Χρ. Ι. Στεφανάδης

Με παρελάσεις και πανηγυρισμούς εισέβαλε στην ιστορική Αμμόχωστο και εξάγγειλε το άνοιγμα της πόλης… Μίλησε προκλητικά .
Αποκάλεσε “εχθρό” της Τουρκίας τον Έλληνα πρωθυπουργό !…

Χαρακτήρισε την Τουρκική εισβολή στην μεγαλόνησο το 1974, ως επιχείρηση λύτρωσης των Τουρκοκυπρίων από τους Ελληνοκύπριους... “δυνάστες”. Ανέφερε ως μοναδική λύση του Κυπριακού προβλήματος την δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών…

Και όλα αυτά σε απόλυτη αντίθεση με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων εθνών, σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, απέναντι στην λογική και στην ηθική.

-Απέναντι στα διαχρονικά ψηφίσματα του οργανισμού Ηνωμένων εθνών, που ξεκάθαρα μιλούν για το καθεστώς της Αμμοχώστου και παράλληλα ως μόνη λύση προκρίνουν μια μορφή ομοσπονδίας στα πλαίσια μιας αδιαίρετης Κύπρου.
-Απέναντι στο διεθνές δίκαιο , που προστατεύει τα κυρίαρχα κράτη, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, ένα κράτος-μέλος της ΕΕ.
-Απέναντι στην λογική, που πρέπει να επεξεργάζεται τα πραγματικά γεγονότα . Δηλαδή το αντικειμενικό γεγονός, ότι η Τουρκική εισβολή στο νησί ήταν προσχηματική: Η προστασία των 80.000 Τουρκοκυπρίων ( μικρή μειοψηφία τότε των κατοίκων της Κύπρου) από τους Ελληνοκύπριους, από τους οποίους βέβαια δεν κινδύνευαν…,
-Απέναντι στην ηθική που πρέπει να διέπει τις διεθνείς σχέσεις , όπως αυτή έχει διαμορφωθεί δια μέσου των αιώνων και βασίζεται στην ειλικρίνεια και το δίκαιο…

Αλλά από πού αντλεί η γειτονική χώρα αυτό το δικαίωμα στην αυθαίρετη παρανομία και την εξοργιστική ,με λόγια και έργα , επιθετικότητα; Με ποιο δικαίωμα διαστρεβλώνει τα γεγονότα, παρουσιάζεται ως θύμα από θήτης που είναι και διεκδικεί θάλασσες και εδάφη που για χιλιάδες χρόνια ανήκουν στους Έλληνες;

Ανεξάρτητα από τα πρόσφατα γεγονότα στην Κύπρο, το τελευταίο χρονικό διάστημα η Τουρκική προκλητικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Συνεχείς , κλιμακούμενες σε προκλητικότητα και επιθετικότητα, δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων και κυρίως του προέδρου τους, που αμφισβητούν ευθέως τα σύνορα και την επικράτεια της χώρας μας. Και έμπρακτες συνεχείς αμφισβητήσεις του εθνικού μας χώρου με παραβιάσεις του ελληνικού ουρανού…

Αλλά ποιοι είναι αυτοί, που αναπολούν πολύ παλαιότερες εποχές και φιλοδοξούν να επαναφέρουν στις διεθνείς ισορροπίες και σχέσεις, πρακτικές αποικιοκρατίας; Δηλαδή αυθαίρετης καταπάτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων λαών και επιβολής του δίκαιου του ισχυρού;

Η παρουσία των Τούρκων στην Ανατολική Μεσόγειο είναι σχετικά πρόσφατη. Πριν 700 χρόνια ξεκίνησαν ως νομάδες από την κεντρική Ασία. Έφθασαν στην καρδιά του Βυζαντίου, που βρισκόταν σε αρχόμενη παρακμή και κατέλαβαν την Μικρά Ασία .

Είναι γνωστό ότι η κυριαρχία και τα σύνορα των λαών διαμορφώνονται σχεδόν πάντα με τη δυναμική που προκύπτει από τη στρατιωτική ισχύ. Σε λίγες μόνο περιπτώσεις και κάτω από πολύ ειδικές ευνοϊκές συνθήκες μπορεί να διαμορφωθούν με διπλωματικούς μόνο χειρισμούς.

Από την τότε στρατιωτική δύναμη των Τούρκων, διαμορφώθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία, και η πατρίδα μας για τέσσερις αιώνες βρέθηκε στον τουρκικό ζυγό. Η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρευσε προοδευτικά και το έθνος μας απέκτησε την ελευθερία με τα όπλα και με άφθονο αίμα.

