Δημήτρης Δανίκας

Η περίτπωση του Κωνσταντίνου (του Θεοδώρου) Κατσίκη των ΑΝΕΛ (Ανεξαρτήτων Ελληνοφρόνων) είναι χαρακτηριστική. Μπορεί να του ξέφυγε. Μπορεί να διατελούσε σε προσωρινή έκρηξη ευφυίας. Ποιος ξέρει. Μόνο που στη συνέχεια και μετά από παρατεταμένο “ξυλοδαρμό” τα μάζεψε. Ξεχνώντας να προφέρει και μια δεύτερη αλήθεια. Οτι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ψευτοσουλτάνος έχει δίκιο

Ολοι, υποθέτω, υπέρ ουμανισμού, ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων της ανθρώπινης υπόστασης. Ποιος, λόγου χάριν, θα επιθυμούσε την επιστροφή των οκτώ Τούρκων αξιωματικών που τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα με στόχο την αποκαθήλωση του δικτατορίσκου;

Ομως ο αρχιμουσουλμάνος και αρχιτζιχαντιστής θεωρείται-και είναι-νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος της Τουρκίας. Ομως το ψευτοσουλτανάτο στα χαρτιά διαθέτει καθεστώς Δημοκρατίας. Ομως οι οκτώ άρπαξαν τα όπλα και όρμησαν σε πραξικόπημα. Και όμως η Τουρκία, στα χαρτιά, είναι σύμμαχος και φίλη χώρα

Με απλά λόγια είναι λάθος, βασικό και επικίνδυνο να συγχέουμε και να εκλαμβάνουμε τις υποκειμενικές επιθυμίες μας με την διεθνή πολιτική και διπλωματία. Το υποκείμενο, δηλαδή εσύ, εγώ όλοι εμείς, λειττουργούμε εν θερμώ. Με τα συναισθήματά μας και την βούλησή μας. Η διεθνής πολιτική λειτουργεί και αναπτύσσεται σε ψυχρές “αέριες μάζες”. Τις περισσότερες φορές εντελώς κυνική. Εντελώς!

Που σημαίνει ότι η παροχή ασυλίας σ αυτούς τους τολμηρούς αξιωματικούς μπορεί να αποδειχθεί πράξη εχθρική κι έτσι ο Τούρκος να την ανταποδώσει με στόχο να σε ταπεινώσει. Γι αυτό απαιτείται ύψιστη ψυχραιμία και προσεκτικά σχεδιασμένη τακτική. Στοιχείωδης προυπόθεση σωστής διπλωματίας είναι η πρόβλεψη και όχι η εφήμερη προσωρινή διαχείριση

Ο Τσίπρας, όπως θα έκανε κάθε άλλος πολιτικός όλων των κομμάτων, αντιμετώπισε το αίτημα του Ερντογάν με κουτοπονηριές και νεολληνικά τεχνάσματα. Από τη μια ροκάνιζε χρόνο διαβεβαιώνοντας τον ψευτοσουλτάνο πως “εγώ Ταγίπ θέλω να τους επιστρέψω όμως ξέρεις καλά ότι μου είναι αδύνατον να παρακάμψω την Δικαοσύνη και να παραβιάσω τις συνταγματικές διαδικασίες. Υπομονή. Εντός ολίγου θα τους έχεις”

Και από την άλλη, ροκανίζοντας χρόνο, φιλοξενούσε τους οκτώ περιφέροντάς τους από τη μία επιτροπή στην άλλη. Ο χρόνος κυλούσε. Τικ τακ τικ τακ

Κάπως έτσι τα επιτελεία των Τούρκων οργάνωσαν την απαγωγή, μπαγλάρωσαν τους δύο Ελληνες βαθμοφόρους και κάπως έτσι ο Ερντογάν διαμηνύει προς τους κυβερνητικούς αξιωματούχους της “φίλης” και “συμμάχου” Ελλάδας: Υπομονή παιδιά. Κι εγώ θέλω να τους επιστρέψω αλλά όπως καταλαβαίνετε πρέπει να τηρήσω τα προσχήματα και να σεβαστώ τις διαδικασίες των Τουρκικών ανακριτικών και δικαστικών αρχών. Περιμένετε!

Και τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Γιατί στην περίπτωση που υποχωρήσουμε και επιστρέψουμε τους οκτώ αξιωματικούς, αυτό θα μοιάζει με ταφόπετρα στην εθνική μας αξιοπρέπεια. Κοινώς ταπείνωση και επίσημη παραδοχή της ανωτερότητας της Τούρκικης πολεμικής μηχανής

Σε περίπτωση που δεν τους επιστρέψουμε, τότε ο ψευτοσουλτάνος θα εκλωβίσει τους δύο Ελληνες βαθμοφόρους στα μπουντρούμια για πολλά χρόνια. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Η μοναδική περίπτωση ισότιμης ανταλλαγής είναι κι εμείς, με ειδικές δυναμεις να αρπάξουμε στον ύπνο κανά δύο Τούρκους βαθμοφόρους εισβάλοντας στην δική τους παραμεθόριο περιοχή. Ομως είναι ρίσκο επικών διαστάσεων. Ομως είναι αιτία πολέμου. Μπας και ο ψευτοσουλτάνος αυτό επιθυμεί ώστε έτσι στη διεθνή κοινότητα να δικαιολογήσει την απόφασή του για πολεμική εμπλοκή; Μπας και περιμένει να συμβεί, σε μικρογραφία φυσικά, ό, τι και στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974;