Σεμπάστιαν Κόε: Ένας θρύλος στο τιμόνι του παγκόσμιο στίβου

Για τους νεότερους το όνομα του δεν λέει πολλά... Ίσως έχουν ακούσει κάτι κάποια στιγμή. Για τους γεννημένους πριν τη δεκαετία του ´80 όμως, στο άκουσμα του ονόματος Σεμπάστιαν Κόε ξυπνούν αναμνήσεις και εικόνες (ασπρόμαυρες κυρίως) μιας άλλης εποχής.

Τότε που υπήρχε μόνο η κρατική τηλεόραση η οποία μετέδιδε όλα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα κι ανάμεσα τους όλα τα σπουδαία ραντεβού του στίβου.

Τότε που δεν υπήρχαν ιστοσελίδες (καλά καλά δεν υπήρχαν υπολογιστές), παρά μόνο λίγες αθλητικές εφημερίδες, αλλά ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν έναν μύθο σαν κι αυτόν του Σεμπάστιαν Νιουμπολντ Κόε (όπως είναι το πλήρες όνομα του) ή καλύτερα του Λόρδου....

Ο Λονδρέζος που μεγάλωσε στο Σέφιλντ και εξελίχθηκε σε ένα από τα ιερά τοτέμ του κλασικού αθλητισμού, τώρα ηγείται της παγκόσμιας ομοσπονδίας έχοντας ως όραμα να την οδηγήσει σε μια νέα εποχή.

«Στη δεκαετία του ´80, μεγαλώνοντας σε μια πόλη σαν το Σέφιλντ, αν σε έλεγαν Σεμπάστιαν μάθαινες να παλεύεις ή να τρέχεις...», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη του ο Σεμπ, εξηγώντας με (βρετανικό) χιούμορ πως έγινε αθλητής του στίβου.

Πέντε δεκαετίες αργότερα, πριν από το Σεμπάστιαν υπάρχει το «Λόρδος» και πλέον όλοι τρέχουν στο ρυθμό που δίνει ο ίδιος, όπως ακριβώς συνέβαινε και στους αγώνες του, στην προσπάθεια του να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο τη Διεθνή Ομοσπονδία Στίβου (IAAF) της οποίας ηγείται από το 2015 και με την ιδιότητα του προέδρου της βρέθηκε στην Αθήνα το διήμερο 6-7 Δεκεμβρίου.

Μαζί του ξετυλίξαμε το κουβάρι των αναμνήσεων της τεράστιας καριέρας τους, τις προκλήσεις που έχει ο ρόλος του προέδρου της IAAF και τα σχέδια που έχει για το μέλλον, μας αποκάλυψε τι ζήτησε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου η Ελλάδα να φιλοξενήσει ξανά μια μεγάλη διοργάνωση στίβου, ενώ μας μίλησε και για την άλλη μεγάλη του αγάπη την Τσέλσι και φυσικά πήρε θέση στο καυτό ζήτημα του Brexit...

-Έχετε κερδίσει τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια, ήσασταν ο κάτοχος 11 παγκοσμίων ρεκόρ, έχετε διατελέσει βουλευτής, ήσασταν πρόεδρος στην Επιτροπή διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου αλλά και πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων και τώρα είστε πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Στίβου (IAAF). Αν μη τι άλλο μια άκρως εντυπωσιακή πορεία δε νομίζετε;
«Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να ειπωθεί από άλλους κι όχι από εμένα. Είχα πάντως την τάση να κάνω πράγματα τα οποία με ενέπνευσαν να τα κάνω. Στα 15 μου δεν κάθισα να πω τότε θα κάνω εκείνο, μετά το άλλο και μετά κάτι άλλο. Το μόνο πράγμα που ήταν ίσως αναπόφευκτο να συμβεί ήταν η πολιτική, γιατί πάντα μ' ενδιέφερε η πολιτική. Κι αν δείτε κάποια από τα πράγματα που έχω κάνει είναι συνδεδεμένα άρρηκτα με την πολιτική. Όπως για παράδειγμα η δουλειά μου στην Επιτροπή Διεκδίκησης ή στην Οργανωτική Επιτροπή των Αγώνων όπου είχα να συνεργαστώ στενά με την κυβέρνηση, με πολλούς παράγοντες αλλά και με την τοπική κοινωνία και κάπως έτσι είναι και στην IAAF. Εδώ έχουμε να κάνουμε με 214 εθνικές Ομοσπονδίες, διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί, διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις. Οπότε όλα αυτά συνέπεσαν μαζί με ένα τρόπο που δεν περίμενα όταν ξεκίνησα την εκπαίδευσή μου στις πολιτικές επιστήμες και την ιστορία, αλλά απεδείχθησαν πολύ χρήσιμα.

