Δημήτριος Βαρτζόπουλος

Θα έπρεπε και τούτο διότι:

Κατ´ αρχάς είναι γεγονός, ότι - τουλάχιστον στο διάβα των 46 ετών εμπλοκής μου - πράγματι το κλέος των κομματικών οργανώσεων, ο ενθουσιασμός και οι αριθμοί συμμετοχής φθίνουν. Τα αίτια είναι οφθαλμοφανή και βαθέως ριζωμένα στην Ιστορία και στην φαντασιακή θέσμιση της ελληνικής κοινωνίας.

Όσον αφορά την Ιστορία, για την Αριστερά η οργάνωση είχε εξ αρχής έναν σαφή υπαρξιακό χαρακτήρα. Στην παραγωγή του πολιτικού προσωπικού της από τον Σιάντο και τον Ζαχαριάδη, τον Ηλιού μέχρι και τον Τσίπρα, ο λαός της είχε τον κύριο λόγο.

Στα αστικά κόμματα όμως η πρώτη κατ´ ουσίαν παραγωγή πολιτικού προσωπικού από την λαϊκή βάση εγένετο επί ΠΑΣΟΚ, εξ ανάγκης φυσικά. Η παραμονή των παλαιών στην Ένωση Κέντρου δεν άφηνε περιθώρια. Επέτυχε απολύτως. Επί σειρά ετών κυβέρνησαν τον τόπο, τα ίχνη τους διακρίνονται ακόμα. Η εποχή Σημίτη όμως επέτρεψε και εκεί την παλινόρθωση των αθηναϊκών ελίτ σε σημαντικό βαθμό. Η αντανακλαστική οργάνωση της Νέας Δημοκρατίας σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο είχε κυρίως κινητοποιητικό χαρακτήρα. Οι οργανώσεις της ουδέποτε απέκτησαν ουσιαστικό ρόλο στην επιλογή του πολιτικού προσωπικού και την διαμόρφωση κυβερνητικής πολιτικής. Η επιλογή των Αρχηγών, από Συνέδρια κατ´ αρχάς και από την ευρεία βάση μετά, ήταν το πρώτο πραγματικό βήμα εκσυγχρονισμού.

Όσον αφορά την ελληνική κοινή γνώμη, η απαξίωση της πολιτικής εν γένει και των κομματικών μηχανισμών ιδιαίτερα είναι βαθεία. Καλοί φίλοι μου πχ, όταν θέλουν, να με κολακέψουν, διερωτώνται, πως είναι δυνατόν, να προτιμώ την πολιτική από την ιατρική. Είναι συρμός δια τους περισσότερους επιδέξιους κονδυλοφόρους των μεγάλων ΜΜΕ, να θεωρούνται οι κομματικές οργανώσεις χωνευτήρια πονηρών και μέτριων, που παράγουν σφετεριστές των δημοσίων θέσεων, οι οποίες κατ´αυτούς αξιωματικώς ανήκουν στους τεχνοκράτες της αγοράς.

Η αλήθεια ασφαλώς ευρίσκεται αλλού. Ως οι θετικές επιστήμες διδάσκουν, αναδύεται πάντοτε από τις εμπειρικές αποδείξεις: Στην Εσπερία οι ανώτατοι δικαστές αναφέρονται με εντός παρενθέσεως το κόμμα προέλευσης τους, οι Δήμαρχοι είναι οι Πρόεδροι των Δημοτικών, οι τοπικοί Πρωθυπουργοί Πρόεδροι των Περιφερειακών κομματικών τους οργανώσεων. Οι δεκαετίες της εφαρμογής της κομματικής παραγωγής του ανωτάτου πολιτικού προσωπικού και η επιτυγχανομένη ποιότητα δημοσίου βίου εκεί δείχνουν τον δρόμο.

Η νευροψυχολογία γνωρίζει, ότι διαφορετικές ενασχολήσεις απαιτούν συγκεκριμένα ιδιαίτερα στοιχεία χαρακτήρος και προσωπικότητος. Η δυνατότητα ενσυναίσθησης και ολιστικής προσέγγισης, η αίσθηση της πιεστικής ανάγκης αλλαγών για την επίτευξη επιθυμητών στόχων αποτελούν προϋποθέσεις - εκ των ων ουκ άνευ - ένταξης σε κοινωνικές συλλογικές δράσεις. Όταν λοιπόν στην όψιμο εφηβεία ή την πρώϊμο ενήλικο ζωή συνειδητοποιείται η ροπή, η πραγματική εμπλοκή με τα κοινά εξαρτάται πλέον από μία και μόνη μεταβλητή: την αντίληψη ρεαλιστικής πιθανότητος, να υπάρξει εν τη εξελίξει ο έπαινος του δήμου ( και των σοφιστών). Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός στις κολυμβήθρες των λαϊκών αστικών πολυσυλλεκτικών κομμάτων στην πορεία εγγυάται την ποιότητα. Ο νεολαίος, που σε μια γενιά θα αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών, θα είναι πολύ χρησιμότερος στον λαό του από τον καλύτερο χρηματοοικονομικό αναλυτή του λονδρέζικου City.
Τούτα μεθερμηνευόμενα στα καθ´ ημάς σημαίνουν τα εξής:

1.Να αλλάξουμε τον Κανονισμό Περιφερειακής Οργανώσεως επιστρέφοντας στην δόμηση Δημοτικών και Περιφερειακών Οργανώσεων κατά θεματικές ενότητες ( Παραγωγικές Τάξεις, Υποδομές, Κοινωνική Πολιτική, Παιδεία/Πολιτισμός, Δημόσια Τάξη), όπως ξεκίνησε επί Σαμαρά. Και μάλιστα να τις εφαρμόσουμε και στην Πολιτική Επιτροπή. Έτσι δίνεται η δυνατότητα, να εκπροσωπούνται σε ανώτατο επίπεδο οι στρατευμένοι ειδήμονες, αυτοί που συνδυάζουν την ιδεολογική βάση με επιστημονική, βιωματική, είτε εργασιακή expertise . Που θα αποτελούν α) τους υποχρεωτικούς συμβούλους κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας μεταφέροντας την κοινωνική πραγματικότητα στο Γραφείο του Υπουργού β) την δεξαμενή Διοικητών εξασφαλίζοντας την άμεσο διαδραστικότητα κοινωνίας και Κράτους και γ) τους υποψηφίους στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

2.Να συμμετέχουν οι τοπικές οργανώσεις στην επιλογή των νέων υποψηφίων βουλευτών, όπως έγινε με επιτυχία επί Καραμανλή το 1999.

Εν ολίγοις: Η ευρωπαϊκή εμπειρία διδάσκει, ότι η παραγωγή πολιτικής και πολιτικού προσωπικού με ουσιαστική συμμετοχή της λαϊκής βάσης του κόμματος αποτελεί το καθοριστικό στοιχείο, που εγγυάται τον συνεχή εκσυγχρονισμό.

Στην πρώτη γνωριμία μου με τον Mathias Mors, τότε επικεφαλής της τρόικας, του είπα, ότι όλη αυτή η ιστορία με τα μνημόνια είναι τζάμπα φασαρία. Ο μόνος τρόπος, να γίνονται εσαεί όλα, ως δει, είναι, να εφαρμοσθεί και εδώ ο νόμος τους, που ρυθμίζει την λειτουργία των κομμάτων και τον τρόπο εκλογής των βουλευτών. Τίποτε άλλο.