Με το σύγχρονο τουρκικό κράτος μας χωρίζει η αρχαία ελληνική θάλασσα, το Αιγαίο πέλαγος. Μας χωρίζει όμως και μεγάλο αξιακό και πολιτισμικό χάσμα. Παρόλα αυτά, οι δύο λαοί είναι καταδικασμένοι να ζουν σε γειτονία και με αμοιβαία ανοχή. Οι Έλληνες, παρ’ ότι στην ψυχή τους συνεχίζει πάντα να καίει άσβεστη η λαχτάρα για τις χαμένες πατρίδες, στο πνεύμα αυτής της ανοχής ανέχονται, σιωπούν, και προσπαθούν να καλλιεργήσουν επίπλαστο κλίμα φιλίας. Οι Τούρκοι αντιθέτως όχι. Από παλιά αλλά και πρόσφατα προκαλούν με λόγια και έργα. Απειλές, διεκδικήσεις, και συνεχείς παραβιάσεις στο Αιγαίο.

Ο στόχος τους είναι προφανής και αμετακίνητος. Η κυριαρχία σε πρώτη φάση στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, και ο έλεγχος του υποθαλάσσιου πλούτου μας...
Σήμερα ο στόχος τους αυτός μορφοποιείται με τους ισλαμιστές στην εξουσία.

Ο Ρ.Τ.Ερντογάν, ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας, εκφράζει το σύγχρονο Τουρκικό δόγμα, που θέλει τη γείτονα χώρα ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου.
Προσπαθεί να αναβιώσει την Οθωμανική αυτοκρατορία… Αλλά όπως είπε ο Μαρξ, “ Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη μόνο ως φάρσα”…
Το Τουρκικό κατεστημένο, προσπαθεί να αναμοχλεύσει μνήμες από την εποχή των Σταυροφόρων και να φανατίσει τον μουσουλμανικό κόσμο. Παρεμβαίνει στρατιωτικά σε ανεξάρτητα κράτη, καταπιέζει στρατιωτικά μειονότητες και προαναγγέλλει έρευνες για ανεύρεση υδρογονανθράκων σε περιοχές που δεν του ανήκουν…

Αλλά η διεθνής κοινότητα πως αντιδρά σε αυτή την πρωτοφανή προκλητική συμπεριφορά;
… Με συστάσεις, ψηφίσματα, ευχές και προαγγελίες κυρώσεων, που όμως ποτέ δεν εφαρμόζονται! Η ιδία διεθνής κοινότητα, που με αιχμή τους ισχυρούς του πλανήτη, επιλεκτικά επαναφέρει στην τάξη με την ισχύ των οπλών, τους ταραξίες ή αυτούς που απειλούν την παγκόσμια τάξη. Ένα παράδειγμα είναι η “τιμωρία” του Σαντάμ Χουσεΐν που επιχείρησε να καταλάβει το Κουβέιτ…Αποτέλεσμα ήταν τελικά να καταλήξει στην αγχόνη!

Στην περίπτωση όμως της Τουρκικής πρόκλησης, η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας θυμίζει την αντίδραση της στρουθοκαμήλου, του συμπαθούς αυτού πλάσματος, που σε περιπτώσεις που αρνείται να αποδεχθεί ένα δυσμενές και απειλητικό περιβάλλον, κρύβει το κανάλι του στην άμμο… Οι περισσότεροι από την διεθνή κοινότητα, υποβαθμίζουν την σημασία των γεγονότων με τον μηχανισμό της άρνησης, που όπως περιέγραψε ο Freud , αποτελεί ένα από τους πλέον αρχέγονους υποσυνείδητους μηχανισμούς άμυνας του ανθρώπου, μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις που καλείται να αποδεχθεί και να διαχειρισθεί.

Οι λίγοι όμως και ισχυροί του πλανήτη, προφανώς έχουν συναίσθηση της προκλητικής αυτής και επεκτατικής συμπεριφοράς των γειτόνων μας. Αλλά πιθανόν εντάσσουν την “δυναμική” των Τούρκων, στα γενικότερα σχέδια τους.

Το τελικό όμως ερώτημα είναι , τι κάνουμε εμείς και οι ομοεθνείς μας Κύπριοι μπροστά σε αυτά τα γεγονότα;
Η απάντηση είναι μία: Ίσως σύντομα χρειασθεί να κάνουμε ότι έχουμε κάνει στην μεγάλη ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού. Τις πολύ περισσότερες φορές το κάναμε νικηφόρα. Αλλά ακόμα και τις λίγες φορές, που δεν νικήσαμε στο πεδίο της μάχης, νικήσαμε στο ηθικό πεδίο της προάσπισης της ελευθερίας .

Όπως κάναμε στον αγώνα ενάντια του φασισμού. Τότε που η χώρα μας πολέμησε στο πλευρό των συμμάχων, οι οποίοι όμως δυστυχώς σήμερα, είναι απλοί παρατηρητές της αδικίας και της προκλητικής απειλής που αντιμετωπίζουμε:

Είτε “στρουθοκαμηλίζοντας”, είτε καιροσκοπώντας!...

*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης
είναι Καθηγητής Καρδιολογίας