Δημήτρης Παγαδάκης

Ουδέποτε στο παρελθόν μια κομματική περιδίνηση δεν μασκαρεύτηκε με τα κουρέλια της κατάντιας.

Άλλοτε, ο «μικρόκοσμος» της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής ή δογματικής Αριστερά έβρισκε σε παρόμοιες συντροφικές συναθροίσεις προνομιακό πεδίο εκστασιασμού με την πολιτική ίντριγκα. Ανακύκλωνε παραδοσιακά την εσωκομματική μιζέρια του και τη συσκεύαζε με κάποιο ιδεολογικό περιτύλιγμα.

Πάνε όμως αυτά. Ξοφλήσαν το ιντργκαδόρικο παρασκήνιο, οι γιάφκες, οι φραξιονισμοί, οι ζυμώσεις, η ομφαλοσκόπηση. Τερματίστηκε, αναπάντεχα, η φαγωμάρα των συσχετισμών και η ευτελής μικροπολιτική των διάφορων μηχανισμών για τα οφίτσια

Αντικαταστάθηκαν με φωνακλάδικες χοντράδες, παραφουσκωμένα φούμαρα, κιτσάτους αυτοσχεδιασμούς. Όπως αρμόζει σε μια ρετροπαρακμιακή παράσταση. Το πιστοποίησε για πρώτη φορά το 4ο Σύνεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρωτοφανώς το αδάμαστο κοινό του συνδέθηκε με μια μπατιρισμένη μπαλαφάρα. Στην αφήγηση της οποίας ξεδιπλώθηκαν ξέφρενα τόσες άνοστες γρατζουνιές, τσαλακώματα, τσακίσματα, τσαχπινιές και κουτοπονηριές. Με μια κουβέντα, προσυπογράφηκε η ματαίωση.

Η αστιλιζάριστη πρόζα επί της συνεδριακής σκηνής ανάμεσα στην Όλγα Γεροβασίλη και το Στέφανο Κασσελάκη χάρισε αβίαστο, μέχρι αναφιλητών, το γέλιο. Σαν χαβαλετζίδικο επιθεωρησιακό σκετς με τίτλο «ο φανφαρόνος και τη μαριονέτα». Ψέματα;

Την ώθηση, βέβαια στο γκροτέσκο σκηνικό την έδωσε ο Αλέξης - τι κακό έχουν οι μολότοφ; -Τσίπρας. Εκτόξευσε εκρηκτικά μια στα πόδια του και «λαμπάδιασαν» οι μεσσιανικές φιλοδοξίες του. Μάταια οι τοποτηρητές του πρώην «άχαστου» κομματικού προέδρου καμώνονται ότι ξέπλυνε το λεκέ της σιωπηλής στήριξης του στον τουρίστα νεοεκλεγμένο αρχηγό.

Τζάμπα πρόσχημα. Ακόμη είναι κόκκινος ο σβέρκος τους από τη καρπαζιά που εισέπραξαν στο Συνέδριο. Ένα ομαδικό «φατούρο» σαν από φαρσοκωμωδία του 60 με θύμα της σφαλιάρας τον Αλέκο Τζανετάκο.

Αλλά, εδώ που τα λέμε, από άποψη ύφους, γλώσσας και πλοκής όλα στο κομματικό Συνέδριο παρέπεμπε σε ένα μπουφονικό χωρατό. Με το πρωταγωνιστή του Κασσελάκη να κινείται άκριτα, άμορφα, ακατέργαστα, μιμητικά στο άχρονο ασπρόμαυρο σύμπαν του ξεπερασμένου ντόπιου σελιλόιντ .

Χωρίς δική του πολιτική ταυτότητα και προγραμματική πρόταση, με έντονη τη μειονεξία απέναντι στη ξινισμένη κομματική πιάτσα, αντέγραψε ερμηνευτικά παρωχημένους ρόλους και χαρακτήρες από το παλιό εμπορικό ελληνικό σινεμά.

Στο φαντασιακό ναρκισσιστικό ιδεασμό του προβλήθηκε σαν ψυχαγωγικός κονφερασιέ ενός πάλαι ποτέ συνοικιακού αναψυκτήριου. Υιοθέτησε βολικά ατάκες της παλιομοδίτικης φαρσοκωμωδίας , του επικοηρωιού καλτ, του δακρύβρεκτου μελό.

Έγινε ως ουρανοκατέβατος με μιας Γκιωνάκης, Πρέκας, Ξανθόπουλος για να συγκινήσει μερίδα της γαλαρίας στις κερκίδες. Αυτής τη μνησίκακης νέο-αυριανιστικής κουστωδίας των «γιούχα , -ανάμεσα του και ο Τάιλερ ρε φίλε! - που καιροσκοπικά διατράνωνε «κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη».

Ατυχώς, για τον ίδιο τα αισθητικά ερεθίσματα του οργίλου κοινού ενός ριάλιτι δεν αντέχουν στο χρόνο. Ελάχιστα, επίσης, απέχουν από την αυτογελοιοποίηση και οι σεληνιασμένοι, μέσα στις αυταπάτες τους, ατάλαντοι που φιγουράρουν ως ροκ σταρ.

Σαφώς και ο εγωισμός είναι ένα αναισθητικό που απαλύνει τις τραυματικές ψευδαισθήσεις. Αλλά σε ένα απαξιωμένο, δίχως προοπτική, προδιαγεγραμμένης διαλυτικής πορείας κόμμα δεν υπάρχουν αισιόδοξα σενάρια.

Μόνο φλύαρες λέξεις που αντανακλούν ελάχιστη σκέψη. Σε στυλ «βρείτε μου αντίπαλο, σας αγαπώ, δε θα σας προδώσω». Ακριτομυθίες ενός διανοητικά μετανεωτερικού μπαξέ, που φαντάζουν ανεπαρκείς για ευρύτερη πολιτική πειθώ.

Όπως δεν αρκεί για μια θετική έκβαση των πραγμάτων οι επιτροπείες του κομματικού ηγέτη από Παπάδες, Πολάκηδες, Φάμελους, εξάδελφο Τσίπρα κλπ. Αυτοί το μόνο που μπορούν να συνεισφέρουν είναι να του χαρίσουν ιδιοτελώς μπαλωμένες σαμπρέλες εν όψει ναυαγίου.

Από τη στιγμή, εξάλλου, που ο αμετροεπής Κασσελάκης υποδύεται το μπακαλόγατο Ζήκο, που δεν το βάζει κάτω, στη ταινία «Της Κακομοίρας», το φινάλε είναι προδιαγραμμένο.. Αναμένεται να μείνει σόλο στη μπακαλοταβέρνα με τη μπουκάλα στο χέρι. Για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.