση, αν δεν εγγράφονταν σε αυτή διάφορα πρόθυμα πολιτικά «άλιεν», ορισμένα με ψευδεπίγραφες ταυτότητες. Αναμενόμενα, λοιπόν η τρέχουσα κυβέρνηση μπορεί πλέον να κομπάζει διακριτικά για τις ίντριγκες, τις συσκοτίσεις, τις ευκαιριακές συναλλαγές και τα ενδεχόμενα ταξίματα που επιμηκύνουν τεχνητά το βίο της με μια δήθεν πολιτική νομιμοποίηση χάρη στις ενέσεις δανεικών ψήφων.

Ωστόσο μετά το διπλωματικό της Βατερλώ στη λίμνη των Πρεσπών τα ερωτήματα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού έχουν άλλους αποδέκτες. Τι ακριβώς στηρίζουν οι «δεξιοί πατριώτες» , ψεκασμένοι και μη, που συμμετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα; Μήπως δοξάζουν ως νεο “κωλοτούμπες” πλέον την παραχώρηση, αν όχι το ξεπούλημα, της «μακεδονικής» εθνότητας, γλώσσας και ταυτότητας;

Τι ακριβώς υπερψηφίζουν εκείνοι οι λίγοι εκσυγχρονιστές, κεντροαριστεροί, δημοκρατικοί βουλευτές της αντιπολίτευσης; Μήπως τον περήφανο αποκλεισμό τους από την ενημέρωση της κυβέρνηση για τις συνομιλίες και για τη συμφωνία με τους Σλαβομακεδόνες; Πόσο μάλλον όταν πριν και μετά την υπογραφή της τους άφησε αμανάτι με τη μυστική διπλωματία της;.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι άπαντες εξ αυτών αυτοκαπελώνονται ως χρήσιμοι συνοδοιπόροι ενός αλαφροΐσκιωτου τσούρμου που έχει ως το μοναδικό κίνητρο και υπέρτερο στόχο το τέντωμα της διατήρησης και άπληστης νομής της εξουσίας. Σε αυτή τη πρεμούρα τους, προσφέρεται μάλλον αφελώς κάθε πρόθυμος με το οικειοθελή ζήλο πολιτικού αυτόχειρα του οποίου η “θυσίᨔ ναρκοθετεί τα κόμματα τους.

Στο κάτω κάτω πόσα πια κουτσουρεμένα δεκανίκια χρειάζεται μια κυβέρνηση για να κάψει στο ενεργοβόρο τζάκι της πολιτικής της διαχείρισης, ώστε να θερμάνει τις αστοχίες της στη δημόσια ζωή και τα εθνικά θεμάτα; Δυστυχώς μόνο ή τσίκνα τους θα μείνει. Χωρίς καν να ρυπάνει το ήδη μουτζουρωμένο “εθνικό” προφίλ μιας κυβέρνησης. Αυτής, που αφού παραχώρησε τη δημόσια περιουσία στου δανειστές για 100 χρόνια, υποχώρησε και σε όσα απαιτούσε ο πιο ακραίος εθνικισμός της γειτονικής χώρας.