-Από το Λονδίνο, όπου γεννηθήκατε, στο Σέφιλντ κι από την ηλικία των 12 στον κόσμο του κλασικού αθλητισμού… Είχατε πει σε μια παλαιότερη συνέντευξη σας ότι «στη δεκαετία του ’70 αν είχες ένα όνομα σαν το Σεμπάστιαν έπρεπε να μάθεις να παλεύεις ή να μάθεις να τρέχεις».
«Όχι δεν ήταν αυτός ο λόγος που άρχισα το τρέξιμο (γέλια)... Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα σε μια κοινότητα ανθρακωρύχων, σε μια βιομηχανική περιοχή κι όχι σε μια μητροπολιτική ελίτ. Πήγα σε δημόσιο και όχι σε ιδιωτικό σχολείο και μπορώ να πω ότι είχα ένα ταπεινό υπόβαθρο και μ' αρέσει να πιστεύω ότι η ικανότητα μου να επικοινωνώ με όλα τα φάσματα της κοινωνίας διαμορφώθηκε μέσα απ' αυτή την προέλευση μου

-Γιατί όμως τελικά διαλέξατε τον στίβο
«Γιατί ο στίβος διάλεξε εμένα... Συνήθως τις περισσότερες φορές το άθλημα διαλέγει εσένα. Ναι πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις κι εγώ είναι η αλήθεια είναι ότι πριν είχα δοκιμάσει ποδόσφαιρο, μπάσκετ και κρίκετ, αλλά το τρέξιμο για την ακρίβεια ήταν το πεπρωμένο μου. Από τριών ετών έως και σήμερα εξακολουθώ να τρέχω και θα τρέχω όσο μπορώ. Χθες για παράδειγμα πριν το επίσημο δείπνο έτρεξα 10 χιλιόμετρα..»

-Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω το χρόνο υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε;

«Όχι… Δεν είμαι απ’ τους ανθρώπους που κοιτούν πίσω. Ξέρετε έχω σπουδάσει ιστορία και ο βασικός κανόνας στην κατανόηση της ιστορίας είναι πάντα να κοιτάς το παρελθόν. Το ζήτημα όμως είναι με ποιον τρόπο το κάνεις.
Αν μια κούρσα εξελιχθεί άσχημα μαθαίνεις απ’ αυτήν, αλλά δεν κάθεσαι να ζεις μ’ αυτήν. Δεν την αφήνεις να εξελιχθεί σε εμπόδιο για την επόμενη κούρσα. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν έκανα κάτι διαφορετικό, ακόμη και στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά στο ‘σκέφτομαι αυτό που έγινε και μαθαίνω απ’ αυτό’ και το ‘σκέφτομαι σε σημείο που να εξελιχθεί σε εμμονή’. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις αυτό που έγινε. Καλύτερα να μάθεις και να προχωρήσεις και ακόμα καλύτερα να το 'συνειδητοποιήσεις' και να προχωρήσεις.

