Δημήτρης Παγαδάκης

Μια στραβή στη σούμα , μια επιπολαιότητα στη διαφορά, μια απροσεξία στο πηλίκο καταλήγει εύκολα στο αυτογκόλ. Πόσο μάλλον ένα σαρδάμ επί του αποτελέσματος;

Είναι επικοινωνιακά διαπιστωμένο ότι σε προεκλογικές περιόδους οι πάσης φύσεως λογαριασμοί πρέπει να αποφεύγονται. Οφείλουν βολικά να μένουν έξω από το δημόσιο διάλογο. Κάθε κουβέντα για φόρους απαιτείται υποχρεωτικά να εκτοξεύεται σαν τη μπάλα στη κερκίδα. Προς κομματική αξιοποίηση το θέμα δεν συμφέρει να τσουλάει ή να κάνει γκέλ στο τερέν της εκλογικής αναμέτρησης .

Ασφαλώς και σ' αυτόν το κόσμο τίποτε δεν είναι πιο σίγουρο εκτός από τον θάνατο και τους φόρους, όπως έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Σαφώς και οι δαπάνες για εθνική άμυνα, κοινωνική πολιτική, δημόσια παιδεία και υγεία προέρχονται από φόρους. Όχι από λεφτόδενδρα. Ότι όμως είναι πολιτικά και οικονομικά ουσιαστικό δεν είναι απαραίτητα και επωφελές επικοινωνιακά.

Το πώς η Χαριλάου Τρικούπη την "είδε" προεκλογικά Κατρούγκαλος αποτελεί μυστήριο. Ποια πρεμούρα την οδηγεί να εστιάζει με υπερβάλλοντα ζήλο σε κάποια φορολογική ατζέντα είναι εξίσου άλυτο αίνιγμα.

Το ΠΑΣΟΚ, εξάλλου υπήρξε ανέκαθεν λάρτζ ως κόμμα εξουσίας και αρκούντως σοβαρό στην αντιπολίτευση για να μπλέκει σε κακοτοπιές. Δεν ενστερνίστηκε ποτέ την εμμονή της ταξικής μεροληψίας ούτε υιοθέτησε στις αλλοτινές κυβερνητικές του θητείες ακρωτηριαστικά και φορομπηχτικά μέτρα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα, ωστόσο, προσέρχεται σε ένα προεκλογικό ναρκοπέδιο. Στο οποίο ούτε το υποχρέωσε ούτε το εξανάγκασε κανείς να βαδίσει. Επιμένει αυτοβούλως να ρητορεύει περί κλιμακωτής αύξησης της φορολογίας μερισμάτων, έκτακτης φορολόγησης "ουρανοκατέβατων" κερδών, αύξησης των φορολογικών εσόδων από κληρονομιές, δωρεές, γονικές παροχές. Με τόσο πάθος λες και πρόκειται να κυβερνήσει αύριο.
Το χειρότερο είναι πως συμπεριφέρεται σαν να μη βλέπει καθόλου γήπεδο. Με άλλοθι το "κοστολογημένο" πρόγραμμα του φαίνεται να αγνοεί ότι απευθύνεται σε ένα ακροατήριο που ευλόγως κοιτάει τη τσέπη του και ζητάει προκοπή.

Αποτείνεται προς ένα κοινό το οποίο αποστρέφεται κάθε νύξη για επιπλέον φόρους καθώς διαβλέπει σε αυτούς μια φοβική απειλή. Σε ένα ταλαιπωρημένο κόσμο από την δυσβάστακτη εμπειρία της μνημονιακής υπερφορολόγησης που υποψιάζεται πρόσθετα βάρη. Δίκαια ή άδικα, αδιάφορο. Εν προκειμένω, η σημασία εντοπίζεται στα βάρη.

Αντί, λοιπόν, ως αξιόπιστο κόμμα να επικεντρωθεί σε βελτιωτικά μέτρα προς όφελος της μεσαίας τάξης και των ευάλωτων νοικοκυριών αγορεύει με κλισέ επισείοντας χαράτσια. Αντί να να επενδύει , χωρίς δημοσιονομικές παρεκκλίσεις, στο ρεαλισμό και την αποτελεσματικότητα υπέρ της θεμιτής και επιδιωκτέας κερδοφορίας, διακηρύσσει στερεότυπες ευκολίες περί κοινωνικής αναδιανομής.

Διαλαλεί, δηλαδή, πώς θα μοιραστεί ο πλούτος, αποφεύγοντας τη κρίσιμη συζήτηση του πώς αυτός θα δημιουργηθεί. Παρακάμπτοντας επίσης με ποιο τρόπο θα επαυξηθεί με την είσοδο νέων καινοτόμων δουλειών και αναπτυξιακών ιδιωτικών επενδύσεων. Για όλα αυτά πλασάρει γενικόλογες εξαγγελίες. Με ευχολόγια που δεν φτάνουν ούτε για ξεκάρφωμα όσων φορολογικά ευαγγελίζεται.

Κρίνεται, ωστόσο, παρακινδυνευμένο να ταυτιστεί το ΠΑΣΟΚ με το λαϊκισμό του ΣΎΡΙΖΑ. Επιχειρεί , όμως να ψαρέψει με κοντή πετονιά και αγκίστρι με παρόμοια δολώματα στα ίδια θολά νερά. Παρόλα αυτά, η αριθμητικών διάταξη των φορολογικών στοιχείων που ατεκμηρίωτα προωθεί στο δημόσιο χώρο σπανίως αντιστοιχούν με τα επιζητούμενα ποσοστά του σε ψήφους.

Προτιμότερο ίσως θα ήταν για τη Χαριλάου Τρικούπη να αλλάξει ρεπερτόριο. Αντί να "λουκιάζει" τους πολίτες στη σύγχυση με τις φορολογικές της προτεραιότητες, χρήσιμο θα ήταν να ασπαστεί διαφορετική συνταγή.

Σαν εκείνη που περιγράφει ότι "όταν υπόσχεσαι να βάλεις φόρους και όταν κουρεύεις πρόβατα, καλό είναι να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί". Η αξία της είναι ακόμη νωπή δεδομένης της εφαρμογής της κατά το τελευταίο σκέλος από τη κυβερνητική θητεία του ΣΎΡΙΖΑ. Ο οποίος τα είδε τα χαΐρια του και ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Για το ΠΑΣΟΚ, πάντως, υπάρχει ακόμη χρόνος επαναπατρισμού των πρώην ψηφοφόρων του. Αρκεί να προσγειωθεί από τις ονειροφαντασίες στις οποίες επιδίδεται με ακροβατικό ζήλο. Και, κυρίως, να απεγκλωβιστεί από τη πλασματική ευφορία των πρόσφατων αποτελεσμάτων που εισέπραξε στη κάλπη.