Ο Θάνος Λέκκας out of the box

Το ραντεβού μας είχε οριστεί για τις 12 το μεσημέρι. Λόγω ανωτέρας βίας του ζήτησα να το μεταφέρουμε στις 12.30. Εμφανίστηκε στις 12.45. «Μην πεις σε ηθοποιό να έρθει αργότερα από την καθορισμένη ώρα. Θα καθυστερήσει περισσότερο», μου λέει μισοαπολογητικά και μισογελώντας.

Ο Θάνος Λέκκας γελάει πολύ. Ενα γέλιο παχνιδιάρικο και πηγαίο, έτοιμο να αναβλύσει ανά πάσα στιγμή με μια αστεία ατάκα που θα ακούσει ή θα πει ο ίδιος. Εχει πολύ χιούμορ, είναι ξεκάθαρο.

Εχει και πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Και, πάνω απ’ όλα, έχει μεγάλο ταλέντο, που δεν μπαίνει σε καλούπια ούτε κάτω από ταμπέλες. Αφορμή για τη συνάντησή μας είναι το έργο «Μια άλλη Θήβα», το οποίο μέχρι πρότινος παιζόταν για τρίτη χρονιά στο Θέατρο Κνωσσός και από τα τέλη Ιουνίου θα ξεκινήσει τη μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία του. «Θα έχει γύρω στις 45 πιάτσες, κάθε μέρα κι άλλο μέρος, θα το ζήσουμε», μου κάνει την εισαγωγή στο κυρίως θέμα.

GALA: Τι έχει αυτή η παράσταση και γνωρίζει τόση επιτυχία;

ΘΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ: Σε πρώτη φάση έχει μια πολύ τρυφερή ιστορία, με μια συνθήκη γνώριμη σε όλους μας: ένας άνθρωπος που αξίζει και έχει υποστεί αδικία προσεγγίζεται από έναν άλλον άνθρωπο και μέσω της επαφής τους αυτός όλο κι ανεβαίνει και ανυψώνεται, και φτιάχνουν μαζί μια τρυφερή σχέση αλληλοϋποστήριξης που προκύπτει πηγαία και μπροστά. Το άλλο είναι ο τρόπος της αφήγησης, που είναι καθαρή και άμεση στο κοινό, όπου εξηγείς και μιλάς, σαν να δίνεις διάλεξη, παράλληλα με τη ρεαλιστική αναπαράσταση, που κι αυτή τη σπάμε σε διάφορα σημεία. Είναι καλό για το μυαλό του θεατή να βλέπει και το ένα και το άλλο. Επίσης ο χρόνος στον οποίο εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία είναι σχεδόν φυσικός. Ο Δημήτρης (σ.σ.: Καπουράνης) είναι ένας σοκαριστικός ηθοποιός, έχει φτιάξει έναν υπέροχο ρόλο, πήρε Χορν γι’ αυτό. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (σ.σ.: ο σκηνοθέτης) έχει τεράστια ευαισθησία στο θέμα των φυλακών και των ανθρώπων που έχουν πάρει λάθος μονοπάτια γιατί έχουν γεννηθεί με δυσκολίες και προσπαθούν ή έστω έχουν το ένστικτο να ρωτήσουν, να μάθουν από τη δική τους θέση. Οι πέντε μας, λοιπόν, μαζί με τον βοηθό του και αργότερα την Ξένια Θέμελη κάτσαμε και φτιάξαμε αυτό το πράγμα που είναι πολύ τρυφερό. Υπήρχε πολυφωνία, αλλά δεν υπήρχε βαβούρα.


G.: Αγαπάς τους ανθρώπους;

Θ.Λ.: Είμαι ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος. Δεν είμαι ούτε του να βγω πολύ, ούτε του να κοινωνικοποιηθώ και να γνωρίσω άλλα άτομα, να έχω έναν μεγάλο κύκλο. Οι φίλοι μου είναι ελάχιστοι και βρισκόμαστε και αραιά. Δεν έχω δηλαδή ανάγκη τους ανθρώπους για να νιώσω καλά. Κι όμως, κάνω μια δουλειά που είναι μόνο μελέτη του ανθρώπου, όπου παίζω ανθρώπους μπροστά σε ανθρώπους. Αυτή είναι η ζωή μου νομίζω: να ασχολούμαι με τους ανθρώπους. Ολα έχουν νόημα μέσα στην ανθρωπιά.