-Θα συνεχίσω λίγο με το παρελθόν σας πριν έρθουμε στο σήμερα. Στη δεκαετία του ’80 όπου μεγαλουργήσατε δεν υπήρχε το ίντερνετ, δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί τηλεοπτικοί σταθμοί κι αυτό νομίζω ότι βοηθούσε στο να δημιουργηθούν πιο εύκολα κάποιοι μοναδικοί μύθοι. Ένας απ’ αυτούς ήταν κι η αντιπαλότητα σας με τον Στιβ Όβετ. Τότε στην πατρίδα σας συνήθιζαν να λένε πως είσαι με τον Κόε ή τον Όβετ αλλά δεν μπορείς να είσαι και με τους δύο.
«Αυτό είναι ίσως αλήθεια…»

-Πριν καν φτάσω στην ερώτηση, έχετε ήδη απαντήσει… Άρα αυτή η αντιπαλότητα, αυτή η κόντρα ήταν μια πραγματικότητα και δεν ήταν ένα δημιούργημα των δημοσιογράφων της εποχής;
«Κοιτάξτε… Για τους φίλους του στίβου ήταν μια πραγματικότητα. Ή ήσουν με τον Κόε ή ήσουν με τον Όβετ. Εκτός από τις γεωγραφικές διαφορές, αυτός ζούσε στο Μπράιτον στα νότια της χώρας, εγώ στο Βορρά σχεδόν στη Σκωτία, για τον κόσμο ήταν πολύ αληθινό. Για εμάς τους δύο επίσης ήταν μια πραγματικότητα, αλλά εγώ προσωπικά δεν ξόδευα χρόνο για να το σκέφτομαι. Για μένα ταν ένας ακόμη αθλητής που έπρεπε να νικήσω για να κατακτήσω έναν τίτλο, για να νικήσω σε μια κούρσα».

-Ήταν όμως ένα κίνητρο για εσάς η παρουσία του στους αγώνες;
«Φυσικά, αφού προερχόμασταν από την ίδια χώρα. Δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτόν, αλλά όσον αφορά εμένα, ποτέ δεν επέτρεψα να γίνει αυτή η αντιπαλότητα η μοναδική μου σκέψη, ένα είδος εμμονής. Κ αυτό γιατί εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλοί σπουδαίοι αθλητές που επίσης ήταν πολλοί δυνατοί αντίπαλοι. Για κάποια χρόνια πάντως ήταν όντως μια πολύ έντονη διαμάχη, κάτι ανάλογο μ' αυτό που συνέβαινε στο χώρο του τένις με τον Μποργκ και τον Μάκενρο, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό που υπήρχε μεταξύ μας ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Υπάρχουν Βρετανοί δημοσιογράφοι οι οποίοι τώρα έχουν αποσυρθεί, αλλά στην καριέρα τους έχουν ασχοληθεί με τον στίβο και με άλλα σπορ κι αν τους ρωτήσετε θα σας πουν ότι η αντιπαλότητα Κόε, Όβετ ήταν η μεγαλύτερη που έχουν βιώσει και γράψει ποτέ στην καριέρα τους στο χώρο του αθλητισμού».

-Ποια είναι η κούρσα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Θα μπορούσα να πω πολλές, αλλά θα ξεχώριζα το χρυσό μετάλλιο στα 1500 μέτρα στο Λος Άντζελες»

-Γιατί εκεί γίνατε ο πρώτος που κατέκτησε δύο συνεχόμενες φορές το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα;
«Και γι’ αυτό αλλά όχι μόνο γι’ αυτό… Κατ’ αρχήν ήταν ότι πιο κοντινό υπάρχει στο να την χαρακτηρίσω την τέλεια κούρσα από την πλευρά μου. Απόλυτα συγκεντρωμένος, με αυτοπεποίθηση από την πρώτη στιγμή και χωρίς κανένα λάθος. Κι όλα αυτά ενώ είχα 7 κούρσες σε 9 μέρες! Τέσσερις στα 800 μέτρα, μια μέρα ξεκούραση και μετά τρεις κούρσες στα 1500 μέτρα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ κανείς».

-Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν εκτός από εσάς κι άλλοι σούπερ σταρ στο χώρο του στίβου, αλλά καθώς τα χρόνια περνούν φαίνεται, ειδικά μετά την αποχώρηση του Γιουσέιν Μπολτ, ότι δεν υπάρχει κάποιος αθλητής ο οποίος να χαρακτηριστεί ως πραγματικός σούπερ σταρ. Συμφωνείτε μ’ αυτή την άποψη κι αν ναι που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
«Ο Γιουσέιντ Μπολτ είναι ένας πραγματικός σταρ. Όσο ζω δεν θυμάμαι κάποιον άλλον αθλητή που να έχει τέτοια παγκόσμιο επιρροή όσο αυτός και ο Μοχάμεντ Άλι. Κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν και να υποστηρίξουν ότι κάτι ανάλογο ισχύει για τον Ρονάλντο ή τον Μέσι... Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιος από την κολύμβηση, την ποδηλασία ή την γυμναστική. Τα τελευταία 50 χρόνια οι αθλητές με την μεγαλύτερη επίδραση παγκοσμίως ήταν στο νούμερο ένα ο Μοχάμεντ Άλι και στο νούμερο δύο ο Γιουσέιν Μπολτ. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας... Αυτό που έκανε τον Μπολτ σούπερ σταρ δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι κατέκτησε Ολυμπιακά μετάλλια ή κατέρριψε παγκόσμιο ρεκόρ. Είχε κι ένα άλλο σημαντικό συστατικό...»

-Το οποίο ήταν;
«Βλέποντας τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία συνηθίζω να λέω στους αθλητές ότι πρέπει έχουν την δική τους προσωπικότητα, να προκαλούν το ενδιαφέρον όχι μόνο για τις επιδόσεις τους αλλά και μ' αυτά που λένε, να εκφράζουν τους εαυτούς τους και να μην περιμένουν τους ατζέντηδες τους για το τι πρέπει να πουν. Είμαι σίγουρος ότι σας έχει τύχει να έχετε μπροστά σας έναν αθλητή ο οποίος μόλις είχε πετύχει κάτι πολύ σημαντικό, αλλά όταν του θέσατε μια απλή ερώτηση, κοιτάνε αμήχανα χωρίς να έχουν να πουν κάτι και γίνονται πραγματικά βαρετοί. Κάτι που δεν συνέβαινε ποτέ με τον Μπολτ.
Έτσι λοιπόν η επίδοση είναι κατά κάποιο τρόπο το... διαβατήριο σου, αλλά τίποτα περισσότερο. Υπάρχουν δεκάδες αθλητές με εξαιρετικές επιδόσεις τους οποίους όμως έχουμε ξεχάσει σχεδόν αμέσως...
Το επόμενο συστατικό λοιπόν έχει να κάνει με το που γίνεται αυτή η επίδοση. Η επίδοση είναι ζωτικής σημασίας, αλλά το να καταρρίψεις ένα ρεκόρ σε μίτινγκ στην Ζυρίχη ή στο Όσλο δεν είναι αρκετό... Πρέπει να είσαι ικανός να το κάνεις αυτό στις μεγάλες στιγμές του αθλήματος όπως είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Και το τρίτο συστατικό, κι εκεί εμφανίζεται ο Γιουσέιν Μπολτ, είναι η προσωπικότητα!

-Λείπουν οι προσωπικότητες λοιπόν;
«Έχουμε πολλούς καλούς αθλητές, μερικοί απ' αυτούς έχουν καταφέρει να πετύχουν σπουδαία πράγματα στις μεγάλες διοργανώσεις και τώρα πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειες τους για να αντιληφθούν τη φύση των μίντια και πως μπορούν να βοηθήσουν στην προβολή. Κι εδώ είναι που η IAAF έρχεται να βοηθήσει με τα εργαστήρια των ΜΜΕ».

