Ποτέ δεν είναι μόνο το τι, πάντα είναι κυρίως το πώς. Δεν είναι μόνο το ότι ένας 19χρονος τύπος από το πουθενά προσγειώθηκε στο Γουίμπλεντον και καθάρισε το Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης στο τένις, τον Ισπανό σούπερ σταρ Ράφα Ναδάλ. Είναι ότι αυτός ο Ελληνοαυστραλός το έκανε με την άνεση, σχεδόν με το θράσος, του παιδιού που έχει απόλυτη άγνοια της σοβαρότητας ενός τουρνουά περιωπής όπως αυτό που διεξάγεται ενώπιον μελών της βασιλικής οικογένειας στο βρετανικό γρασίδι. Το λεγόμενο «χοτ ντογκ» χτύπημα με τη ρακέτα ανάμεσα από τα πόδια του και ο πόντος που κέρδισε με αυτόν τον, απίθανα απαξιωτικό για τον αντίπαλο, τρόπο έχει ήδη γίνει ένας θρύλος και αναπαράγεται κατά κόρον στο Διαδίκτυο. Ο Νικ Κύργιος κατατρόπωσε και αποκαθήλωσε τον Ναδάλ, έναν από τους κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών, ενώ ο ίδιος κατατάσσεται πολύ κάτω από το top-100 της παγκόσμιας κατάταξης. Και ενώ ο Ναδάλ ήταν μάλλον απαρηγόρητος και βαθύτατα προσβεβλημένος από την αναπάντεχη ήττα του, ο Κύργιος πριν από τον αγώνα περιέπαιζε τους δημοσιογράφους λέγοντας «δεν θα είναι εύκολη η αναμέτρηση ανάμεσά μας, γιατί εάν προσθέσουμε τις νίκες που έχουμε πάρει σε τουρνουά Γκραν Σλαμ, ο Ραφαέλ Ναδάλ κι εγώ φτάνουμε τις 14». Φυσικά, όλοι ήξεραν ότι ο Κύργιος αυτοσαρκαζόταν: ο Ναδάλ έχει να επιδείξει 14 τίτλους, ενώ ο ίδιος κανέναν.
Στη συνέντευξη μετά το ματς ο Ναδάλ έλεγε ότι «εάν παίζαμε σε κάποιο άλλο τερέν, ο Κύργιος ίσως δεν θα μπορούσε να παίζει με τέτοια τρέλα. Στο χορτάρι ήταν απλώς καλύτερος από εμένα». Αντίθετα από τον Ισπανό, ένας από τους μεγαλύτερους τενίστες όλων των εποχών, ο ιδιόρρυθμος -έως και ημίτρελος- Τζον ΜάκΕνρο δεν είχε την παραμικρή επιφύλαξη για τον σεισμό που προκάλεσε με την εμφάνισή του ο Νικ Κύργιος. Υπό την ιδιότητά του ως ειδικού σχολιαστή για το BBC, ο Αμερικανός δήλωσε ότι «ο τελευταίος άνθρωπος που έχω δει να κάνει κάτι τέτοιο ήταν ο Μπόρις Μπέκερ. Ενα παιδί εντελώς ατρόμητο, που κατεβαίνει στο κορτ με τη λογική “όποιον και αν έχω απέναντί μου θα κερδίσω γιατί είμαι ο καλύτερος”. Εδώ και πολύ καιρό περιμέναμε κάτι τέτοιο, αναρωτιόμασταν “ποιος θα είναι ο επόμενος σταρ;”». Ο ΜάκΕνρο εξομολογήθηκε ότι του φάνηκε εντελώς ακατανόητο το πώς ο Κύργιος στάθηκε απέναντι στον Ναδάλ χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ κατωτερότητας και έπαιξε σαν να βρισκόταν στη γενέτειρά του, την Καμπέρα, δηλαδή σε κάποια τοπική, φιλική διοργάνωση και όχι στο περίλαμπρο Γουίμπλεντον. Σημειωτέον ότι ο νικητής στο βρετανικό τουρνουά παίρνει ως έπαθλο το ποσό των 2,2 εκατ. ευρώ -αν και αυτό συνήθως είναι απλώς η αρχή για τον πακτωλό των αμοιβών που ρέουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς όσων εισέρχονται στην ελίτ του τένις. Για τον ΜάκΕνρο δεν υπάρχει αμφιβολία: «Ο Νικ Κύργιος, από την πρώτη στιγμή που πάτησε στο γήπεδο, έδειξε ότι είναι έτοιμος να γίνει ο μεγάλος σταρ του μέλλοντος. Απέπνεε μια αίσθηση αυτοπεποίθησης και δύναμης, κάτι που το συναισθάνθηκε ο Ναδάλ, γι’ αυτό και είχε τόση ένταση στο πρόσωπό του, είχε μια ενοχλημένη έκφραση καθώς εξελισσόταν ο αγώνας».
