Χρήστος Ζαμπούνης

Η Ζωή είναι μοναχοκόρη. Εκτός από την εύνοια της αποκλειστικότητος, φαίνεται να απολαμβάνει τις χάρες της φύσεως. Στα εντυπωσιακά μπλε μάτια της αντικατοπτρίζεται το αρχιπέλαγος. Δείχνει καλοσυνάτη. Για το «καλόβολη» είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς με λίγες μόνο ώρες γνωριμίας. Φορά ένα maxi εμπριμέ φόρεμα που αφήνει γυμνή την πλάτη. Αντιθέτως, η μπροστινή πλευρά είναι καλυμμένη. Τα ενδυματολογικά μηνύματα είναι σαφή. Ελίσσεται στον χώρο με τον μετρημένο τρόπο που κινούνται συνήθως οι άνθρωποι στα μικρά μέρη. Σε κοιτά χωρίς να δίνει παραπάνω θάρρος. Επίσης, όπως κάνουν από αρχαιοτάτων χρόνων οι σοφές γυναίκες, κρύβει τα λόγια της πίσω από τα γέλια της. Παρότι δεν την έχουν πάρει τα χρόνια -πρέπει να έχει μόλις εισέλθει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της, δηλαδή τριάντα κάτι-, είναι η μόνη ανύπαντρη κοπέλα από τις συμμαθήτριές της. Το γεγονός δεν μοιάζει να την ανησυχεί ιδιαιτέρως, και πώς να την ανησυχήσει!

Οι γονείς της έχουν φροντίσει να μην της λείψει τίποτε. Ο πατέρα της, καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού, έκτισε με τους κόπους μιας ζωής δώδεκα επιπλωμένα διαμερίσματα στην προικώα χερσαία γη της μητέρας της. Ο ιδανικός συνδυασμός. Γνωρίσθηκαν με συνοικέσιο. Η ίδια, παρά τη βροχή προτάσεων, μοιάζει αποφασισμένη να ακολουθήσει την ελεύθερη επιλογή του έρωτα. Οταν κι εάν έλθει. Το καλό με τις πολύφερνες νύφες είναι ότι είναι πολύφερνες. Το κακό είναι επίσης ότι είναι πολύφερνες. Εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς. Κοιτώ το πρόσωπο της μητέρας της Ζωής και βλέπω ανάγλυφες τις δεκαετίες αναμονής του θαλασσοδαρμένου συζύγου της. Η κόρη της, που περίμενε κι αυτή μέχρι τα 24 της να δει τον πατέρα της μία φορά τον χρόνο, δεν θέλει να το ξαναζήσει με τον δικό της άνδρα. Προτιμά την παρουσία από την απουσία. Εστω κι αν η θάλασσα είναι πιο προσοδοφόρος δραστηριότητα. Τα «Montemare studios» -αυτή είναι η ονομασία των επιπλωμένων δωματίων– εγκαινιάσθηκαν το 1996. Εζησαν καλές χρονιές.

Η σεζόν αρχικώς εκτείνετο από τις αρχές Απριλίου έως τα τέλη Οκτωβρίου. Τώρα έχει συρρικνωθεί. Τα τελευταία δύο χρόνια η κρίση κτυπά εμφατικώς την πόρτα τους. Παρά το αποκλειστικό συμβόλαιο μ’ έναν μεγάλο tour operator της Γερμανίας, οι αφίξεις περιορίζονται δραματικώς. Είμαστε στα μέσα Ιουνίου και οι κρατήσεις είναι ελάχιστες. Τι κι αν στο γειτονικό αεροδρόμιο τα τσάρτερ προσγειώνονται με τους ίδιους ρυθμούς; Η υπερπροσφορά λειτουργεί διαλυτικώς. Ποιος να φανταζόταν στα χρόνια της ευφορίας, αλλά και της πλάνης, ότι μια χρηματοπιστωτική κρίση θα ερχόταν να τα τινάξει σχεδόν όλα στον αέρα. Η Ζωή δεν επηρεάζεται από τον περιρρέοντα μιζεραμπιλισμό. Εχει εμπιστοσύνη στον πατέρα της που κυβερνά την τουριστική τους επιχείρηση όπως κουμαντάριζε παλαιότερα τα καράβια του, με πυγμή. Γνωρίζει ενδομύχως ότι ανήκει στην κατηγορία αυτών που θα αντέξουν, ακριβώς επειδή έκαναν κουμάντο.

Εχουμε συγκεντρωθεί στην ψαροταβέρνα «Μαρίνα» της Φοινίκης Καρπάθου για να εορτάσουμε την επιστροφή του ιατρού Παναγιώτη Αποστολακόπουλου στον τόπο όπου έκανε το αγροτικό του. Παρότι έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, οι αναμνήσεις αναβλύζουν ολοζώντανες. Ο τραγουδιστής της ντόπιας ορχήστρας αυτοσχεδιάζει μαντινάδες προς τιμήν του. Οι άλλοι μουσικοί τον αποκαλούν χαϊδευτικώς Κασιδιάρη. Ψήφισε Χρυσή Αυγή. Ελπίζει ότι μετά το επεισόδιο με τη Λιάνα Κανέλλη, οι ψήφοι στην Αρκάση από 8 θα γίνουν 20. Δεν φαίνεται να συμμερίζονται όλοι τις απόψεις του. Η Ζωή και η οικογένειά της θα ψηφίσουν οικογενειακώς Νέα Δημοκρατία. Κι αυτή τη φορά, όπως και τις προηγούμενες, θα πάρουν μαζί τους στο εκλογικό τμήμα τη γιαγιά, κι ας είναι 100 χρονών ακριβώς. Στις τέσσερις το πρωί, με τη βοήθεια της τσικουδιάς από τη Σητεία, τα σύννεφα της πολιτικής αβεβαιότητος έχουν εξαφανισθεί. Αντίπαλοι και φίλοι γίνονται ένα. Τραγουδάμε το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», αλλά και το «Επιπόλαιο με λες». «Τα νησιά», έλεγε ο Πολ Μοράν, «είναι το τελευταίο καταφύγιο των αριστοκρατών».