-Ποια είναι η βοήθεια που προσφέρεται ως IAAF;
«Ξέρετε για κάποιους αθλητές υπάρχουν αντικειμενικά ζητήματα καθώς υπάρχουν και γλωσσικές δυσκολίες. Αν μιλάς αγγλικά έχεις ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα όσον αφορά τα ΜΜΕ. Όπως καταλαβαίνετε δεν λέμε ότι αυτό είναι το μοντέλο και όποιος δεν το ακολουθεί είναι εκτός. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε ενδιαφέρον και να τους βοηθήσουμε να προωθήσουν τον εαυτό τους. Μερικές φορές είσαι τυχερός. Μερικές φορές θα έχεις έναν αθλητή που θα προκύψει από μια ομοσπονδία όπου το ενδιαφέρον θα τον βοηθήσει. Αν όμως είσαι ένας σπουδαίος αθλητής από την Νότιο Αμερική και δεν έχεις τη δυνατότητα να μιλάς αγγλικά, έχουμε το καθήκον ως IAAF να σε στηρίξουμε στην προσπάθεια που κάνεις. Αυτό το έχουμε προσπαθήσει στο παρελθόν, αλλά τώρα το προσεγγίζουμε πιο σωστά. Έτσι έχουμε για παράδειγμα το πρόγραμμα "μια μέρα στην ημέρα του αθλητή", όπου μπορούν να δουν την προπόνησή του, την προσπάθεια του, αλλά εκεί χρειάζεται να συμφωνήσει ολόκληρο του "οικοσύστημα" γύρω του. Συνήθως ο ατζέντης είναι αυτός που διαφωνεί και μετά απορούν γιατί οι αθλητές τους δεν καλύπτονται από τα ΜΜΕ. Αν θέλουν ο αθλητής τους να έχει το ίδιο στάτους με έναν παίκτη του ΝΒΑ πρέπει να παίξει το "παιχνίδι" εδώ. Οι δραστηριότητές μας σαν αθλητισμός είναι επιχειρήσεις και διασκέδαση. Δεν ξεχνάμε την φιλοσοφία και όλα όσα για τα οποία μιλάμε, ειδικά όταν είμαστε σε πόλη όπως την Αθήνα, αλλά πρέπει να ξυπνήσουμε. Δεν πολεμάμε τα άλλα αθλήματα. "Πολεμάμε" τις άλλες μορφές διασκέδασης. Δεν είναι η κολύμβηση ο ανταγωνιστής μας ή η ρυθμική γυμναστική, αλλά το οτιδήποτε κάνουν τα παιδιά όταν δεν κάνουν στίβο. Μπορεί να λέμε 'είμαστε το Νο1 Ολυμπιακό άθλημα', αλλά εγώ θέλω ο στίβος να είναι η Νο1 δραστηριότητα, όχι το Νο1 άθλημα».

-Πριν από τέσσερα χρόνια ανακοινώσατε την υποψηφιότητα σας για την ηγεσία της IAAF με μότο την «Αναπτύσσοντας τον στίβο σε μια νέα εποχή». Τρεισήμισι χρόνια μετά την εκλογή σας πιστεύετε ότι ο στίβος όντως έχει μπει σε μια νέα εποχή;
«Ναι! Δεν είμαστε στο τέλος του ταξιδιού, αλλά είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Ξαναγράψαμε το καταστατικό του αθλήματος που το κάνει πιο ασφαλές. Επικεντρώθηκα το τελευταίο χρόνο στα οικονομικά μας, γιατί δεν μπορείς να κάνεις όλα αυτά που θες αν δεν έχεις καλή χρηματοδότηση. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν με χορηγούς, υπογράψαμε καινούργιες συμφωνίες, ανανεώσαμε κάποιες που υπήρχαν ήδη»

-Κι αυτό δείχνει ότι στηρίζουν το όραμα σας...
«Δεν θα έμεναν αν δεν προχωρούσαμε στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Προέρχομαι από τον κόσμο των επιχειρήσεων και αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ρισκάρεις ως επιχείριση την υπόληψη της εταιρίας και των προϊόντων της με ένα σπορ που δεν είναι ασφαλή και σίγουρο... Σαν IAAF δεν είχαμε πολλά περιθώρια μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις που προέκυψαν με τις εκθέσεις της WADA και της Επιτροπής Δεοντολογίας».

-Ποιος είναι ο βασικός σας στόχος ως προέδρου της IAAF για τα επόμενα χρόνια;
«Έχουμε πετύχει πλέον ο στίβος να είναι σώος και ασφαλής και θέλω να έχω καλύτερες οικονομικές συνθήκες. Γιατί επιζητώ κάτι τέτοιο; Για να μπορώ να δώσω περισσότερα λεφτά στους αθλητές. Είναι ζωτικής σημασίας για μένα. Για μένα είναι πάντα οι αθλητές είναι στο επίκεντρο. Σ' όποια ενέργεια κι αν κάνουμε εστιάσουμε στους αθλητές.
Για παράδειγμα ο αποκλεισμός της Ρωσίας δεν είχε ως πρωταρχικό σκοπό την τιμωρία της ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά την προστασία των καθαρών αθλητών.
Ο γενικός στόχος είναι πως όταν η Ρωσία θα επιστρέψει δεν θα προκαλέσει ζημιά στους αθλητές, οι οποίοι αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι στο στίβο και προπονούνται σκληρά».

-Ήσασταν ο πρώτος αθλητής που θέσατε ανοιχτά στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή το θέμα της χρήσης των φαρμάκων και ήσασταν πάντα ένας από τους θερμούς πολέμιους του ντόπινγκ στον αθλητισμό. Τώρα έχοντας πλέον τον ρόλο του προέδρου της IAAF, πιστεύετε ότι αυτή η μάχη μπορεί να κερδηθεί;
«Είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση κι αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι ένα από τα βασικά κομμάτια των μεταρρυθμίσεων που κάναμε ήταν η δημιουργία της Ανεξάρτητης Επιτροπής Αθλητικής Ακεραιότητας. Μέχρι πρότινος στα προγράμματα αντιντόπινγκ εμπλεκόταν μέλη Ομοσπονδιών. Τώρα είναι μια ανεξάρτητη Επιτροπή και ήδη έχει πολύ μεγάλη επίδραση. Δεν έχουμε αγγίξει το τέλειο, αλλά είμαστε πολύ καλύτερα κι αυτό είναι κάτι που το βλέπουν με ικανοποίηση και οι ίδιοι οι αθλητές. Γιατί ο αθλητής είναι μέλος ενός συστήματος ελέγχου που έχει μια ομοιομορφία και είτε είναι από την Ελλάδα, είτε είναι από την Αγγλία, τις ΗΠΑ ή την Αφρική αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο».

