Δημήτρης Δανίκας

Θα ’ρθει και η σειρά του «απεσταλμένου» του Κυρίου ημών. Θα ’ρθει και η σειρά του Γιάνη Βαρουφάκη, του νάρκισσου και εγωπαθούς! Ολοι εδώ πληρώνουν τα σπασμένα της απώλειας 25% του ΑΕΠ που εξαερώθηκε από τις τσέπες μικρομεσαίων και φτωχών. Θυμηθείτε λοιπόν.

Το ΠΑΣΟΚ που στις εκλογές του 2009 «δαφνοστεφανώθηκε» με 43,92%, τρία χρόνια αργότερα γκρεμίστηκε στο 12,28%! Τι είπαν τότε; Ουφ αντέξαμε από την επέλαση του Σαμαρά και του Τσίπρα. Παραμύθια της χαλιμάς. Δεν άντεξαν. Αφού στις εκλογές του 2015 βρέθηκαν στο 6 και κάτι τοις εκατό.

Και το χειρότερο; Οι προβλέψεις για την εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου του 2019 λένε πως το πράσινο «προϊόν» κολυμπάει μεταξύ χορού του Ζαλόγγου και νεκροφάνειας. Το «μαγαζί» να ’ναι καλά και ας πάρουμε μόνο το μαγικό 3% για να ζεσταίνουμε τις καρέκλες και να παριστάνουμε τους προοδευτικούς.

Πάμε τώρα στη Νέα Δημοκρατία. Θυμηθείτε λοιπόν. Ο Σαμαράς στις εκλογές Μαΐου του 2012 κατάφερε μετά βίας να αποσπάσει ποσοστό 18,85%. Από το 33,47% του Κώστα Καραμανλή το 2009. Και έναν μήνα αργότερα σκαρφάλωσε στο 29,66%.

Το τσουνάμι των μνημονίων καταπίνει ό,τι και όποιον βρει μπροστά του. Κάπως έτσι ήρθε και η σειρά του Γιώργου Καρατζαφέρη. Που μετά τον «θρίαμβό» του και την κυβερνητική του παρουσία, γκρεμίστηκε στο 1% και κάτι ψιλά!

Το ίδιο και με τον γραφικό Βασίλη Λεβέντη που από το 3% και κάτι «φραγκοδίφραγκα» τώρα κοπανάει μύγες. Φύγε, Λεβέντη, ελάτε, Βελόπουλε και Γιάνη Βαρουφάκη.

Το ίδιο και με τον μονίμως ωρυόμενο Νικόλαο Μιχαλολιάκο. Από το 8% στο 4% και κάτι. Που στις επερχόμενες εκλογές μπορεί να παίζει στην μπαλαφάρα «Ρόδα τσάντα και πηλάλα».

Ασε την προεδρίνα της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου. Εκεί, εκεί στη Γ’ Ερασιτεχνική. Ακολουθούμενη από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Η μία κατραπακιά διαδέχεται την άλλη. Σβουριχτή, ανελέητη και ψυχρή. Και όποιον πάρει ο Χάρος.

Η κοινωνία σε ταραχή. Ανεβάζει, κατεβάζει, γκρεμίζει, αλέθει, παίζει, μουντζώνει, ξεχαρμανιάζει, εκτονώνεται προσωρινά, επανέρχεται, τιμωρεί, εκδικείται, «σκοτώνει», νεκρανασταίνει, παρασύρει, πνίγει, αδιαφορεί και χλευάζει.

Η κοινωνία δεν καταλαβαίνει από κομματικές σημαίες, ιδεολογικές αναφορές, παραδόσεις, ρίζες, ονόματα. Πίστωση χρόνου σχεδόν μηδενική. Ανοχή ελάχιστη. Μερικούς μήνες. Ούτε. Κομματικές σημαίες μόνο για τους φανατικούς. Φύγε, εσύ Αλέξη. Ελα, εσύ Κυριάκο. Για να δούμε. Θα τα καταφέρει;

Ενα το κρατούμενο λοιπόν. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ένα πράγμα πρέπει να καταφέρει. Ενα και μοναδικό. Δηλαδή ανάπτυξη. Δηλαδή δουλειές. Δηλαδή πλούτος. Δηλαδή μεγάλωμα της πίτας. Αλλιώτικα πάει κι αυτός. Η οικονομία, η τσέπη, το πορτοφόλι, η καταπολέμηση της ανεργίας, η αξιοπρέπεια των πολιτών, όλα αυτά συνιστούν το λεγόμενο διακύβευμα της επερχόμενης πρωθυπουργίας του Κυριάκου.

Δύο τα κρατούμενα. Με δεδομένη τη συντριβή παραδοσιακών κομμάτων. Με δεδομένες τις αλλεπάλληλες κυβιστήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Με δεδομένη τη διεκπεραίωση του τρίτου μνημονίου και την καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. Με Πολάκη, Καρανίκα και τόσους άλλους που κοπανάνε τα κεφάλια τους στους τοίχους ιδεοληψίας, αυταρχισμού, αλαζονείας και απέραντης βλακείας. Με δεδομένα το Μάτι και τη Μάνδρα αλλά και το Μακεδονικό. Το σχεδόν 24% του Αλέξη Τσίπρα είναι θρίαμβος κανονικός.

Το ζητούμενο ένα και μοναδικό. Θα στραφεί, θα μετεξελιχθεί ο Αλέξης προς τη σοσιαλδημοκρατία; Θα τα καταφέρει; Το θέλει; Μπορεί; Αν όχι, τότε το μέλλον είναι διπλό. Είτε μπάχαλο εσωτερικό. Είτε στην καλύτερη περίπτωση κάτι μεταξύ 5% και 6%. Οποιος τόσο γρήγορα ανεβαίνει τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα κατεβαίνει. Ο αριστερός, ιδεοληπτικός συριζέικος κατήφορος είναι σίγουρος και καταστροφικός!