Δημήτρης Δανίκας

Ένα λοιπόν. Το διευκρινίζω και το τονίζω από την αρχή ώστε να τοποθετηθώ χωρίς αστερισκό του «ναι μεν αλλά»: τέτοια λόγια ποτέ δεν θα τα εκστόμιζα είτε δημοσίως είτε ιδιωτικώς. Ούτε ποτέ θα μου περνούσαν από το μυαλό. Πάνω απ όλα η αξιοπρέπεια και στα λόγια και στις πράξεις.

Δύο λοιπόν. Ο Πάνος Βλάχος ένας από τους καλύτερους «υπηρέτες» της Υποκριτικής της Νέας Γενιάς. Περί αυτού ούτε συζήτηση. Απόδειξη ο προσωπικός του θρίαμβος με το έργο «ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού». Που μετά από αλλεπάλληλες παραστάσεις, έχει προσελκύσει και προσελκύσει 250. 000 θεατές. Φανταστείτε πως για να εξασφαλίσεις μια θεσούλα, πρέπει να περιμένεις μερικά τέρμινα και φανταστείτε ακόμα ότι οι παραστάσεις θα ολοκληρωθούν την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου. Και φυσικά η πρωταγωνιστική του λάμψη στη μίνι σειρά της Cosmote «οι 17 κλωστές».

Τρία λοιπόν. Όλα αυτά όχι ως άσυλο και ως ατράνταχτο επιχείρημα υπέρ απαλλαγής του Πάνου Βλάχου. Απλά για να υπογραμμίσω αυτό που έλεγε διαρκώς ο Γούντι Αλλεν όταν ειρωνικά ρωτούσε «ποιον από τους δύο αγαπάς, το καλλιτέχνη η τον άνθρωπο;» Για να καταλάβετε περί του διχασμού των καλλιτεχνών, θα επαναφέρω το περιστατικό με τον Μίκη Θεοδωράκη, όταν τη δεκαετία του εβδομήντα κατηγορούσε την ΚΝΕ ότι σχεδιάζει να τον δολοφονήσει και ένα χρόνο αργότερα κατέβηκε στις δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος του ΚΚΕ.

Τέσσερα λοιπόν. Αλλωστε και ο ίδιος ο Πάνος Βλάχος, όταν αντιλήφθηκε το μέγεθος των αντιδράσεων που προκάλεσε ο σχολιασμός του, αναγκάστηκε να προσθέσει «βάλτε και εμένα μαζί τους» εννοώντας στο τσουβάλι.

Πέντε λοιπόν. Είμαι βέβαιος για ένα πράγμα. Αν και δεν γνωρίζω τον Πάνο Βλάχο. Ότι αυτό που εκστόμισε το θεώρησε ως έξυπνο, πολιτικό αστείο. Ως ακραία στιγμή σάτιρας. Ισως και να πίστευε ότι αυτό το σχόλιο ταιριάζει με την μουσική που αγαπάει. Πάντως κόβω τον σβέρκο μου ότι ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό η βία η κάτι ανάλογο. Ετσι του ρθε έτσι το αμόλησε. Συμβαίνει.

Εξι λοιπόν. Και συμβαίνει και στις καλύτερες δημοσιογραφικές οικογένειες. Για παράδειγμα, και δεν αναφέρω το όνομα του συγκεκριμένου συναδέλφου, την επομένη εκείνης της εφιαλτικής, της ανατριχιαστικής τραγωδίας με τους 57 νεκρούς στα Τέμπη, ακούστηκε από πρωινή, πολιτική εκπομπή το σχόλιο «η κυβέρνηση έβαλε αυτογκολάρα». Δηλαδή το ζήτημα δεν ήταν τα εξαυλωμένα πτώματα όλων αυτών των ανυποψίαστων, των αθώων παιδιών, αλλά το τραύμα που επέφερε αυτή η μίνι γενοκτονία στην κυβερνητική πολιτική. Απίστευτο

Εφτά λοιπόν. Σχετικά με την αυτεπάγγελτη, εισαγγελική δίωξη. Δεν κρίνω. Απλώς λέω ότι τέτοια ευαισθησία και τέτοια αμεσότητα δεν βλέπω να υπάρχει σε κάποια άλλα ζητήματα, όπως λόγου χάριν με τις τρία σαμποτάζ στον αγωγό που μεταφέρει νερό στην Αίγινα. Με αποτέλεσμα οι νερουλάδες να έχουν στήσει τρικούβερτο γλέντι. Αν είναι δυνατόν. Εμείς οι φορολογούμενοι έχουμε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά. Εκείνοι της τοπικής μαφίας τρυπάνε τον αγωγό χωρίς ουδείς εισαγγελέας αυτεπαγγέλτως να παρέμβει και να τους μπαγλαρώσει.

Και τέλος, κάτι ακόμα. Απαράδεκτος ο σχολιασμός του Πάνου Βλάχου. Όμως αν διαβάσετε τα σχόλια χιλιάδων αναγνωστών, όταν δεν συμφωνούν με τις απόψεις σου, ε τότε θα σας πέσουν τα μαλλιά. Εγώ στη θέση του Αρη θα το προσπερνούσα και ως απάντηση θα του έστελνα ένα μπουκέτο λουλούδια. Ο καθένα κρίνεται όχι μόνο από τα λόγια του, αλλά από το ήθος και την πολιτεία του. Ψυχραιμία παιδιά. Υπάρχουν και χειρότερα. Απείρως χειρότερα. Όπως Ντόναλντ Τραμπ. Το κακό, ο διάβολος ο πραγματικός ενίοτε βρίσκεται πολύ ψηλά κα εμείς οι δημοσιογράφοι αναγκαζόμαστε μερικές φορές να τον υπηρετούμε και να τον προσκυνούμε με «ουδετερότητα» και «αντικειμενικά».