Δημήτρης Δανίκας

Αγράμματοι, αμόρφωτοι, ανεγκέφαλοι, χαβαλετζήδες. Ετσι θα σκεφτείτε. Ελα όμως που μπορεί να μην είναι καθόλου έτσι. Κι αν (λέω εγώ) κάποια από αυτά τα παιδιά έχουν διαβάσει έναν σκασμό εξωσχολικών βιβλίων; Κι αν στις παρέες τους είναι αρχηγοί; Κι αν σιχαίνονται αποστήθιση και παπαγαλία; Κι αν εκείνες τις ημέρες της ιεροεξεταστικής διαδικασίας καταρρακώθηκαν από άγχος και αθεράπευτη φοβία;

Θα μου πείτε, αυτά είναι εξαιρέσεις. Μα οι εξαιρέσεις διαφέρουν από τον κανόνα των «προβάτων» και των αντιγράφων. Δηλαδή πώς ακριβώς θέλουμε να είναι τα χαρακτηριστικά της αυριανής πρωτοπορίας; Να «λάμπουν» από ομοιομορφία; Βλακείες. Αλλο είναι το πρόβλημα. Και η προμετωπίδα του μέγιστου αυτού προβλήματος, «εγκληματικού» θα έλεγα, ονομάζεται «Πανελλαδικές Εξετάσεις». Για πολλούς λόγους.

Αφού λοιπόν καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια επειδή η Hellas είναι μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης, γιατί δεν υιοθετούμε το εκπαιδευτικό σύστημα Γαλλίας, Δανίας, Αγγλίας και πάει λέγοντας;

Που σημαίνει αναβάθμιση των δύο τελευταίων τάξεων του Λυκείου. Οχι όπως τώρα όπου άπαντες των θρανίων σφυρίζουν αδιάφορα με το μυαλό καρφωμένο στο φροντιστήριο.

Που σημαίνει πως οι μαθητές με τις καλύτερες επιδόσεις θα έχουν δικαίωμα να δρασκελίσουν το κατώφλι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Που σημαίνει πως οι καθηγητές των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων θα επιλέγουν τους υποψήφιους φοιτητές.

Που σημαίνει, αγαπητή Νίκη Κεραμέως, πως ευκολότερα θα εγγράφεται ο υποψήφιος σε κάποια σχολή, αλλά απείρως πιο δύσκολα θα εξασφαλίζει το πτυχίο του. Οχι όπως εδώ με τους ισόβιους φοιτητές.

Που σημαίνει, επίσης, πως κάθε φοιτητής έχει δικαίωμα να χάσει έναν μόνο χρόνο. Ετσι και κοπεί για δεύτερη φορά θα πέσει σε κλειστή πόρτα. Και που σημαίνει πως τα κριτήρια εισαγωγής δεν θα εξαντλούνται στην παπαγαλία. Καθόλου μάλιστα. Τα κριτήρια θα συμπληρώνονται με βάση τόσο την κοινωνική του προσφορά όσο και το ενδιαφέρον του περί Τέχνης και κουλτούρας

Μπορεί η Σωρρακώσταινα να εναρμονιστεί με την Ευρώπη; Οχι, δεν μπορεί. Γιατί δεν μπορεί; Αρκετοί οι λόγοι. Κυρίως οικονομικοί. Οπως τα φροντιστήρια. Από τα οποία οι περισσότεροι καθηγητές συμπληρώνουν τον πενιχρό μισθό τους.
Ετσι εξακολουθεί να λειτουργεί αενάως ο γνωστός νεοελληνικός φαύλος κύκλος: οι καθηγητές κάνουν ότι διδάσκουν και οι μαθητές κάνουν ότι διαβάζουν. Ετσι, η τάχα μου δωρεάν Παιδεία μετατρέπεται σε ένα από τα ακριβότερα σπορ της ελληνικής κοινωνίας. Τι υποκρισία!

Δεν θα ήταν απείρως πιο σωστό και λογικό οι γονείς των μαθητών που προορίζονται για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να πληρώνουν στο κράτος 50 ευρώ μηνιαίως ώστε και λιγότερα να ξοδεύουν και οι καθηγητές να αμείβονται επαρκώς;

Η πεμπτουσία του συστήματος που υπηρετούμε και υποκλινόμαστε σε αυτό ορίζεται από μια απλή φράση που λέει «παίρνεις ό,τι δίνεις». Ας πούμε δίνεις σε κάθε δάσκαλο, μηνιαίως, περί τα 800-1.000 ευρώ; Ε τέτοια Παιδεία θα λάβεις. Των 800 ευρώ. Κατανοητό;

Και από τη στιγμή που προσφέρεις έναν τόσο πενιχρό μισθό, πώς έχεις την απαίτηση καλύτερης Παιδείας με αφοσιωμένους καθηγητές και διαδικασίες αξιολόγησης όλων αυτών των «ιερομαρτύρων» που είναι ταγμένοι στη μορφωτική άνοδο της νέας γενιάς;

Δηλαδή από τη μια μεριά στηρίζεις τον καπιταλισμό με τη λογική «παίρνεις ό,τι δίνεις». Και από την άλλη μεριά, το ίδιο το κράτος απαιτεί από τους καθηγητές να υπακούουν, να συμβιβάζονται και να λειτουργούν σε συνθήκες «υπαρκτού σοσιαλισμού»!

Κοντολογίς λοιπόν. Δεν είναι οι υποψήφιοι φοιτητές που κατάφεραν να μπουν με βαθμούς κάτω από τη βάση. Το εκπαιδευτικό σύστημα, συνολικά, αξιολογείται με βαθμούς κάτω από τη βάση. Εννιά είπατε; Πολλά είναι. Γράψε πέντε. Επιεικώς. Με ανοικτά και τα πέντε δάχτυλα της παλάμης!