-Έχετε πάρει όμως και κάποιες σημαντικές πρωτοβουλίες που έχουν να κάνουν κυρίως με το περιβάλλον όπως το πρόγραμμα 'καθαρός αέρας'. Ποιος είναι ο στόχος της IAAF και τι αποτύπωμα θέλει να αφήσει στην κοινωνία μέσα απ' αυτές τις καινοτόμες δράσεις;
«Ο γενικός στόχος είναι απλός... Οι νέοι άνθρωποι να μην βλέπουν την IAAF και να θεωρούν ότι είναι απλά η Διεθνής Ομοσπονδία του αθλήματος που υπηρετούν, αλλά ότι έχει και τα απαραίτητα αντανακλαστικά για να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των καιρών. Οι νέοι άνθρωποι θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλους κινδύνους αλλά και σε εξίσου μεγάλα σταυροδρόμια, ωστόσο σκέφτονται πολύ πιο πρακτικά απ' ότι εμείς... Άρα όπου κι αν βρίσκονται, ότι κι αν έχουν να αντιμετωπίσουν θα πρέπει κι εμείς ως άθλημα να έχουμε να τους πούμε κάτι. Όταν λοιπόν κάθε χρόνο 7 εκατομμύρια χάνουν τη ζωής τους από τις επιπτώσεις του μη καθαρού αέρα, τότε ποιο άλλο άθλημα πρέπει να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα αν δεν το κάνει ο στίβος; Έπρεπε λοιπόν να κάνουμε κάτι πρακτικό και η εφαρμογή του πρότζεκτ 'καθαρός αέρας' ξεκίνησε παρακολουθώντας τα στάδια όπου διεξάγονται οι μεγάλες διοργανώσεις μας σε συνεργασία με την UNEP (Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών) και το επόμενο βήμα είναι η συμφωνία που έχουμε υπογράψει για 'καθαρούς ωκεανούς'. Όλα αυτά είναι σημαντικά γιατί μας συνδέουν με τους νέους ανθρώπους και την κοινωνία.

-Κατά τη διάρκεια της συνάντησης σας με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας εκφράσατε την ελπίδα και την επιθυμία η Ελλάδα να φιλοξενήσει τα επόμενα χρόνια μια μεγάλη διοργάνωση. Έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας;
«Είχαμε μια εξαιρετική κουβέντα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στην Αθήνα κέρδισα το 1975 το πρώτο μου μετάλλιο σε διεθνή διοργάνωση. Αγωνίστηκα ξανά εδώ, επέστρεψα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και για να παραλάβω την φλόγα από την Αρχαία Ολυμπία και να την μεταφέρω στο Λονδίνο. Αυτή η πόλη σημαίνει πολλά για μένα κι η Ελλάδα είναι η χώρα η οποία γέννησε πολλά από τα πράγματα για τα οποία μιλάμε ακόμη κι αυτή τη στιγμή. Πρέπει όμως να υπάρχει μία εγκατάσταση, ένα στάδιο το οποίο θα μπορεί να φιλοξενήσει μια διεθνή διοργάνωση στίβου.

-Κι αυτή η διοργάνωση μπορεί να διεξάγεται σε μόνιμη βάση στη χώρα μας;
«Ξέρω ότι δεν είναι δουλειά μου να πω στους πολιτικούς ή στους τοπικούς άρχοντες μιας πόλης πως θα κάνουν τη δική τους δουλειά. Για μια χώρα όμως η οποία αγαπά τον κλασικό αθλητισμό, για μια χώρα η οποία τη δεδομένη χρονική στιγμή έχει ορισμένους από τους κορυφαίους αθλητές παγκοσμίως, όπως η Στεφανίδη, ο Φιλιππίδης, αλλά και πολλούς ταλαντούχους σε μικρότερη ηλικία, είναι απαραίτητο να υπάρχει μια τέτοια εγκατάσταση για να μπορέσουμε να φέρουμε εδώ μεγάλες διοργανώσεις. Χωρίς το γήπεδο αυτό θα μπορεί να συμβεί.


Η... «μπλε» πλευρά του Σεμπάστιαν Κόε και το Brexit

Εκτός από τον σπουδαίο αθλητή, αλλά και νυν παράγοντα, υπάρχει κι ο άνθρωπος Σεμπάστιαν Κόε. Λάτρης της τζαζ, έχοντας στην κατοχή του χιλιάδες δίσκους και cd, λάτρης της Νοτίου Ευρώπης (έχει ζήσει δύο χρόνια στη Ρώμη κι έχει έρθει στη χώρα μας για διακοπές αρκετές φορές), το άλλο μεγάλο του πάθος είναι το ποδόσφαιρο και η Τσέλσι. Γι' αυτό και του αποκαλύψαμε στους... τίτλους τέλους της συζήτησης μας ότι η αφεντιά μας υποστηρίζει τη (μισητή για τους «μπλε» Τότεναμ).

