Δημήτρης Δανίκας

Οπου, με βάση το κριτήριο το μουσικό, θα έπρεπε η Γηραιά Αλβιώνα κάθε χρονιά να εξασφάλιζε το τρόπαιο το καλό. Και το λέω αυτό για έναν λόγο μοναδικό. Η Αγγλία, η αστείρευτη δεξαμενή ταλέντων, σπουδαίων ονομάτων, ανακαλύψεων, θρυλικών συγκροτημάτων και πάσης φύσεως πειραματισμών.

Οχι μόνο κατά το παρελθόν, αλλά και επί των σημερινών ημερών. Χρυσά λαρύγγια και μοναδικές ηχητικές αποχρώσεις όπως της Εϊμι Γουάινχαους και όπως της Αντέλ. Να μην αναφέρω δεκάδες άλλες σύγχρονες περιπτώσεις.

Οπου, με βάση την απεριόριστη πανσπερμία ειδών, κάθε μουσικός διαγωνισμός θα έπρεπε να ενθαρρύνει και να φιλοξενεί πλήθος διαφορετικών «κατευθύνσεων», μελωδιών και ρυθμών.

Οπου η γλώσσα κάθε διαγωνιζόμενου θα έπρεπε να είναι η δική του, η εθνική, με εξαιρέσεις φυσικά λόγω παγκοσμιοποίησης και οικονομικού ανταγωνισμού.

Και όπου, τέλος, τα ονόματα των νικητών θα έπρεπε να λάμπουν, να σκαρφαλώνουν σε όλο το πλάτος και το μήκος του γεωγραφικού μουσικού ορίζοντα. Τι συμβαίνει απ’ όλα αυτά; Μηδέν συν μηδέν ίσον μηδέν!

Η Αγγλία εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική. Της Eurovision φυσικά. Τα τραγούδια που διαγωνίζονται παιανίζουν στο ίδιο μήκος κύματος. Η μονοτονία της μονοτονίας και η πληξάρα της πληξάρας. Λίγο απ’ εδώ, λίγο απ’ εκεί. Οι στίχοι αγγλόφωνοι. Οι περισσότεροι διαγωνιζόμενοι με την ίδια κοψιά. Σαν να είναι προϊόντα προερχόμενα από το ίδιο καλούπι. Και τέλος, ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι τραγουδιστές και οι μουσικοί που συνέχισαν και σκαρφάλωσαν σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του γεωγραφικού μουσικού ορίζοντα.

Τι είναι η Eurovision; Κάτι σαν πασαρέλα. Κάτι σαν mini reality show. Κάτι σαν τηλεοπτικό πανηγύρι. Να περνάει η ώρα, να καταβροχθίζουμε πίτσες, να βάζουμε στοιχήματα και να σκοτώνουμε την ώρα μας. Τι θα κάνεις απόψε; Θα κάνω πλάκα βλέποντας πασαρέλα μετά μουσικής. Τραγουδήστε, ψηφίστε, τελειώσατε!

Είμαι κεφάτη, γυρίζω από τη Eurovision. Κάπως έτσι. Και για να μην παρεξηγηθώ ως εμπαθής και ίσως προκατειλημμένος φανώ, πρέπει πάση θυσία ένα πράγμα να διευκρινίσω σχετικά με τη φετινή ελληνική συμμετοχή.

Ναι, το κορίτσι, η Αμάντα, και γοητευτικό και συμπαθέστατο και με καλλιεργημένη φωνή. Δεν χωράει αμφιβολία, η επιλογή αποδείχτηκε υποδειγματική. Αυτό το πλαίσιο, αυτές οι προδιαγραφές, αυτό το επίπεδο των θεατών, αυτή η περίπτωση, η ενδεδειγμένη για την Ελλαδίτσα την καημένη. Μέχρι εκεί...

Από εκεί και πέρα, αυτή η ετήσια παράσταση μοιάζει να μας υπενθυμίζει τη γενική εθνική μας κατάσταση. Πουθενά, σε καμία σοβαρή ευρωπαϊκή «γειτονιά», η Eurovision δεν εκλαμβάνεται ως σπουδαίο μουσικό φεστιβάλ.

Πουθενά στην ίδια γειτονιά, της ευρωπαϊκής όχθης και όχι της ανατολικής του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», με τέτοια πρωτοφανή δημοσιότητα.

Πουθενά και ουδείς σοβαρός μουσικός καταδέχεται να γράψει, να συνθέσει και να εμφανιστεί σε μια πασαρέλα τόσο ασήμαντη και μικρή. Και πουθενά καμία εφημερίδα και κανένα άλλο Μέσο καταδέχονται να τοποθετήσουν ως πρώτη είδηση τον θρίαμβο κάποιου μειράκιου καλλιτέχνη σε μια εκδήλωση που σχεδόν άπαντες αγνοούν, περιφρονούν και ενίοτε χλευάζουν.

Αν ρωτήσεις τον οποιονδήποτε μέσο Αγγλο, Γάλλο, Ισπανό «είδες Eurovision;», θα σου απαντήσει «τι είναι αυτό;». Σκεφτείτε μόνο ένα πράγμα: τα τηλεγραφήματα συγχαρητηρίων, κυβερνητικών αλλά και όλων των κομματικών παρατάξεων, τότε με το «My Number One» και την Ελενα Παπαρίζου. Ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού και του Αρχιεπισκόπου.

Η τρίχα έγινε τριχιά. Η πασαρέλα έγινε μέγα καλλιτεχνικό γεγονός. Η Παπαρίζου αναδείχθηκε σχεδόν ηρωίδα. Και η άλωση της Eurovision, τότε, λειτούργησε ως ύψιστο εθνικό κατόρθωμα. Οπως ο Κώστας Γκουσγκούνης μετά θάνατον αναδείχθηκε κορυφαία φυσιογνωμία, έτσι και με τη Βλαχοvision.

Τουτέστιν, Euro-Hellas να κλαις και να γελάς!