Σέρχιο Ράμος: Το τέλος ενός πραγματικού «Γκαλάκτικο»

« Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να πω είναι πως ποτέ δεν επιθυμούσα να φύγω. Ήθελα να μείνω εδώ. Ο σύλλογος μου έδωσε τη δυνατότητα να επεκτείνω το συμβόλαιό μου, αλλά εξαιτίας της Covid-19 το θέμα μπήκε στο ψυγείο. Μου έγινε πρόταση ενός έτους, με μείωση μισθού. Το θέμα δεν ήταν οικονομικό, απλώς ήθελα διετές για να έχω ηρεμία εγώ και η οικογένειά μου. Αποδέχθηκα την προσφορά, αλλά μου είπαν ότι δεν είναι πλέον διαθέσιμη. Δεν μου είχαν πει ποτέ ότι έχει ημερομηνία λήξης. Κατανοητό, αλλά εξεπλάγην.

Είναι το τέλος μιας πολύ όμορφης περιόδου της ζωής μου. Ίσως είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχω ζήσει. Δεν είναι αντίο, είναι εις το επανειδείν γιατί αργά ή γρήγορα θα επιστρέψω. Ευχαριστώ τους οπαδούς. Θα ήθελα σας να αποχαιρετήσω στο Μπερναμπέου, αλλά θα είστε για πάντα στην καρδιά μου. Ευχαριστώ τον σύλλογο, τους προπονητές, όλους τους εργαζόμενους και τον πρόεδρο. Η σχέση μου μαζί του ήταν πάντα καλή, είμαστε σαν πατέρας και γιος όσον αφορά το αθλητικό κομμάτι. Ποτέ δεν θα πω κάτι κατά του. Αλλά υπάρχουν καυγάδες και ανάμεσα στις οικογένειες.

Έχω δώσει και την ψυχή μου γι' αυτό το κλαμπ και έτσι θέλω να με θυμούνται. Ως ένα ακέραιο και έντιμο άτομο ».



Κάπως έτσι, και μετά από 671 εμφανίσεις και 22 σημαντικά τρόπαια, ο Σέρχιο Ράμος αποχαιρέτησε με δάκρυα στα μάτια έναν σύλλογο στον οποίο μεγάλωσε ποδοσφαιρικά, περνώντας για πρώτη φορά το κατώφλι των εγκαταστάσεών του σε ηλικία 19 ετών. Ήταν 2005 όταν ο μακρυμάλλης, αμούστακος παίκτης της Σεβίλλης αποτέλεσε την μοναδική μεταγραφή Ισπανού παίκτη για την σεζόν περί ης ο λόγος, με 27 εκατομμύρια ευρώ να «ταξιδεύουν» από τη Μαδρίτη στη Σεβίγια για τα δικαιώματά του. Έχοντας εντυπωσιάσει με τους Ανδαλουσιάνους, ο πιτσιρικάς τότε Ράμος έδειξε από πολύ νωρίς τις διαθέσεις του για το νέο κεφάλαιο της καριέρας του και σε ένα σύνολο στο οποίο βρίσκονταν ήδη οι Ίκερ Κασίγιας (τερματοφύλακας), Ρομπέρτο Κάρλος, Μίτσελ Σαλγκάδο, Ιβάν Ελγκέρα αλλά και ο λιγότερο «δυνατός» Φρανθίσκο Παβόν, του οποίου και τη θέση «έφαγε» με... συνοπτικές διαδικασίες. Όσον αφορά τους αμυντικούς, γιατί από το κέντρο και μπροστά απορροφούσε γνώσεις δίπλα σε ποδοσφαιριστές όπως ο Γκούτι, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Ρομπίνιο, ο Ρονάλντο κι ο Ραούλ -όσο καλά ή λιγότερο καλά πήγε για τους περισσότερους από αυτούς το πέρασμά τους από την ισπανική πρωτεύουσα.