-Πως γίνατε οπαδός της Τσέλσι;
«Mπορεί να μεγάλωσα στο Σέφιλντ, αλλά γεννήθηκα στο Λονδίνο και το σπίτι μου είναι πέντε τετράγωνα από το Στάμφορντ Μπριτζ! Όλη η οικογένεια είναι Τσέσλι κι αυτή η παράδοση συνεχίζεται…»

-Ποιος είναι ο αγαπημένος σας παίκτης γενικά;
«Όλων των εποχών θα έλεγαν τον Τζιανφράνκο Τζόλα… Αλλά έχω σε μεγάλη εκτίμηση και τον Ντιντιέ Ντρογκμπά τον οποίο θεωρώ τον κορυφαίο επιθετικό που έχει φορέσει την φανέλα της Τσέλσι ενώ είμαι πολύ καλός φίλος με τον Φράνκ Λάμπαρντ και τον Τζον Τέρι».

-Παρακολουθείτε ποδόσφαιρο ή και άλλα σπορ;
«Ποδόσφαιρο φανατικά… Μια χρόνια, όταν ήμουν ακόμη εν ενεργεία αθλητής, ήμουν τραυματίας και έτσι είχα την ευκαιρία να δω όλα τα παιχνίδια της Τσέλσι και μάλιστα την είχα ακολουθήσει σε όλα τα εκτός έδρας ματς»

-Πρόσφατα έπαιξε και με μια ελληνική ομάδα τον ΠΑΟΚ για το Europa League…
«Το ξέρω και λυπάμαι που σας κερδίσαμε με ένα βαρύ σκορ…»

-Ήσασταν στο γήπεδο;
«Όχι δυστυχώς, αλλά το παρακολούθησα από την τηλεόραση. Κι είμαι στεναχωρημένος γιατί δεν θα μπορέσω να είμαι ούτε το Σάββατο στο Στάμφορντ Μπριτζ για το μεγάλο ντέρμπι με την Μάντσεστερ Σίτι, γιατί πρέπει να βρίσκομαι στην Λοζάνη για την σύσκεψη κορυφής της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής… Μην με ρωτήσετε που θα ήθελα να βρίσκομαι, η απάντηση είναι προφανής».

-Η πιο έντονη ποδοσφαιρική ανάμνηση;
«Ο τελικός του Champions League στο Μόναχο, όπου η Τσέλσι νίκησε στα πέναλτι την Μπάγερν! Δεν χωράει συζήτηση... Ήμουν στο γήπεδο και είχα μαζί μου τον μεγάλο μου γιο και τη μεγάλη μου κόρη οι οποίοι στο τέλος μου είπαν ότι ήταν η πρώτη φορά που με είδαν να είμαι στα όρια της... τρέλας».

-Κλείνοντας την κουβέντα μας θα σας πάω πίσω στην πολιτική σας καριέρα και θέλω να μου πείτε τη δική σας θέση για το Brexit και την όλη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην πατρίδα σας.
«Η θέση μου ήταν πάντα ξεκάθαρη και δεν έχει αλλάξει. Νομίζω ότι η ΕΕ, μέσα στα πολλά πράγματα που έχει πετύχει, δεν έχει κάνει και την καλύτερη δουλειά κυρίως στο να εξηγήσει το όραμα της. Επίσης δεν είμαι σίγουρος ότι οι πολιτικοί έχουν κατανοήσει πολλά από τα θέματα που αφορούν τους κατοίκους των χωρών τους... Αφήνοντας όμως στην άκρη αυτό η θέση της Αγγλίας είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι μια τέλεια Ένωση, ωστόσο αν δείτε τις μεγάλες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας ως Ευρώπη, αλλά και ως ανεξάρτητες χώρες, όπως η παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, τρομοκρατία και άλλα πολλά, όλα αυτά μπορούν να λυθούν και να αντιμετωπιστούν καλύτερα αν είμαστε όλοι μαζί».