Βασίλης Τσακίρογλου

Ως αιμόφυρτα σώματα πεσμένα στο πεζοδρόμιο έστειλαν τις δικές τους, μακάβριες και αποτρόπαιες καρτ-ποστάλ, άθελά τους βεβαίως, σε όλα τα ΜΜΕ και τις κάρφωσαν για πάντα στη συλλογική μνήμη. Ωστόσο, η αντιμετώπιση αυτών των εικόνων δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφορετική.

Η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» είχε δημοσιεύσει την φωτογραφία του θνήσκοντος Παύλου Φύσσα στην αγκαλιά της αγαπημένης του που σπάραζε από την οδύνη, τον τρόμο και την απόγνωση. Ήταν μια εικόνα με τεράστια συμβολική δύναμη, η οποία με το δικό της τρόπο θα ξυπνά πάντα τη θέληση αντίστασης σε κάθε είδους ρατσισμό. Η «Πιετά της Αμφιάλης» αποτυπώνει ιδανικά την καταδίκη του τυφλού μίσους.

Σε μια έκρηξη μιας ψευδεπίγραφης ευθιξίας, σχεδόν το σύνολο της μιντιακής συντεχνίας είχε σπεύσει τότε να καταγγείλει το «Πρώτο Θέμα» για οτιδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί, από βάναυση παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έως προσβολή του νεκρού. Κάποιοι μας είχαν αποκαλέσει και «υποκριτές», πιθανότατα αποφεύγοντας επιμελώς να κοιτάξουν στον καθρέφτη τους.

Ο συλλογισμός είναι προφανής: Τι θα γινόταν εάν το protothema.gr δημοσίευε πρώτο, εάν είχαμε εμείς τις πρώτες φωτογραφίες από τον τραυματισμό του Νίκου Μαζιώτη; Θα πρυτάνευε άραγε η λογική, θα γινόταν ψύχραιμη αξιολόγηση των ντοκουμέντων και των ειδικών συνθηκών ή θα ξεσηκωνόταν για άλλη μια φορά η κατακραυγή εναντίον του «θράσους και της αναλγησίας» μας;

Κατ' ουσίαν η απορία είναι ρητορική και το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η όποια προκατάληψη εις βάρος του «Πρώτου Θέματος», διότι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι να παριστάνουμε τα θύματα. Το πρόβλημα που επαναφέρει η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών από τη σύλληψη του Μαζιώτη είναι η προκατάληψη γενικώς, η ελαστικότητα των κριτηρίων, η ηθικολογία του «μονά-ζυγά δικά μου». Το ίδιο το αίμα, μάλλον, δεν είναι κάτι περισσότερο από μια πρόφαση. Μακάβρια και τραγική, ούτε λόγος, αλλά πρόφαση.