Χρήστος Ζαμπούνης

Φαίνεται ότι σε περιόδους οικονομικών ταλανισμών οι τέχνες και τα γράμματα ανθίζουν. Τούτο συνέβη κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, τούτο συμβαίνει και τώρα. Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά θα περιοριστώ σε ένα: την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» που ανέβηκε προσφάτως στο θέατρο Badminton. Οι 2.300 θεατές που συγκεντρωθήκαμε την προηγούμενη Τρίτη στο πρώην ολυμπιακό ακίνητο απολαύσαμε ένα υψηλής ποιότητος θέαμα, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, όπως λέγανε παλαιότερα.

Η Ελλάς μπορεί να είναι ακόμη μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, αλλά οι υπερπαραγωγές στο θέατρο μετά την κρίση χρέους μοιάζουν με το πλεόνασμα στις δημόσιες δαπάνες, δηλαδή είναι ανύπαρκτες. Αξίζει λοιπόν ειδική μνεία στον Μιχάλη Αδάμ της Arts Dance and Music Productions, ο οποίος δεν εφείσθη κόπων και εξόδων για να παρουσιάσει στο αθηναϊκό κοινό μια από τις αρτιότερες παραστάσεις της χρονιάς. Οσοι έχουν επιχειρήσεις αντιλαμβάνονται τι εννοώ όταν επισημαίνω το ρίσκο που εμπεριέχει η επένδυση μεγάλων χρηματικών ποσών τη σήμερον ημέρα στη χώρα μας.

Το εγχείρημα δεν ήταν απλό. Ο Αττίκ, κατά κόσμον Κλέων Τριανταφύλλου, μπορεί να ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους τραγουδοποιούς του πρώτου ημίσεως του 20ού αιώνος, όμως το σύγχρονο κοινό, πλημμυρισμένο από άλλους ήχους, ενδέχετο να αδιαφορήσει πανηγυρικώς για τη ζωή και το έργο του έστω κι αν διανθίζετο από διαχρονικά σουξέ όπως το «Ριρίκα» και το «Ζητάτε να σας πω». Το αποτέλεσμα αντέμειψε την προσπάθεια. Ο Ακης Σακελλαρίου ήταν διαβολικά απογειωτικός στον ρόλο του Αττίκ την ύστερη περίοδο της ζωής του, όπως εξαιρετικός ήταν και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης ως Αττίκ στα νιάτα του. Η Νίνα Λοτσάρη επιβεβαίωσε τη φήμη για τις φωνητικές και υποκριτικές της δυνατότητες, εκείνη όμως που απέσπασε το αβίαστο, θερμό χειροκρότημα όλων ήταν η αειθαλής Ζωζώ Σαπουντζάκη που χόρεψε, τραγούδησε και υπεδύθη απαιτητικούς ρόλους όπως της Mistinguett, της Κομπαρσίτα ή της Πάολα. «Το σανίδι είναι ιερό» ακούγεται να λέει ο Αττίκ σε ένα σημείο του έργου. Φρονώ ότι οι συντελεστές της παραστάσεως που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Badminton και που απ’ ό,τι πληροφορούμαι παίρνει παράταση έως την Κυριακή των Βαΐων, ενστερνίσθηκαν πλήρως το νόημα της φράσεως.

ΥΓ.: Υποδειγματικός είναι επίσης ο κατάλογος της παραστάσεως με προμετωπίδα τη χαρακτηριστική ατάκα του Αττίκ: «Εκλαψα για να γράψω. Εγραψα για να τραγουδήσω. Τραγούδησα για να ζήσω».