Δημήτρης Δανίκας

Τουτέστιν «για να τα γράφει τα έχει πάρει». Τουτέστιν «είναι υποχείριο, προσκυνημένος, είναι προδότης». Τουτέστιν «τα χει πιάσει». Το γνωστό και ισοπεδωτικό. Ολοι τα παίρνουν. Ολοι με φακελάκια. Ολοι με «γνωριμίες». Ολοι όργανα της κάθε εξουσίας. Κάπως έτσι.

Όταν όμως είδα το βίντεο με τα «παιδιά» που εργάζονται στο Τατόι Club να ρίχνονται στην πύρινη κόλαση. Όταν με επάρκεια πυροσβεστικών μέσων αντιμετωπίστηκε και φράχτηκε η απόσταση που χωρίζει αυτόν τον επίγειο παράδεισο από την φλογισμένη κόλαση. Και όταν τα φυτά και τα δέντρα, ο καθαρισμός, η πληρέστατη περιποίηση και φροντίδα όλων των χώρων έστειλε σήμα stop, ε τότε αποφάσισα να εγκαταλείψω την αυτολογοκρισία και να στείλω το εξής μήνυμα σε όποιον χολερικό τολμήσει: βρε αι σιχτίρ από εδώ. Εγώ νταβατζήδες στη σκέψη δεν βάζω ούτε πρόκειται να βάλω!

Όλα αυτά τα «παιδιά» με αυτοθυσία έδωσαν τη μάχη, με αυτοθυσία τόλμησαν να τα βάλουν με τις φλόγες και με αυτοθυσία κατάφεραν με ελάχιστες πληγές να κερδίσουν το θηρίο. Όλα αυτά τα «παιδιά» υπερασπίστηκαν και τα έδωσαν όλα όχι χάριν του ιδιοκτήτη, αλλά για να μην καταστραφεί ένας τόπος εργασίας, που όμοιός του είναι ζήτημα αν υπάρχουν άλλοι δύο σαν κι αυτόν. Αγωνίστηκαν για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Με πληρώνεις κανονικά; Με πληρώνεις περισσότερο απ οπουδήποτε αλλού αν έβρισκα δουλειά; Μου φέρεσαι με αξιοπρέπεια και σεβασμό; Ε τότε κι εγώ θα τα δώσω όλα μέχρι τελικής πτώσεως.

Αυτή η βασική αιτία, η ρίζα, τα θεμέλια, η ουσία, η πεμπτουσία σωτηρίας του Club στη Βαρυμπόμπη. Αυτό το εφαλτήριο, αυτός ο οπλισμός, αυτός ο πυροσβεστήρας ο τρομερός.

Από την εμπειρία μου λοιπόν έχω τα ακόλουθα να πω. Γιατί το προσωπικό είναι τόσο επαρκές και τόσο μοναδικό; Επειδή είναι επιλεγμένο με κριτήρια ποιότητας. Γιατί δεν απεργούν; Επειδή ούτε στα όνειρά τους δεν είχαν ελπίσει σε κάτι τόσο πολιτισμένο και εξαιρετικά αμειβόμενο. Γιατί τόσο μα τόσο εξαιρετικό; Επειδή ο ιδιοκτήτης του ο Γιάννης Μυτιληναίος είναι ο ζωντανός ορισμός της απόλυτης, σχεδόν αγχωτικής, τελειομανίας. Και άραγε σε ποια θέση, ευρωπαική, ίσως και παγκόσμια, έχει αξιολογηθεί αυτό το κλαμπ του τένις; Το πρώτο στην γηραιά Ηπειρο. Ακόμα και διεθνούς φήμης τενίστες επιθυμούν να προπονούνται εκεί.

Με απλά λόγια τα εξής. Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό, ανταγωνιστικό περιβάλλον. Θέλουμε δεν θέλουμε. Και μάλλον θέλουμε. Επομένως αυτή η έρμη χώρα για να προχωρήσει, να εκσυγχρονιστεί και με τα καλύτερα σημεία της Ευρώπης να συναντηθεί, ένα πράγμα έχει ανάγκη: καλούς, σοβαρούς, αξιοπρεπείς, εργατικούς, δημιουργικούς, παραγωγικούς επιχειρηματίες. Εχουμε πολλούς; Ελάχιστους.

Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα. Το κεφάλι βρωμάει από το κεφάλι. Με τέτοιους μισθούς, τέτοιο προσωπικό και τέτοιες υπηρεσίες θα λάβεις. Απλό. Αν η μισή λίστα των μεγάλων επιχειρηματιών αποτελείτο από άτομα επιπέδου Μυτιληναίου και άλλων, τότε ίσως θα είχε σκαρφαλώσει ως η Ελβετία των Βαλκανίων!