Δημήτρης Δανίκας

Ετσι, «κατεβάζω» από την πρόσφατη ιστορική μνήμη μερικά υποθετικά «αν» που θα μπορούσαν να είχαν γίνει πράξη. Και που αν είχαν γίνει πράξη, τότε η Σωρρακώσταινα θα είχε εξέλθει από τα οικονομικά της αδιέξοδα και θα πορευόταν προς την ανάκαμψη όπως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες που μαζί μας βρέθηκαν και κόλλησαν στην ίδια λάσπη.

Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε προστρέξει, ομονοήσει και συνεργαστεί με τον Γιώργο Παπανδρέου, το πιθανότερο θα ήταν να είχαμε νωρίτερα ξεκολλήσει από τη «λάσπη».

Αν η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου είχε εξασφαλίσει απ’ όλα τα κόμματα μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, πάλι θα είχαμε νωρίτερα ξεκολλήσει από τη λάσπη.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν έριχνε την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και ο Σταύρος Δήμας είχε αναδειχθεί Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και αν η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ολοκλήρωνε τις διαπραγματεύσεις για την τελική έξοδο από το δεύτερο πρόγραμμα. Πάλι θα είχαμε νωρίτερα ξεκολλήσει από τη λάσπη.
Αν, τέλος, ακόμα χειρότερα, τρισχειρότερα, ο Τσίπρας δεν είχε παγιδευτεί στις ιδεοληψίες του και δεν είχε τοποθετήσει τον αρχινάρκισσο και παντελώς άσχετο Γιάνη Βαρουφάκη στην κρίσιμη θέση του υπουργού Οικονομικών. Ισως και τότε, την ύστατη στιγμή, να είχαμε νωρίτερα ξεκολλήσει από τη λάσπη.

Τουτέστιν, ο διχασμός, η αλληλοφαγωμάρα, οι ιδεοληψίες, η ασυγκράτητη εγωπάθεια και η ασχετοσύνη, οι πληγές, οι ασθένειες, οι παθογένειες που ακόμα και τώρα μας διατηρούν στον καταψύκτη. Πάμε παρακάτω.

Αφού λοιπόν τίποτα απ’ όλα αυτά τα λογικά και τα απλά δεν έγιναν. Και αφού οι ιδεοληψίες, η εγωπάθεια και η μεγιστοτεράστια απειρία και ασχετοσύνη των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα επιμήκυναν την παραμονή μας στη λάσπη. Καθώς και την παραμονή της χώρας στην Εντατική, διασωληνωμένη από τους θεσμούς και την τρόικα.

Και αφού επί τέσσερα χρόνια η φοροεπιδρομή έγδαρε τα πορτοφόλια των μικρομεσαίων και άδειασε ακόμα και τα φραγκοδίφραγκα από τις συντάξεις και τους υποκατώτατους μισθούς των φτωχοποιημένων πολιτών. Τώρα ως άναξ μιας ημι-τριτοκοσμικής ευρωπαϊκής επαρχίας, εξήγγειλε, πανευτυχής, ο Τσίπρας προς τους υπηκόους του μέτρα «ανακούφισης», «ελάφρυνσης» και «ανάπτυξης».

Αυτό κι αν είναι κοροϊδία επικών διαστάσεων. Αυτό κι αν είναι παροχολογία προ των εκλογικών πυλών. Αυτό κι αν είναι «έγκλημα» εν ψυχρώ.

Πρώτα σε γρονθοκοπώ. Πρώτα σε κάνω τόπι στο ξύλο. Πρώτα σε φυλακίζω. Πρώτα σε βασανίζω. Πρώτα σε μαστιγώνω ανηλεώς. Πρώτα το πορτοφόλι σου ξαφρίζω. Και ύστερα από τέσσερα και πλέον χρόνια ομηρίας, φυλακής, μαστιγώματος και βασανιστηρίων, έρχομαι και σε χαϊδεύω, σου σκουπίζω τις πληγές και ψιθυριστά σου λέω:

Αντε, τυχεράκια! Πάρε κάτι να ’χεις. Πάρε κάτι να φορέσεις. Πάρε κάτι να φας. Πάρε κάτι αγοράσεις. Και πού ’σαι. Να κάνεις τον σταυρό σου και κάθε μέρα να ανάβεις λαμπάδα στο μπόι του βασανιστή σου.

Να την ανάβεις και να θυμάσαι μερικά χρήσιμα πραγματάκια. Αν υπάρχεις, αυτό οφείλεται στην ελεημοσύνη του πρωθυπουργού σου. Αν μπορείς, από τώρα, να αγοράζεις δύο καρβέλια ψωμί για τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, αυτό οφείλεται στη μεγαλοψυχία του πρωθυπουργού σου. Και αν είσαι ακόμα ζωντανός, αυτό οφείλεται στα φιλάνθρωπα συναισθήματα του πρωθυπουργού σου.

Και πού ’σαι. Να θυμάσαι ακόμα πως παρά γουρουνότριχα δεν κατέληξες αγκαλιά με τον θάνατό σου. Γι’ αυτό σου λέω να κάνεις πάντα την προσευχή σου: «Δι’ ευχών των αγίων Συριζαίων υπουργών ημών, κύριε Αλέξη Τσίπρα ο πρωθυπουργός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν».

Η απάντηση απλή. Οπως σε κάθε αστυνομική ταινία αμερικανική: Kill me? Kill you!