Απόστολος Κακλαμάνης

Κανείς δε θ’ αποτολμούσε να φανταστεί το ΝΑΤΟ εγγυητή του statusquoμεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο και της εφαρμογής του διεθνούς δικαίου. Κι όμως, το προσφυγικό πρόβλημα εμφανίζεται σαν αφορμή ανατροπής αυτής της «ιδεοληψίας» μας.  

Όπως είναι γνωστό, οι χιλιάδες των προσφύγων και μεταναστών προς την Ευρώπη συγκεντρώνονται στα ανατολικά χερσαία τουρκικά σύνορα και, διασχίζοντας χιλιάδες χιλιομέτρων,πορεύονται ή μεταφέρονται μέσω του τουρκικού εδάφουςως τα δυτικά θαλάσσια σύνορατης Τουρκίας στις ακτές του Αιγαίου.

Εκεί, αναμένουν σε γνωστά κατάλληλα σημεία των ακτών, «φορτώνονται» στα αναμένοντα πλοιάρια των γνωστών στις τουρκικές αρχές και, πάντως, εύκολα αναγνωρίσιμων διακινητών τους και, αν έχουν τον θεό και τον καιρό μαζί τους, «εκφορτώνονται» ζωντανοί στα ελληνικά χωρικά ύδατα, για να μεταφερθούν, αν δεν πνιγούν στο μεταξύ, από τους Έλληνες, κυρίως, διασώστες τους και σε άθλια κατάσταση,σε κάποιο νησί μας.Το δράμα καθενός πριν και μετά το «πέρασμά» τους αυτό στην «πολιτισμένη Δύση», αποτελούν μαζί με την περιπέτεια αυτή, την «επιτομή» της βαρβαρότητας και απομυθοποιούν όλες τις διακηρύξεις του «ελεύθερου κόσμου» μας.Μόνον αφελείς και μη στοιχειωδώς νοήμονες πιστεύουν – οι υπόλοιποι υποκρίνονται -ότι η Τουρκία αδυνατεί να σταματήσει ή να περιορίσει, έστω, αυτήν την τραγωδία, που συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Πώς; Ελέγχοντας τα ανατολικά της σύνορα και μέσα την επικράτειά της αυτές τις ανεξάντλητες ροές, λες και είναι «ξέφραγο αμπέλι».

Κι όμως, στη βάση αυτής της «αδυναμίας», ο κ. Ερντογάν υποτίθεται ότι έπεισε την κ. Μέρκελ κι οι δύο μαζί το μεγάλο αφεντικό του ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τα όργανα της συμμαχίας, να ενεργοποιηθεί η αποστολή ΝΑΤΟικούστόλου, που υποτίθεται πάλι ότι οι φρεγάτες του θα ελέγξουν τις ροές των προσφύγων και μεταναστών. Πώς; Απειλώντας με τους πυραύλους τουςή και βάλλοντας κατά των διακινητών στην ξηρά (και των προσφύγων;) ή βουλιάζοντας ταπλοιάρια με το «φορτίο» τους στη θάλασσα; 

Ευτυχώς, όπως δηλώθηκε, έργο τους δεν είναι η διάσωση ναυαγώνπου, ούτως ή άλλως, αυτή  δεγίνεται με φρεγάτες… Είναι ο έλεγχος των ακτών και η ενημέρωση των δύο χωρών που οι στόλοι τους θα επιχειρούν στα χωρικά ύδατα καθεμιάς. Και ο ΝΑΤΟικός ναύαρχος θα είναι ο διαιτητής, αν υπάρχει διαφωνία των δύο μερών;Μάλλον θα προστίθενται και νέα «τετελεσμένα» στον μακρύ κατάλογο που κατασκευάζει η Τουρκία, παραβιάζοντας στον αέρα και τη θάλασσα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Είναι γεγονός ότι η ΝΑΤΟική αυτή παρουσία, θα επιδράσει ψυχολογικώς, τουλάχιστον, στα πλήθη και τους εκμεταλλευτές τους και θα περιορίσει τους αριθμούς. Όμως, το πρόβλημα θα συνεχιστεί, όσο συνεχίζεται ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και η επέκτασή του  με την εμπλοκή άμεσα ή έμμεσα στη σύρραξη αυτή τόσων άλλων κρατών.

