Δημήτρης Δανίκας

Και όλες οι αναμενόμενες δάφνες της αντιπολίτευσης στα αποκαίδια. Παιδιά πρέπει επιτέλους να υποβληθούμε στο αξιοπρεπές, δημόσιο, βασανιστήριο της αυτοκριτικής.

Όταν λέγατε, ως προφήτες, πως όπου να ναι ο σουλτάνος θα εκτοπιστεί από την εξουσία. Όταν, με απύθμενη βεβαιότητα στοιχηματίζατε υπέρ της ενωμένης αντιπολίτευσης. Και όταν οι δημοσκόποι της Τουρκίας προέβλεπαν πανωλεθρία του σχεδόν αιωνόβιου «πασά».


Με απλά λόγια ο μεν Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με 49,50%, ο δε βασικός αντίπαλός του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου με 44, 89% . Και όπου να ναι στον δεύτερο γύρο ο αρχισουλτάνος για μια ακόμα θητεία θα βασιλεύει στην γειτονική χώρα. Ασε το άλλο σχετικά με την κορυφαία-όπως λέγανε-αντίθεση ανάμεσα στα «μορφωμένα» πλήθη της Κωνσταντινούπολης και στα άλλα τα «αμόρφωτα», τα τριτοκοσμικά της βαθιάς και αχανούς Ανατολίας. Ποιο το αποτέλεσμα; Περίπου fifty fifty.

Και πότε όλα αυτά; Μόλις τρεις μήνες μετά από εκείνο τον καταστροφικό σεισμό που έστειλε στον τάφο πάνω από πενήντα χιλιάδες ψυχές. Και όταν αποκαλύφθηκε ό, τι κολλητοί εργολάβοι του Ερντογάν είχαν ανορθώσει οικοδομήματα κατοικιών χωρίς σίδερα και χωρίς μπετόν. Κανονικοί δολοφόνοι λοιπόν.

Πως εξηγείται αυτός ο μη αναμενόμενος από δημοσκόπους και αναλυτές θρίαμβος του πασά; Μα φυσικά από δύο στοιχεία. Το πρώτο η κατάσταση του αντιπάλου του. Οπου ο πασάς συγκρινόμενος μ αυτόν τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, μοιάζει με νεανία ορμητικό. Και όπου το αφήγημα της αντιπολίτευσης δεν ήταν άλλο παρά ένα και μοναδικό: να ρίξουμε και να απαλλαγούμε από τον Ερντογάν. Αμάν πια!

Υπογείως πλην όμως καταλυτικώς, λειτούργησαν, ως φαίνεται, δύο παράγοντες υπέρ του πασά που από τις 3 Νοεμβρίου του 2002 έχει εγκατασταθεί και κατσικωθεί στο θρόνο του σουλτανάτου της γειτονικής χώρας. Αμετακίνητος. Δεσποτικός. Αυταρχικός και «διπολικός». Και με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αλλά και με τον Πούτιν και την Ρωσία πασών των Ρωσιών.

Ολες οι εξηγήσεις και όλες οι κατηγορίες που εκτοξεύαμε εμείς, κι εγώ μεταξύ αυτών, το ομολογώ, λειτούργησαν και λειτουργούν ευεργετικά για τον σουλτάνο τον τρομερό. Το εξηγώ.

Και ο σχεδιασμός του αλλά και οι φιλοδοξίες του να μετατρέψει την Τουρκία σε περιφερειακή υπερ-δύναμη ανταποκρίνεται και προφανώς συγχρονίζεται με το όνειρο εκατομμυρίων Τούρκων πολιτών. Αλλά και η «διπολική» εξωτερική του πολιτική θεωρείται από τους ίδιου Τούρκους πολίτες ως δείγμα μιας «ανεξάρτητης» και «πολυμορφικής» εξωτερικής πολιτικής

Με απλά λόγια ο σουλτάνος μ αυτή τη γραμμή, κατάφερε να εμφυτεύσει σε όλα αυτά τα πλήθη των Τούρκων πολιτών, την αίσθηση πως «μας παίζουν εκείνοι οι μεγάλοι, όμως τους παίζουμε κι εμείς».

Και να είστε σίγουροι για ένα πράγμα: αν κάποιος Ελληνας κυβερνήτης ακολουθούσε την ίδια γραμμή, πράγμα αδιανόητο και εξωφρενικό λόγω μεγέθους και εξαρτήσεων, το ίδια θα συνέβαινε κι εδώ.

Το γενικό αίσθημα είναι απλό: μεγάλος ο Ταγίπ, μεγάλος κι εγώ. Λένε οι Τούρκοι της «διπλανής πόρτας». Όλα τ άλλα είναι όνειρα απατηλά για χαιβάνια που τρώνε σανό και πιστεύουν μονολιθικά. Την αυτοκριτική σας λοιπόν.