Δημήτρης Δανίκας

Πριν από δέκα χρόνια, όταν πέφταμε πάνω του, αρκετοί εξ ημών και υμών ψιθυρίζαμε, λέγαμε, φωνάζαμε «τι θέλει αυτό το πιθήκι στην Ελλάδα, να επιστρέψει στα δέντρα και στην ζούγκλα»

Πριν από δέκα χρόνια, όταν τον βλέπαμε να περιφέρεται σχεδόν ρακένδυτος πουλώντας πλαστικά μπουκαλάκια με νερό και πειρατικά cd και dvd «βρε ουστ απ εδώ», φωνάζαμε. Και σχεδόν τον μουτζώναμε. Που να ανεχτούμε την διαφορετικότητα του χρώματος του. Που να συμφιλιωθούμε με την ιδέα των παιδιών ενός κατώτερου θεού. Που να πορευτούμε μαζί με τα «πιθήκια»

Εμείς οι Ελληνάρες. Με τις γνωριμίες. Με τους μπαρμπάδες από την Κορώνη. Με τους βουλευτές μας. Με τα ρουσφέτια μας. Με την ισοπέδωση και με την πρωταγωνιστική παρουσία της μετριότητας και της διαπλοκής. Πάντα ευλύγιστοι. Πάντα οσφυκάμπτες. Και πάντα πρόθυμοι και την άλλη στιγμή εξοργισμένοι, θυμωμένοι, αγανακτισμένοι. Το κάτω ράφι εκτοπίζει, χλευάζει, εξαφανίζει το πάνω ράφι

Σε μια ερώτηση προς αρκετούς νέους επιστήμονες που πήραν των ομματιών τους και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, η απάντηση αποκαλυπτική «φύγαμε όχι τόσο για τους μισθούς, όσο για τα ανίψια και τους γνωστούς που καταλαμβάνουν θέσεις ανεξαρτήτως βαθμών, επιδόσεων και αποτελεσμάτων». Είσαι μέτριος; Ε τότε είσαι ο καλύτερος

Πέντε χρόνια πριν, όταν ο Γιάννης σκαρφάλωνε τα σκαλιά προς την δόξα και τον πρωταθλητισμό, αρχίσαμε να το σκεφτόμαστε. Λες; Ε το παιδί είναι Ελληνας. Για να δούμε.

Ο ορισμός υποκρισίας και ευλυγισίας. Είσαι στον δρόμο; Ε τότε «πιθήκι». Είσαι αστέρι του NBA; Ε τότε είσαι Ελληνας με τα όλα σου

Ελάτε τώρα στη θέση του. Είσαι μαύρος. Είσαι πρόσφυγας. Είσαι Ελληνας με το όνομα Γιάννης. Ε τότε είσαι ένα τίποτα. Τα χειρότερα γι αυτόν και για την οικογένειά του. Κι όμως εκείνος επιμένει. Είναι Ελληνας, καμαρώνει, το λέει, έρχεται στα πάτρια εδάφη, βοηθάει, δεν το διαφημίζει, προχωράει, τολμάει, προπονείται, αγωνίζεται και μόλις πριν από κάποιες ώρες στο πρώτο σκαλί της απόλυτης μπασκετικής δόξας ανέβηκε

Που; Στις ΗΠΑ! Γιατί εκεί μπορεί και διαπρέπει, ενώ εδώ μόνο τα χειρότερα ακούει και εισπράττει; Επειδή στην Αμερική έτσι και είσαι ικανός, εξαιρετικός και πρώτος, καμία σημασία η καταγωγή σου. Στην Αγγλία, λόγου χάριν, πρωθυπουργός έγινε μια γυναίκα, κόρη μπακάλη. Θα μπορούσε στην Ελλάδα της Αριστεράς, του λαικισμού και του φιλολαικού πάθους; Ούτε μία στο εκατομμύριο

Αυτό το πραγματικό πρόσωπο της Ελλάδας. Της λεγόμενης και Σωρακώσταινας. Με τον «πρίγκιπα» τον Τόλη από τη αρχή μερακλωμένοι, καψουρεμένοι, ευχαριστημένοι και στο λαρύγγι του υποταγμένοι. Με τον Γιάννη μόνο όταν αναδείχθηκε αστέρι του NBA. Επρεπε πρώτα να γίνει πρώτος για να κερδίσει την συμπάθεια και την αποδοχή όλων

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: εσωστρέφεια, καχυποψία, μετριότητα, ευλυγισία. Εξω κούκλα, μέσα πανούκλα. Εξω αριστεροί, αντάρτες και προοδευτικοί. Μέσα ρατσιστές και αντιδραστικοί

Όταν κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ρώτησε με απορία, τον αρχηγό της «αλλαγής» Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», εκείνος ως μέγιστος και αξεπέραστος μάγος του χαρακτήρα των νεοελλήνων, απάντησε ως εξής «ο Ελληνας θέλει να το ακούει αλλά δεν θέλει να το κάνει»

Καταλάβατε; Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα!