Δημήτρης Δανίκας

Τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι ένστολοι; Θα τον πυροβολούσαν; Θα τον άφηναν στον τόπο; Θα του άνοιγαν κουμπότρυπες; Και αν τέτοιο πράγμα συνέβαινε με θύμα κάποιο 18χρονο, «κανονικό» Ελληνα, ποιες οι αντιδράσεις της κοινωνίας; Ελάτε τώρα, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Ακραίο περιστατικό, ακραίες και οι αντιδράσεις που θα ακολουθήσουν

Το δεύτερο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου έχει να κάνει με το αυστηρό πρωτόκολλο που πρέπει απαραιτήτως να λαμβάνει υπόψη του κάθε ένστολος, όλων των αστυνομικών δυνάμεων. Τι λέει αυτό; Τα γνωστά. Δηλαδή δεν πυροβολείς για να σκοτώσεις. Μόνο πυροβολείς με στόχο τα λάστιχα και την μηχανή του οχήματος. Ώστε να το ακινητοποιήσεις και έτσι το κλεφτρόνι να συλλάβεις. Στοιχειώδες

Το τρίτο που πέρασε α πό το μυαλό μου αφορά στον ορυμαγδό αντιδράσεων εναντίον των Ρομά. Περίπου «ήρωες» οι εφτά κουμπουροφόροι που πυροβόλησαν στο ψαχνό και που έστειλαν στον άλλο κόσμο εκείνο το δεκαοκτάχρονο κλεφτρόνι. Και το ερώτημα απλό: στην περίπτωση που το θύμα ήταν γόνος κάποιου εξ ημών και υμών των «κανονικών» οι αντιδράσεις θα κατέληγαν σε χειροκροτήματα η στην γνωστή επωδό «να καεί να καεί το…η Βουλή;»

Το τέταρτο που πέρασε από το μυαλό μου έχει να κάνει με την ελλιπέστατη εκπαίδευση των αστυνομικών φρουρών. Με την ψυχικής τους ενηλικίωση και με το IQ του εγκεφάλου τους. Αραγε είναι σωστά εκπαιδευμένοι να διαχειρίζονται τα όπλα τους; Αραγε πόσοι εξ αυτών είναι ικανοί και πόσοι επικίνδυνοι;

Το πέμπτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου αφορά στην απόσταση που χωρίζει την κουλτούρα των ευρωπαικών χωρών από την αντίστοιχη των Ηνωμένων Πολιτειών. Είμαι βέβαιος πως αν κάποιος Αφροαμερικανός επιχειρούσε να διαφύγει από αστυνομικό κλοιό θα κατέληγε με κουμπότρυπες από το κεφάλι μέχρι το τελευταίο νυχάκι του ποδιού του. Πατ, κιουτ.

Το έκτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου έχει να κάνει με τους Ρομά που στην συντριπτική τους πλειονότητα αρνούνται να υιοθετήσουν και να ενσωματωθούν στον κοινωνικό κορμό. Που ζουν στο δικό του γκέτο πορευόμενοι με τις δικές τους παραδόσεις. Και που είναι ταυτισμένοι με πάσης φύσεως παράνομες δραστηριότητες. Όμως η βαριά, επαγγελματική, εγκληματικότητα, τα πρόσφατα περιστατικά γυναικοκτονιών και βιασμών φέρουν σφραγίδα Made in Greece. Ελληνάρες τα διαπράττουν, Ελληνάρες σκοτώνουν, Ελληνάρες βιάζουν. Αυτό λένε τα στοιχεία

Το έβδομο που πέρασε από το μυαλό μου αφορά στην ύπαρξη τέτοιων μειοψηφιών σε όλα τα ευρωπαικά κράτη. Εννοώ τα γκέτο που έχουν φυτρώσει σε πλείστες ευρωπαικές μεγαλουπόλεις. Τι να κάνουμε δηλαδή; Να τους διώξουμε; Να τους αφανίσουμε; Να τους εκτελέσουμε; Να τους «σφραγίσουμε»; Η ανοχή είναι έκφραση και δείγμα πολιτιστικής ανάπτυξης. Λιγότερη ανοχή περισσότερη καθυστέρηση. Κάπως έτσι

Και το τελευταίο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου έχει να κάνει με την ακόλουθη σειρά πραγμάτων, όπως στη δεκαετία του τριάντα στην Γερμανία του Χίτλερ: πρώτα οι Εβραίοι, ύστερα οι Ρομά, μετά οι κομμουνιστές, αργότερα οι σοσιαλιστές, μετά οι δημοκράτες, στο τέλος κάθε Γερμανός που δεν χαιρετούσε ναζιστικά

Σήμερα αυτός, αύριο εσύ. Κάπως έτσι επωάζεται το αβγό του φιδιού. Εύκολος στόχος κάθε Ρομά. Δύσκολος, σχεδόν απλησίαστος κάθε μεγαλόσχημος με γραβάτα, κοστούμι που εκτός από χρήμα σου κλέβει τα όνειρα, τις ελπίδες, την ίδια τη ζωή σου. Το συμπέρασμα απλό: όποιος φτύνει τους από κάτω και γλύφει τους από πάνω είναι ο πλήρης ορισμός υποταγής, εξάρτησης, δειλίας και φιλοτομαρισμού!