Δημ. Μαρκόπουλος

Κάτι τέτοιο θυμίζει η σχέση με τις Βρυξέλλες ως προς τα εθνικά μας ζητήματα. Η Ελλάδα απαντά διαρκώς «με εσάς» όμως οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες και πολιτικοί απαντούν «εμείς όμως είμαστε οι άλλοι…». Και φυσικά τρώμε τη σφαλιάρα.

Διαβάσαμε κι ακούσαμε για παράδειγμα διθυράμβους εκ μέρους της κυβέρνησης για την «ξεκάθαρη στάση» του προέδρου της ΕΕ Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ως προς την τουρκική προκλητικότητα και για τη δήλωση του περί επιστροφής των δύο αξιωματικών μας από τις τουρκικές φυλακές. Όμως ο ίδιος ο Λουξεμβούργιος είναι που ξεχνά εδώ και χρόνια πως τα σύνορα της Ελλάδος είναι και ευρωπαϊκά σύνορα. Που έχει λησμονήσει στα τρίσβαθα της γραφειοκρατίας του θεσμού που προεδρεύει το σχέδιο κοινής αμυντικής πολιτικής της ΕΕ, του Ευρω-στρατού. Που μας άφηνε μόνους να παλεύουμε το 2015 με τα κύματα των Σύριων προσφύγων όταν τα Σκόπια έκλειναν τα σύνορα τους.

Ο κ. Γιούνκερ είναι που προσπαθούσε να φέρει μια πάντα αχαλίνωτη Τουρκία στον ευρωπαϊκό δρόμο κι ας γνώριζε πως οι γείτονες έχουν άλλα σχέδια.

Και για να το πάμε μακρύτερα, σαν νέος Τσάμπερλαιν εκείνος υπήρξε οπαδός μιας πολιτικής κατευνασμού δια των ευρωπαϊκών πόρων σε ένα Κράτος αχαλίνωτο, ολοένα πιο βυθισμένο στον μουσουλμανικό εξτρεμισμό, που για να πάρει 3 δις ευρώ απειλεί χρησιμοποιώντας ως ασπίδα άμαχο προσφυγικό πληθυσμό.

Όπως φυσικά πρόκειται και για τον ίδιο τον πρόεδρο μας (σ.σ. γιατί η Ευρώπη θέλουν κάποιοι ή δεν θέλουν αποτελεί το κοινό μας σπίτι) που επιλέγει να θωπεύει ένα κράτος – μη μέλος προς το παρόν της Ένωσης όπως η F.Y.R.O.M αποκαλώντας τους κατοίκους του ως «Μακεδόνες» αντί να υπερασπίζεται τις απόψεις ενός κράτους – μέλους της ΕΕ από τη δεκαετία του ’80 όπως εμείς.

Δεν θα ακυρώσουμε φυσικά τις προσπάθειες της ΕΕ και του κ. Γιούνκερ προσωπικά ως προς την παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη άρα και στην Ευρώπη, όταν ριζοσπαστικές κι έξαλλες εγχώριες δυνάμεις ετοίμαζαν άλλα. Φυσικά αυτό δεν έγινε από την πατρίδα μας με το αζημίωτο, ούτε δίχως κόστος. Κοινώς δεν μας χαρίστηκε σε κάτι ο πρόεδρος της ΕΕ.


Όμως έστω κι αυτή η στήριξη δεν δίνει συγχωροχάρτι στον ίδιο και τους ακόλουθους του στις Βρυξέλλες για το ότι διαρκώς επιλέγουν να κανακεύουν κράτη που δεν ανήκουν στην οικογένεια μας έναντι ημών, που στρατηγικά επιλέξαμε τον ευρωπαϊκό δρόμο εδώ και δεκαετίες.


Όταν η ΕΕ τη μία κάνει πάσες στους Σκοπιανούς, την άλλη αβαντάρει τους Τούρκους και την τρίτη επιλέγει τους Αλβανούς που διαρκώς αμφισβητούν τα σύνορα μας, τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα κι όχι στους Βαλκάνιους γείτονες μας.