Η Μαριόν Κοτιγιάρ στον Δημήτρη Δανίκα: Οι Έλληνες είστε πολύ δυνατοί, θα νικήσετε!

Την ώρα που  όλοι  σηκωθήκαμε. Εξι νοματαίοι από  διαφορετικές χώρες. Τότε  την πλησίασα, στα όρθια, και πριν φύγω της είπα:

- Μια κουβέντα για την Ελλάδα που περνάει μεγάλη  κρίση. Καταστρόφα. Μια κουβέντα από μια μεγάλη διεθνή star.

Τα μάτια της, μέσα από τα μαύρα γυαλιά ηλίου, έβγαλαν σπίθες ανησυχίας.

- Μαριόν Κοτιγιάρ: «Περιμένετε λιγάκι να συγκεντρωθώ. Καταλαβαίνω το πρόβλημα».

Δευτερόλεπτα σιωπής. Ο υπεύθυνος του publicity ήρθε με μικρές επιθετικές διαθέσεις. «Dimitri» είπε, «τελείωνε».

- Μαριόν Κοτιγιάρ: «Η Ελλάδα είναι μια πολύ δυνατή χώρα. Οι δυνάμεις  της προέρχονται από το ένδοξο παρελθόν της. Με τέτοιο  παρελθόν και με τόσες ανακαλύψεις που έκαναν οι πρόγονοί  σας, είναι αδύνατον να ηττηθείτε. Είμαι βέβαιη ότι στο  τέλος  θα βρείτε  διέξοδο και θα νικήσετε»! (ολόκληρη η  συνέντευξη  θα  δημοσιευθεί  στο «Πρώτο Θέμα», μόλις βγει η  ταινία στην Αθήνα).

Την  ευχαρίστησα. Εφυγα. Και  στο  δρόμο θυμήθηκα  το αθάνατο σλόγκαν που συνοδεύει, ως επωδός, κάθε ελληνική καταστροφή: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!

Ο θρίαμβος του «Μάκμπεθ»

Η Μαριόν Κοτιγιάρ μέσα στο top 3 των γυναικείων stars της υφηλίου. Της νεώτερης  γενιάς. Οι άλλες δύο είναι οι Κέιτ Μπλάνσετ και Τζένιφερ Λόρενς. Η Παριζιάνα Μαριόν είναι μία από τις  δύο Γαλλίδες -μαζί την Κατρίν Ντενέβ, αν δεν κάνω λάθος- που  κέρδισαν Όσκαρ. Για τη μοναδική  ερμηνεία της ως Εντίθ Πιάφ στο «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» (2007).

Και κοντά σ' αυτό το αγαλματίδιο ακόμα μία υποψηφιότητα τον περασμένο Φεβρουάριο ως απολυμένη εργαζόμενη στη γαλλική παραγωγή των αδελφών Νταρντέν, «Δύο ημέρες και μία νύχτα».

Μαζί  με τον Γερμανο-Ιρλανδό  Μίκαελ Φασμπάντερ (δύο χρόνια μικρότερό της) επιδίδεται σε ρεσιτάλ σαιξπηρικής κατανυκτικής ερμηνείας στο «Μάκμπεθ» του  Αυστραλού  Τζάστιν  Κέρτσελ.

Το  είδα  και καθηλώθηκα μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν και πολλούς από τους δύσκολους σαιξπηρικούς  διαλόγους και μονολόγους  δεν  τους κατάλαβα!

Οι  πιο δυνατές  εικόνες που με  στοίχειωσαν σ' αυτό το  φεστιβάλ. Ανώτερο από το αντίστοιχο «Μάκμπεθ»  του Ρόμαν Πολάνσκι. Με επιρροές από Παζολίνι και «Οιδίποδα». Λιτό, απέριττο, συναρπαστικό. Κατακλυσμιαίο, βιβλικό οπτικό σύμπαν. Οι περισσότερες σκηνές στη γυμνή  φύση της Σκωτίας. Τα σώματα  βουτηγμένα στο αίμα. Η απληστία για εξουσία πέρα από  την τρέλα. Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις!

Ο Φασμπέντερ ως Μάκμπεθ και η Κοτιγιάρ ως Λαίδη Μάκμπεθ βάζουν υποψηφιότητα για βραβεία. Πάντως, θα είναι μέσα στο Οσκαρ. Στη θέση των Κόεν θα έδινα, σ' αυτόν τον τελευταίο συμμέτοχο του  διαγωνιστικού προγράμματος των Καννών, το Χρυσό Φοίνικα. Εγώ! Αμφιβάλλω αν θα το κάνουν και οι Κόεν!

Ζεράρ Ντιπερντιέ με Ιζαμπέλ Ιπέρ για τα μπάζα!

Ενα  από τα πιο   απωθητικά  πράγματα  των Καννών  ήταν  η γαλλική παραγωγή «Valley of Love» (Η κοιλάδα της αγάπης) κάποιου μετριοασήμαντου Γκιγιόμ Νικλού.