Το παιδί από την Καμπέρα
Ο θρίαμβος επί του Ναδάλ, εκτός από το σοκ που προκάλεσε στο φίλαθλο σύμπαν και την ανατροπή που επέφερε στην εξέλιξη του Γουίμπλεντον, εκτόξευσε τον Νικ Κύργιο από τη θέση Νο 144, την οποία κατείχε ως την προηγούμενη Τρίτη, στη Νο 66. Ανεξαρτήτως από την τελική έκβαση του τουρνουά όπου ο Κύργιος αποκλείστηκε στα προημιτελικά, κανείς πλέον δεν μπορεί να αγνοήσει το όνομα του μελαψού Ελληνοαυστραλού. Κι αυτό διότι το ανδραγάθημά του είναι ήδη τόσο σημαντικό ώστε να του εξασφαλίσει αρκετές αναφορές στο βιβλίο των τενιστικών ρεκόρ. Συγκεκριμένα, o Κύργιος είναι ο πρώτος αθλητής κάτω των 20 ετών που νικά το Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης τα τελευταία 9 χρόνια. Συμπτωματικά, ή ίσως μοιραία, ο τελευταίος που το είχε πετύχει αυτό ήταν ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο οποίος πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα. Το 2005 είχε κερδίσει τον Ρότζερ Φέντερερ, ο οποίος συνιστά το απόλυτο ίνδαλμα για τον Νικ Κύργιο.
Επίσης, ήταν η πρώτη φορά από το 1992 που ένας τενίστας εκτός της εκατοντάδας των κορυφαίων νικά το Νο 1 του κόσμου. Και το πιο περίεργο δεν είναι ότι πριν τα βάλει με τον Ναδάλ ο Κύργιος δεν είχε νικήσει κανέναν πιο πάνω από το Νο 52, απεναντίας είχε ηττηθεί από τενίστες που δεν έχουν καμία τύχη να διακριθούν, εφόσον βρίσκονται τόσο χαμηλά όσο το Νο 352. Το παράξενο στην περίπτωση του Νικ Κύργιος είναι ότι ούτε καν η ίδια του η μητέρα δεν πίστευε ότι θα έχει καμία τύχη κόντρα στον μεγάλο του αντίπαλο. Ωστόσο, ο Νικ δήλωσε εκ των υστέρων πως αυτή η στάση της μητέρας του τον πείσμωσε και τον γέμισε με θυμό - αν και τη λατρεύει όπως πάντα και θα της έστελνε ένα «SMS με χαμογελαστή φατσούλα».