Με το νούμερο 4 που «κληρονόμησε» μετά τον εμβληματικό Φερνάντο Ιέρο, κέρδισε αμέσως φανέλα βασικού μετά την πρώτη του εμφάνιση ως αλλαγή στην εντός έδρας ήττα από τη Θέλτα για την Πριμέρα Ντιβισιόν, παίζοντας από την αρχή στο αμέσως επόμενο απέναντι στην Εσπανιόλ. Σε ένα ματς που ξέφυγε γενικά στο φινάλε, πήρε και την πρώτη του κόκκινη κάρτα (με δύο κίτρινες), για να επιστρέψει λίγες ημέρες μετά και να κάνει το ευρωπαϊκό εντός έδρας ντεμπούτο κόντρα στον Ολυμπιακό, παιχνίδι στο οποίο αποβλήθηκε (απευθείας) επίσης στις καθυστερήσεις! Έκτοτε, έως και το 2013-14 (με μοναδική εξαίρεση την σεζόν 2012-13), έπαιζε σταθερά πάνω από 30 αγώνες πρωταθλήματος, ενώ είχε παρουσία με 10-11 αγώνες στις αγωνιστικές περιόδους που η ομάδα του έφτανε στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Όσον αφορά, δε, τις κόκκινες κάρτες, έφτασε τις 26 που είναι και το ρεκόρ συλλόγου στην Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ κρατά και αυτό του κορυφαίου ισπανικού πρωταθλήματος με 20!

Από τις ταυρομαχίες... ταύρος σε υαλοπωλείο στις αντίπαλες περιοχές

Όταν ήταν πιτσιρικάς, ο Ράμος είχε ένα και μοναδικό όνειρο. Να γίνει ταυρομάχος. Ανδαλουσιάνος γαρ, αυτό το «σπορ» αν και βάρβαρο είχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. « Θα μπορούσε να κάθεται να βλέπει ταυρομαχίες όλη την ημέρα », αλλά την όρεξη του την έκοψε η μητέρα του, η οποία δεν ήθελε να δει το ένα από τα παιδιά της να συμμετέχει σε αυτήν την βαρβαρότητα με κύριο μέλημά της την ασφάλειά του. « Όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν να γίνω ταυρομάχος, αλλά η μαμά μου φοβόταν. Αφότου συμβουλεύτηκα τον μεγαλύτερο αδερφό μου, Ρενέ, διάλεξα το ποδόσφαιρο που ήταν λιγότερο επικίνδυνο », θυμήθηκε σε προηγούμενη συνέντευξή του ο ίδιος, με τον Ρενέ να είναι πλέον ο ατζέντης του.

Το θάρρος που είχε αποκτήσει από την αγαπημένη του παιδική συνήθεια τον βοήθησε πάρα πολύ και στις πρώτες του σεζόν στη Μαδρίτη, όπου κλήθηκε να παίξει στόπερ, αμυντικός μέσος, αλλά και να γυρίσει σε θέση δεξιού μπακ όταν αποκτήθηκε το 2007 ο Κριστόφ Μέτσελντερ. Την αγαπημένη του θέση, όμως, την βρήκε εκεί που δεν κλήθηκε ποτέ να παίξει από τους προπονητές του. Στις αντίπαλες περιοχές, δηλαδή, σε σημείο τέτοιο που από ένα σημείο και μετά προκαλούσε τρέμουλο στους αντίπαλους αμυντικούς, αφού με την πάροδο των ετών έφτασε στα 101 γκολ με τη φανέλα του συλλόγου (σ.σ μόλις 20 στα πρώτα του τέσσερα χρόνια εκεί), αλλά και τα 128 συνολικά στην καριέρα του, τέρματα τα οποία τον φέρνουν στην έκτη θέση της σχετικής λίστας όσον αφορά τους αμυντικούς.

Ένας... κανονικός ταύρος σε υαλοπωλείο όταν πατούσε τις αντίπαλες περιοχές, με το σωστό timing και το δυνατό πάτημα/άλμα του να τον καθιστούν ανάμεσα στους κυριότερους κινδύνους των στημένων φάσεων. Από μια τέτοια πέτυχε το πιο καθοριστικό γκολ της καριέρας του, αυτό στις καθυστερήσεις του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ το 2014 κόντρα στην συμπολίτισσα Ατλέτικο, οδηγώντας το ματς στην παράταση και από εκεί στην λεγόμενη Decima, δηλαδή την πολυπόθητη στέψη της Ρεάλ Μαδρίτης ως πρωταθλήτριας Ευρώπης για δέκατη φορά στην ιστορία της.