Οπου ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ με την  Ιζαμπέλ Ιπέρ  περιφέρουν το άδειο σαρκίο  τους  στο  Grand Canyon των  ΗΠΑ αναζητώντας  τον   πεθαμένο   γιο τους!

Ο  γιος νεκρός από ατύχημα.  Το ζεύγος  χωρισμένο. Επειδή όμως λαμβάνουν  γράμμα από το... νεκρό, κατευθύνονται  στην κοιλάδα της αγάπης, εκεί που  τους έδωσε ραντεβού ο   γιος από τον τάφο του!

Τη  μια στιγμή το χέρι μιας σκιάς πιάνει τον αστράγαλο της  Ιπέρ. Την άλλη  το ίδιο  χέρι της ίδιας  σκιάς πιάνει τον καρπό του Ντεπαρντιέ. Με την  υποψία ότι το πνεύμα του γιου τους είναι ζωντανό, το  ζεύγος πορεύεται προς  το πουθενά!

Τέτοια πράγματα.

- Πιστεύετε στη μεταφυσική;

Ντεπαρντιέ (εκατοντάδων... κιλών): «Συμβαίνει ότι η αγάπη είναι πολύ δυνατή. Τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ».

Παρηγοριά στον άρρωστο.

Για τους Γάλλους η συνύπαρξη Ντεπαρντιέ-Ιπέρ είναι μέγα γεγονός. Γιατί; Επειδή μετά από 35  χρόνια  στην  ταινία του Πιαλά, «Λουλού», είναι ξανά μαζί.

So what!

Ο Τιμ Ροθ σε ακινησία

Άνευ ιδιαίτερης σημασίας και  το «Chronic»  του Μισέλ  Φράνκο από το Μεξικό. Ομως κι αυτό  γυρισμένο στις ΗΠΑ. English spoken film.  Το ίδιο και  η «Κοιλάδα  της αγάπης»

Σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες χτυπάνε πλαγίως την πόρτα του Χόλιγουντ. Τοκ  τοκ τοκ. Ποιος; Ο τάδε από Ελλάδα, Μεξικό,  Γαλλία και πάει λέγοντας. Τι θέλεις;  Να  ρίξεις μια ματιά στις επιδόσεις  μου. Γιατί;  Μα, για να κάνω ταινία στις ΗΠΑ. Για να  δω!

Στο «Χρονικό»  λοιπόν ο Τιμ Ροθ παίζει  το ρόλο νοσοκόμου που περιποιείται και  συντροφεύει   κατάκοιτους  ασθενείς.  Ομως το παρακάνει, επειδή η καρδιά του είναι μεγάλη και  θέλει οπωσδήποτε να επενδύσει αισθήματα στους άλλους!

Το στυλ  γνωστό. Η μηχανή ακίνητη.  Τα λεπτά  περνάνε. Η εξέλιξη   φλύαρη. Ολα αυτά με ύφος  χιλίων καρδιναλίων!

Αντιθέτως. Το χολιγουντιανό animation «Ο μικρός πρίγκιπας» (εμπνευσμένο  από την πασίγνωστη ισορία παραμυθιού)  καταγοήτευσε τους πάντες. Με τις φωνές των Τζεφ Μπρίτζες,  Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, Μαριόν Κοτιγιάρ, Μπενίτσιο Ντελ  Τόρο,  Αλμπερτ Μπρουκς και Πολ Τζιαμάτι. Αυτό είναι μαγεία!

Η ώρα των βραβείων

Το απόγευμα του Σαββάτου το βραβείο των Κριτών δόθηκε στην ταινία  «Ο γιος του Σαούλ» του Λάζλο Νέμες και το Οικουμενικό Βραβείο έλαβε η ταινία «Η μητέρα μου» του Νάνι Μορέτι. Την Κυριακή 8 το βράδυ ώρα Ελλάδας ανακοινώνονται τα επίσημα  βραβεία. Και φυσικά  ο τυχερός μνηστήρας του Χρυσού Φοίνικα.

Ποιος είναι αυτός; Ποιος ξέρει. Πάντως ο Λάνθιμος, εκτιμώ,  θα είναι  μέσα στα βραβεία. Και πάντως οι Κόεν, σε παλιά τους συνέντευξη, είχαν πει ότι  μισούν ιταλικές  ταινίες του τύπου «Η  ζωή είναι  ωραία». Γιατί  «δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με το Ολοκαύτωμα»!

Κάποιος κοιλιόδουλος είπε: «Ας το πάρει ο Λάνθιμος κι  εγώ ορκίζομαι θεούλη μου να μην ξαναφάω  μακαρονάδα με  φρέσκο  αστακό»! Πριτς! Το πάρει δεν το πάρει, εγώ θα φάω!