Δημήτρης Παγαδάκης

Τα καλλιεργεί και τα εμπλουτίζει. Με λίπασμα σύγχυσης, μισαλλοδοξίας, μικροψυχίας.

Σε πρώτη φάση ο αδιόρθωτος ΣΎΡΙΖΑ έσπευσε να φορτώσει τη συντριβή του στα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Στον επόμενο τόνο, αμετανόητος και εμμονικός, τα έκανε ακόμη πιο μαντάρα. Κατσάδιασε τους ψηφοφόρους που επέλεξαν στη κάλπη το κυβερνών κόμμα.
Το χειρότερο, μέμφθηκε αυτή τη μεγάλη μερίδα των πολιτών κατηγορώντας τη ότι η ψήφος της εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τη Δημοκρατία! Αμφισβήτησε, με δυο λόγια, τη βούληση του κυρίαρχου ελληνικού λαού.

Την ίδια στιγμή η κομματική ηγεσία έδωσε δείγματα του πώς εννοεί τη Δημοκρατία . Ψήφισε στη Κεντρική Επιτροπή της να μη μιλήσει άλλος εκτός του ανώτατου ηγέτη. Ακόμη και ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ουν θα ήταν ανεκτικότερος στην επιβολή φίμωτρου στους συντρόφους του.
Τη σκυτάλη αυτής της περιφρονητικής συμπεριφοράς απέναντι στη Δημοκρατία και τη λαϊκή θέληση έλαβαν με τη σειρά τους κάποια στελέχη του ίδιου κόμματος. Ένας από αυτούς με την ιδιότητα πρόχειρου ψυχοπαθολόγου διέγνωσε με οίστρο "ομίχλη στα μυαλά" όσων ψήφισαν ΝΔ.

Στην ιδεοψυχαναγκαστκή σαπουνόφουσκα της απελπισίας του επιστράτευσε κομπογιαννίτικα το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» και το Θυρωρό της νύχτας». Με τα κονσερβαρισμένα ιδεολογήματα του πρόσβαλε βάναυσα και χλευαστικά ως ψυχολογικά διαταραγμένους τους πολίτες που προτίμησαν να μην επιλέξουν το αλαλούμ θέσεων και τη σύγχυση φρενών του δικού του κόμματος.

Κάποιο άλλο στέλεχος ανακάλυψε στα συντρίμμια της εκλογικής δύναμης του ΣΎΡΙΖΑ την επίδραση του εγκλεισμού της κοινωνίας λόγω Covid. Άλλη μια αυτοσχέδια ψυχαναλυτική προσέγγιση που αποσκοπούσε στην υποβάθμιση των ευθυνών για τη κομματική πανωλεθρία στις κάλπες.

Προφανώς λησμόνησε τη κομματική απαίτηση να μην ακυρωθεί το καρναβάλι της Πάτρας και τη συμπαράσταση στους αντιεμβολιαστές υγειονομικούς ώστε να συνεχίσουν να εργάζονται. Ξέχασε τα «δέχομαι το ρίσκο» να κολλήσουν και να μεταφέρουν τον ιό οι συμμετέχοντες στις διαδηλώσεις.

Έβαλε στο ράφι τα περί «ξεστοκαρίσματος» εμβολίων και παρέκαμψε τη τοποθέτηση μιας επιδημιολόγου περί ασφαλούς κοχλιαρίου της "θείας κοινωνίας" την οποία το κόμμα του αντάμειψε με μια θέση σε ψηφοδέλτιο του.

Γίνεται πλέον φανερό ότι με ατελείς προφάσεις και σκιαγραφικά προσχήματα το κόμμα της μέχρι στιγμής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει αντιληφθεί ούτε ερμηνεύσει το γιατί και πως έχασε. Υιοθετεί ρητορικά το μανδύα μιας ψευδώνυμης και εξπρές αυτοκριτικής- που δεν θίγει κανένα και τίποτε- και συνεχίζει αυτάρεσκο το μονοπάτι που το οδήγησε στη εκλογική συρρίκνωση.

Αναπόδραστα υπό την ανεπάρκεια ρεαλιστικής προσέγγισης των πραγμάτων θα ανακαλύπτει κάθε τόσο φταιξίματα εδώ, εκεί και παραπέρα. Στην απλή αναλογική, στο σαδομαζοχισμό των μαζών, στην πανδημία, στις προεκλογικές δηλώσεις διάφορων υποψήφιων βουλευτών του κλπ. Πολύ αργά για δάκρυα, πασπαλισμένα με τσάμπα δικαιολογίες.

Απλώς όσο εξακολουθεί να περιχαρακώνει το αφήγημα του με μιζέρια, χολή, κινδυνολογία, προπαγάνδα και σπέκουλα, κρίνεται ότι θα αποβεί μάταιο και το σιωπητήριο που επιβάλλει σε μη εγκεκριμένα στελέχη του.

Εξάλλου, η επικοινωνιακή «σιλάνς] δεν αποκλείει το παροξυσμικό παραλήρημα και των εξουσιοδοτημένων δια να ομιλούν. Δεδομένου, όπως έγραφε ο ποιητής Νίκος Γκάτσος, του οποίου παρατέθηκε ένας στίχος στη αρχή, «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».