Δημήτρης Δανίκας

Δύο τα συμπεράσματα. Το πρώτο: η  αριστερή  γαλάζια πλαγιοκόπηση της κεντροαριστεράς. Το δεύτερο:  η ταχύτατη εφαρμογή  των προεκλογικών  υποσχέσεων του Κυριάκου. Και το τρίτο:  η  πρώτη   συμπόρευση του Τσίπρα με τη Φώφη Γεννηματά.

Το  είχα διαισθανθεί  από την πρώτη  στιγμή. Πως αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει να συνδυάσει ανάπτυξη με κοινωνική ανεκτικότητα, τότε θα περιοριστεί ο  ζωτικός χώρος τόσο  της  σοδσιαλδημοκρατίας, όσο και του λεγόμενου «αριστερού  ριζοσπαστισμού».

Με απλά λόγια. Αν  η Νέα Δημοκρατία δεν καταφύγει σε  «αγριάδες». Δηλαδή σε  «ξύρισμα»  συντάξεων και σε  «κούρεμα» μισθών. Αν δεν καταργήσει  τα  επιδόματα, τουλάχιστον μέχρι  τη  στιγμή μιας πιο  εμφανούς και σχετικής απογείωσης της  ελληνικής οικονομίας. Ε, τότε ποια  θα είναι τα αιτήματα του Τσίπρα και της  Φώφης; Η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων;  Η  κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας; Η ανατροπή του καπιταλισμού;  Ανοησίες!

Οσο τα  κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην του ΚΚΕ,  στρέφονται  πιο κοντά στο Κέντρο. Και όσο η Νέα Δημοκρατία «ακουμπάει» τον πυρήνα του Κέντρου, τόσο οι  διαφορετικές  ιδεολογίες θα συγκλίνουν προς το ίδιο Κέντρο. Πράγμα που  σημαίνει  πως  τα επομένα  χρόνια, θα παρατηρηθεί ένα  φαινόμενο εντελώς   ξένο προς τα ελληνικά πολιτικά ήθη. Σχεδόν όλα τα κόμματα να περιστρέφονται γύρω από τον ίδιο ιδεολογικό άξονα.

Επομένως οι διαφορετικότητες  θα μειωθούν. Επομένως οι επί μέρους ιδεολογικές και κοινωνικές  «ταυτότητες»  θα ισοπεδωθούν. Και επομένως η  σοσιαλδημοκρατία  μαζί με τον  «αριστερό  ριζοσπαστισμό» του Τσίπρα θα συρρικνωθούν.

Ολες αυτές οι ήπιες αλλά κατά βάθος «κοσμογονικές» αλλαγές στα  πολιτικά ήθη θα συμβούν  για  δύο λόγους. Ο πρώτος είναι τα Μνημόνια και ο  δανεισμός. Ο  δεύτερος λόγος με  τρεις λέξεις  «do  the job». Κάνε τη  δουλειά.

Που σημαίνει πως η Ελλάδα, έστω και  καθυστερημένα απελπιστικά,  είναι τώρα αναγκασμένη να θεραπεύσει  μερικές από τις μόνιμες  παθογένειες που μέχρι σήμερα τις είχαμε  συνηθίσει  πιστεύοντας πως είναι «ελληνικές  ιδιαιτερότητες». Μερικές απ' αυτές τις παθογένειες  δεν  έχουν  χρώμα  ιδεολογικό και σημαία κομματική. Για παράδειγμα  δεν πρέπει να απαγορευτεί το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους; Πρέπει. Δεν πρέπει να  μπαγλαρώνονται οι έμποροι ναρκωτικών στα πανεπιστήμια; Πρέπει.

Κάτω απ  αυτές τις  συνθήκες και μέσα σ'  αυτό το πλαίσιο ο Αλέξης Τσίπρας  θα βρεθεί απέναντι σε  δύο «τοίχους». Αν  ολοκληρώσει  την  σοσιαλδημοκρατική του  στροφή, ως το νέο ΠΑΣΟΚ, θα πέσει στην  κεντρώα παγίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αν επιστρέψει στο  βαθύ παρελθόν μιας σκληρής και ανένδοτης Αριστεράς,  θα κατηφορίσει προς το  6%. Μπρος  γκρεμός και πίσω ρέμα. Στοιχηματίζω λοιπόν. Οσο λάθος  και  υποκειμενική φαντασίωση αποδείχτηκε  η  άποψη πως ο Τσίπρας  θα είναι  μια  «σύντομη και  δυσάρεστη παρένθεση»  άλλο τόσο   θα είναι και η εκτίμηση πως η  σημερινή Νέα Δημοκρατία φλερτάρει με την ακροδεξιά.

Για να το πω πιο απλά. Αν είχα   ψηφίσει ΚΙΝ.ΑΛ θα αισθανόμουν κορόιδο μέχρι τ' αυτιά. Μπας και ο Κυριάκος εντός ολίγου θα  καλύπτει και την Φώφη αλλά και  μεγάλο μέρος των οπαδών του Τσίπρα; Αν συμβεί  αυτό θα  γελάσει και το παρδαλό κατσίκι!