Είναι προφανές ότι κάτι άλλο, άσχετο και πέραν του προσφυγικού, ενεργοποιεί τονΝΑΤΟικό  στόλο στο Αιγαίο, πολύ κοντά στον ρωσικό στόλο, που, περνώντας τα Στενά, πηγαινοέρχεται. Γι αυτό,η παρουσία του ΝΑΤΟ δεν περιορίζεται σε τρεις, μόνο, φρεγάτες.Αν, όπως φαίνεται, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία ετοιμάζονται για εισβολή στη Συρία, εναντίον του Άσαντ και του φιλορωσικού καθεστώτος του.Μόνον, όμως, με την έγκριση των ΗΠΑ και τις πλάτες της συμμαχίας μπορούν να το πράξουν. Η Ρωσία δεσμευμένηέναντι της Συρίας να παρέμβει ενόπλως σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα το πράξει; Όπως είδαμε στην περίπτωση της Ουκρανίας, έχει παρέλθει η εποχή – προ Πούτιν – που το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, εκμεταλλευόμενοι τη στρατηγική αδυναμία της Ρωσίας και των συμμάχων της ν’ αντιδράσουν, μπορούσαν να «αλωνίζουν» εντός της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας, της οποίας η Ρωσία εμφανίζεται ως διάδοχος και καθολικός κληρονόμος. Έτσι, ενσωμάτωσαν τις 8 χώρες της «νέας Ευρώπης» κι έφθασαν ως το ευρωπαϊκό υπογάστριο της άλλοτε πανίσχυρης υπερδύναμης.

Η Ρωσία, όμως, που τόσο γρήγορα ανέκτησε δυνάμεις και την από τριών αιώνων αυτοκρατορική στρατηγική της, απειλεί ότι θ’ αντιδράσει. Πιστεύει ο Πούτιν ότι θα αναγκάσει,έτσι, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να επαναλάβουν στη Συρία ό,τι έκαναν στην Ουκρανία. Να υποχωρήσουν. Ίδωμεν.

Είναι φανερό ότι, η πορεία των πραγμάτων οδηγεί σε μια κρίση που ξεπερνάει την «ισορροπία του τρόμου» στη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου», π.χ. σαν την κρίση με τους σοβιετικούς πυραύλους στην Κούβα. Εκεί, υποχρεώθηκε σε υποχώρηση η Σοβιετική Ένωση του Χρουτσώφ. Τώρα, αν η κρίση δεν εκτονωθεί, αλλά επιβεβαιωθούν τα πολεμικά σχέδια της Τουρκίας πρωτίστως, που απειλείται από την ενιαιοποίηση των κουρδικών περιοχών, κάθε άλλη θερμή σύγκρουση «δι΄αντιπροσώπων» των δύο υπερδυνάμεων του παρελθόντος, μπορεί να οδηγήσει πιο κοντά στον «τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», όπως προειδοποίησε (και απείλησε)ο Ρώσος πρωθυπουργός,Μεντβέντεφ.

Θα ζήσουμε ξανά την αγωνία των ημερών της «κρίσης των ρωσικών πυραύλων» στην Κούβα; Η Ελλάδα, όμως, τι θέλει κοντά στη φωτιά που μπορεί ν’ ανάψει σύροντας ως εκεί και το ΝΑΤΟ, ο «ιδιόρρυθμος» κ. Ερντογάν, που παρ’ ολίγον να την «ανάψει», καταρρίπτοντας το ρωσικό πολεμικό αεροπλάνο, μόλις προ τριμήνου; Ανήκουμε στη συμμαχία και δεσμευόμαστε από το άρθρο 5 της συνθήκης, αν κάποιο μέλος της – η Τουρκία εν προκειμένω – δεχθεί επίθεση, όχι αν αυτό επιτεθεί κατά τρίτης χώρας. Υπό τα προσχήματα που εξελίσσονται- η προετοιμασία εμπλοκής της συμμαχίας σε μια πολεμική περιπέτεια- πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς», με ευθύνη των μάλλον άπειρων, το λιγότερο, Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου, μπορεί να συρθεί άβουλη, όπως σε τόσα άλλα ως τώρακαι να σύρει τη χώρα σε μια περιπέτεια, που δε θα έχει προηγούμενο στη διάρκεια της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχής. 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΡ. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ
πρ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