G.: Εγινες ηθοποιός και γι’ αυτόν τον λόγο;

Θ.Λ.: Ναι, νομίζω ότι ένας άνθρωπος που ό,τι χρειάζεται να βγάλει από μέσα του το βγάζει στην καθημερινή του ζωή, δεν έχει τέτοιο απόθεμα για να το βγάλει στο θέατρο. Μόνο αν κρατάς πράγματα, επεξεργάζεσαι, κρύβεις, φυλάς, όταν θα φτάσεις σε αυτή την πολύ περίεργη συνθήκη που θα παίζεις κάποιον άλλον, θα διηγείσαι μια ιστορία, σου δίνονται όλα τα δικαιώματα να χρησιμοποιήσεις ό,τι έχεις. Και κανένας δεν θα σε κρίνει, γιατί δεν το κάνεις για σένα, για να εκτονωθείς εσύ, αλλά για να πεις μια ιστορία. Μέσα από αυτό ταυτόχρονα εκτονώνεις κι έναν μυ σου, ο οποίος αφού έχει κρατήσει τόσο και τόσα πολλά, ξαφνικά ανοίγει. Από θέμα ισορροπίας νομίζω ότι οι ηθοποιοί, αν δεν έχουν τραύματα και δεν έχουν κάτι να μαζέψουν, δεν θα έχουνε να βγάλουν και να πουν. Ενας απόλυτα ισορροπημένος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ηθοποιός.

G.: Μεγαλώνοντας, όμως, δεν βρίσκεις τις ισορροπίες σου;

Θ.Λ.: Ναι, ναι, και μαθαίνεις και τον εαυτό σου, ξεμπλοκάρεις κάποια πράγματα ή συνειδητοποιείς τι πρέπει να κουβαλήσεις, τι έχει ατροφήσει, τι δεν είναι τόσο δυνατό ή τι παραείναι δυνατό μέσα σου. Αυτή τη δουλειά λοιπόν βεβαίως και την έκανα για να βρω την ισορροπία μου. Δεν θα ήμουν χαρούμενος αν δεν την έκανα. Την έχω ανάγκη.

G.: Πότε το κατάλαβες;

Θ.Λ.: Στο τέλος του πανεπιστημίου, όπου σπούδαζα Βιολογία. Μου άρεσε και μου αρέσει πολύ η Βιολογία, αλλά και όλα τα μαθήματα. Μου αρέσει να μαθαίνω. Ενιωθα όμως ότι ο κόσμος της Βιολογίας, η ρουτίνα, το πρόγραμμα, οι απαιτήσεις, η μορφή της ζωής αυτής, αυτός ο διαχωρισμός «δουλεύω και μετά διασκεδάζω» δεν ήταν για μένα.

G.: Ενώ ως ηθοποιός;

Θ.Λ.: Η δουλειά είναι ενσωματωμένη στη διασκέδαση.

G.: Δεν εξαρτάται, όμως, και από το είδος της εκάστοτε δουλειάς σου; Για παράδειγμα, στην «Τούρτα της μαμάς», υποθέτω ότι θα γελούσατε πολύ στο καστ.

Θ.Λ.: Ηταν όμως και πολύ επώδυνη δουλειά. Πολλά από τα γυρίσματα ήταν βραδινά, το καλοκαίρι βράζαμε, τον χειμώνα ήμασταν με ανοιχτά παράθυρα για να μην κάνει η κάμερα αντανάκλαση στα τζάμια, οι λήψεις ήταν πολλές, αλλά γίνονταν και με πολλή αγάπη και με πολλή γενναιοδωρία απ’ όλους και πολύ γέλιο βέβαια στις στιγμές κούρασης που έχει φύγει όλο το φίλτρο.

G.: Παίζεις και δραματικούς και κωμικούς ρόλους. Δεν έχεις μπει κάτω από μια ταμπέλα.

Θ.Λ.: Οχι, θέλω να κάνω πράγματα που με εξιτάρουν. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι και κάποιοι ρόλοι κατ’ επέκταση που είναι αυθεντικοί και πολύ άμεσοι στην ανταπόκρισή τους κι αυτό συνήθως είναι ή σοκαριστικό ή αστείο. Κι επειδή εγώ είμαι πολύ ήρεμος και σκέφτομαι πριν μιλήσω, μ’ αρέσουν αυτοί οι ρόλοι που είναι τόσο αφιλτράριστοι και με μεγάλο εκτόπισμα - σε οποιοδήποτε χαρακτηριστικό, δεν είναι ανάγκη να έχουν στάτους, αλλά είναι πολύ καθαροί και έντονοι σε αυτό που είναι.