Ούτως ή άλλως, ο Κύργιος οφείλει στη μητέρα του το γεγονός ότι ασχολήθηκε με το τένις. Οταν ήταν επτά ετών η Μαλαισιανή μητέρα του, η κυρία Νιλ (από το Νορλάιλα), τον πήγε σε ένα γήπεδο τένις της γειτονιάς ελπίζοντας ότι οι ρακέτες και τα κίτρινα μπαλάκια θα συγκινούσαν τον μικρότερο γιο της, ο οποίος ήταν υπέρβαρος, παχουλός και αποστρεφόταν οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα μέχρι τότε. Ο Νικ έβαλε τα κλάματα και δυσανασχέτησε σφόδρα όταν του είπαν να πάρει θέση στο κορτ, μόλις όμως έκανε το πρώτο του σερβίς ξαφνικά ένιωσε κάτι σαν αποκάλυψη: το τένις ήταν φτιαγμένο γι’ αυτόν - και αντιστρόφως. Δώδεκα χρόνια αργότερα από τη συνάντησή του με την αντισφαίριση, ο Νικ Κύργιος, αναβιώνοντας μνήμες του Μπόρις «Μπουμ-Μπουμ» Μπέκερ, θα πυροβολούσε 37 φορές με άπιαστους άσους (δηλαδή με σκοράρισμα κατευθείαν από το σερβίς) τον ανήμπορο να αντιδράσει Ραφαέλ Ναδάλ. Κάποιες από αυτές τις κανονιές του Ελληνοαυστραλού πλησίαζαν σε ταχύτητα τα 200 χλμ./ώρα.
Οπως και να ’χει, ο Νικ, παρά την εμφάνιση του κακομαθημένου «ψώνιου», λίγο νάρκισσου και πολύ αυθάδους, αφού κέρδισε τον Ναδάλ έστειλε την αγάπη του στην οικογένειά του, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, τον Χρήστο και τη Χαλιμά, τη μητέρα του και τον Ελληνα πατέρα του, τον Γιώργο Κύργιο. Την ημέρα που ο Νικ έδινε τον αγώνα της ζωής του, στο σπίτι της οικογένειας, στην πρωτεύουσα της Αυστραλίας, την Καμπέρα, περί τα 15 άτομα είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν το καμάρι τους.
Οι αντιδράσεις των συγγενών και φίλων μάλιστα καταγράφονταν από κάμερες που είχαν τοποθετηθεί στον χώρο, καθώς, ο Νικ Κύργιος, θεωρούνταν και προ Γουίμπλεντον η μεγαλύτερη τενιστική ελπίδα της Αυστραλίας. Εξάλλου είχε φτάσει στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης «Τζούνιορ». Ο Χρήστος Κύργιος, ο οποίος είναι δικηγόρος, ήταν ο μόνος που είδε το ματς σε ένα άλλο δωμάτιο, καθώς δεν ήθελε να βλέπουν άλλοι τις αντιδράσεις του. Διότι αυτός ήταν απολύτως βέβαιος ότι ο Νικ θα κέρδιζε - και το γνώριζε από προσωπική πείρα. Και αυτό γιατί, παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας των περίπου οκτώ ετών που τον χωρίζει από τον Νικ, ήταν ο μόνιμος σύντροφός του, αυτός που τον ωθούσε να τρέξει πιο γρήγορα, να προσπαθήσει λίγο περισσότερο. Στην αρχή τον ρωτούσε αν κουράστηκε, καθώς ο χοντρούλης Νικ δυσκολευόταν να ξεπεράσει έστω και μια μικρή ανηφόρα - αν και δεν τα παρατούσε ποτέ. Σύντομα όμως η ανάπτυξη μετέτρεψε το υπερβάλλον βάρος σε ιστούς και μυϊκή μάζα, ο Νικ ψήλωσε φτάνοντας το 1.93 μ. και άρχισε να διακρίνεται στο μπάσκετ και το βόλεϊ σε τέτοιον βαθμό ώστε να αντιμετωπίζει πιεστικό δίλημμα για το σπορ στο οποίο θα έπρεπε να αφοσιωθεί. Επέλεξε το τένις - και ο Χρήστος Κύργιος δεν είχε πια κανέναν λόγο να ανησυχεί. Το Γουίμπλεντον, στην άλλη άκρη της Γης από την Καμπέρα, ήταν απλώς ο πρώτος σταθμός στην πορεία του Νικ προς τα αστέρια.