« Και τότε, στο 93ο λεπτό, ο Σέρχιο Ράμος μας έσωσε ακόμη μία φορά με μια κεφαλιά στα χασομέρια. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο. Ίσως είναι τα μαλλιά του. Η Decima, το 10ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της Ρεάλ » - Μαρσέλο



(Το βίντεο της UEFA είναι διαθέσιμο μόνο στο κανάλι της στο YouTube)

Αναφορικά με τα ευρωπαϊκά του τέρματα, πρώτο στη λίστα του φιγουράρει εκείνο που είχε σκοράρει στο «Γ. Καραϊσκάκης» το 2005 στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, κατά την ήττα των «μερένγκες» με σκορ 3-2 σε ένα αδιάφορο για εκείνους ματς. Πιο πρόσφατό του γενικά, αυτό του περασμένου Μαρτίου κόντρα στην Αταλάντα, και πάλι εκτός συνόρων.

Δεν είναι Κριστιάνο, δεν είναι Ζλάταν

Είτε τον αγαπάς, είτε αγαπάς να τον μισείς. Δύσκολα συναντάς κάτι διαφορετικό ανάμεσα στις τάξεις των ποδοσφαιρόφιλων, εκτός κι αν έχεις άμεσο συμφέρον ή δόλο. Ο χαρακτήρας του είναι σίγουρα ιδιαίτερος. Κι αν δηλώνει ρομαντικός, έναν ρομαντισμό που όπως ισχυρίζεται τον διοχευτεύει παίζοντας κιθάρα, στο γήπεδο η εικόνα είναι άλλη.

Δεν είναι ούτε Κριστιάνο Ρονάντο, ούτε Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, οι οποίοι εκτός των άλλων έχουν επηρεάσει όσο κανένας τον αθλητισμό σε Πορτογαλία και Σουηδία αντιστοίχως. Κοινά χαρακτηριστικά, όμως, έχουν πολλά. Ειδικά στο κομμάτι του χαρακτήρα. Από την άλλη όμως, πώς αλλιώς επιβιώνεις  στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» για παραπάνω από μια 15ετία, όταν ο σύλλογος ο ίδιος έχει αποδείξει (όπως αποδεικνύει και τώρα) πως τα τελευταία χρόνια δεν φροντίζει να τιμήσει τις σημαίες του (βλ. Ραούλ Γκονθάλεθ, την αντιμετώπιση στο φινάλε του και την αντιμετώπιση της Σάλκε στην συνέχεια) όπως τους πρέπει;

Ναι, καμιά φορά είναι βρώμικος. Τις περισσότερες είναι υπερόπτης. Αλλά πάντα είναι αρχηγός, με το... αρχηγηλίκι του αυτό να φαίνεται μέσα στο γήπεδο περίπου δέκα χρόνια πριν.

Ρεάλ Μαδρίτης - Μπάγερν Μονάχου, ημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ 2012. Η «Βασίλισσα» μένει εκτός και ο Ράμος έχει στείλει τη μπάλα στο... διάστημα. Έχει ακούσει τα πάντα, ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει σε «ευχές». Δυο μήνες μετά. Ισπανία - Πορτογαλία για τα ημιτελικά του Euro. Τα πέναλτι είναι αυτά που θα κρίνουν ποιος θα περάσει. Φτάνει η σειρά του « Mr. 92.48 » (σ.σ το παρατσούκλι που πήρε αργότερα για το γκολ στην Ατλέτικο), ο οποίος είχε προειδοποιήσει τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε ζητώντας του άδεια να κάνει εκτέλεση α λα Πανένκα. Ο έμπειρος τεχνικός γέλασε, αλλά στο γήπεδο είδε πως αυτός ο τύπος δεν αστειεύται. Εκτέλεση με δυνατό σκαψιματάκι. Μέσα.  Δυο εκτελέσεις μετά, η Ισπανία είναι στον τελικό.