G.: Πότε κατάλαβες ότι έγινες αναγνωρίσιμος;

Θ.Λ.: Ηταν την εποχή που έπαιζα στην παράσταση «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» με την ομάδα Πατάρι Project στο Θέατρο Πόρτα. Ηταν το τρίτο έργο στο οποίο συμμετείχα, τα δύο πρώτα ήταν στο Εθνικό. Αυτή η παράσταση λοιπόν ήταν παιδική, είχε πάει 2,5 χρόνια και είχε τόση επιτυχία που στο τέλος έρχονταν περισσότερο ενήλικες παρά παιδιά. Ακόμα έρχονται άνθρωποι και μου λένε «Είχα έρθει με την κόρη μου όταν ήταν 7 ετών και τώρα είναι έφηβη». Ακόμα και την πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, τη σειρά «Μην ψαρώνεις», σε αυτή την παράσταση την οφείλω. Με είχε δει εκεί ο σκηνοθέτης, ο Πιέρρος Ανδρακάκος, και επέμενε να παίξω στη σειρά.

G.: Αυτόν τον καιρό κάνεις γυρίσματα για την επερχόμενη σειρά του ALPHA «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι». Τι μπορείς να μου πεις γι’ αυτό;

Θ.Λ.: Τα γυρίσματα έχουν ξεκινήσει από τα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου και μας μένουν μερικά ακόμα. Εγώ εμπλέκομαι στην ιστορία της μεγάλης αδερφής και δεν νομίζω ότι μπορώ να σου πω κάτι άλλο. Είναι μια πολύ ωραία ιστορία, εποχής, ακριβή παραγωγή, αντίστοιχη του «Ναυαγίου», με πολύ κοινούς συνεργάτες στο τεχνικό/οργανωτικό/τεχνικό κομμάτι και τους συναδέλφους ηθοποιούς. Είναι από τις δουλειές που χαίρομαι να κάνω.




G.: Είσαι από αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά στο Instagram. Πώς κι έτσι;

Θ.Λ.: Γιατί βαριέμαι, δεν έχω κάτι να κοινοποιήσω για να μάθει κάποιος πού είμαι, τι κάνω, τι τρώω, πού πήγα διακοπές, τι ωραίο είναι το ηλιοβασίλεμα. Αμα είναι θα το στείλω στους φίλους μου.

G.: OK, από επαγγελματική άποψη όμως; Δεν θα ήθελες να προμοτάρεις τη δουλειά σου;

Θ.Λ: Πάντα φτάνει η τελευταία στιγμή για να κλείσω προσκλήσεις για τη μητέρα μου. Είμαι άνθρωπος που ξεχνάει τελείως την πρακτική διαδικασία της παράστασης, είμαι εστιασμένος στο πώς θα παίξω. Αυτό που φτιάχνω είναι που με νοιάζει, όχι πώς θα το προωθήσω. Αυτό είναι δουλειά κάποιου άλλου.

G.: Τι άλλα πράγματα κάνεις στη ζωή σου όταν δεν δουλεύεις;

Θ.Λ.: Αυτή την περίοδο είμαι σε φάση που αδειάζω από πράγματα που δεν έχουν νόημα. Αντικείμενα, συναισθήματα, φορτία. Είμαι σε μια φάση που νιώθω ότι μεγαλώνω και ότι υπάρχουν πράγματα που με κρατάνε από το να είμαι άνετος. Οσο ήμουν πιο μικρός και δεν είχαν μαζευτεί πράγματα -που μαζεύονται αναγκαστικά- η φόρα με πήγαινε μπροστά. Και τώρα αυτά έχουν αρχίσει και βαραίνουν και δεν θέλω να χάσω αυτή τη φόρα.

G.: Σε ενοχλεί που πλησιάζεις τα 40;

Θ.Λ.: Δεν είναι το νούμερο. Νιώθω και αντέχω σαν να είμαι μικρότερος, παρ’ όλα αυτά δεν θα γίνω μικρότερος. (γελάει)

G.: Σου έχει φερθεί καλά ο χρόνος που περνάει;

Θ.Λ.: Δεν δίνω προσωπικότητα στον χρόνο για να θεωρώ ότι μου έχει φερθεί καλά ή όχι. Ο τρόπος που βιώνω εγώ τα πράγματα με το πέρασμα του χρόνου έχει σημασία. Προϊόντος λοιπόν του χρόνου, μαθαίνουμε να ζούμε πιο όμορφα.

G.: Οπότε ζεις πιο όμορφα;

Θ.Λ.: Ναι, είδα ένα βιντεάκι που έλεγε πολύ απλά «Αν δεν πιστεύεις ότι έχεις κάνει πρόοδο, θα αντάλλασσες θέση με τον εαυτό σου πριν από έναν χρόνο; Αν η απάντηση είναι “όχι”, αυτό είναι πρόοδος». Εμένα, λοιπόν, μ’ αρέσει εδώ που είμαι