Σπύρος Γκουτζάνης

Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά από μία αποτυχημένη διαπραγμάτευση έξι μηνώνμ οδήγησε την χώρα σε δημοψήφισμα και η πρότασή της για "όχι" στο σχέδιο Γιούνκερ απέσπασε το 62% του εκλογικού σώματος.

Ανακύπτει λοιπόν το ερώτημα: Γιατί η κυβέρνηση, αφού είχε την λαϊκή πλειοψηφία εκπεφρασμένη στο δημοψήφισμα και το σχέδιο εκτροπής έτοιμο, που περιελάμβανε ακόμη και την "κινητοποίηση του στρατού", δεν προχώρησε σε "κατάλυση της δημοκρατίας";
Σε αυτό το αυτονόητο ερώτημα οι επικριτές δεν δίνει καμία απάντηση.

Το μένος και το μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε λογικά παράδοξα. Όπως το εξής: τί είδους κατάλυση της δημοκρατίας θα γινόταν από την κυβέρνηση για να υλοποιήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που αν μη τι άλλο συνιστά εκδήλωση άμεσης δημοκρατίας. Το ότι ο Γκαλμπρέιθ και μία ομάδα συμβούλων που ενίοτε συνεδρίαζαν από μακριά είχε καταστρώσει ένα σενάριο, το οποίο ουδέποτε η κυβέρνηση υλοποίησε, και ούτε είχε πρόθεση όπως πρόκύπει, αποτελεί στοιχείο ενοχοποίησης; Συνιστά αυτό ποινικοποίηση της σκέψης και όχι της πράξης, αφού πράξη δεν υπήρξε. Το λες και βλακεία περιώνυμων -παναθεμά τους- αρθρογράφων και πολιτικών. Δεν θα έπρεπε μία κυβέρνηση -και η προηγούμενη και η νυν και η επόμενη- να διαθέτει ένα σχέδιο για την χώρα ακόμη και στην πιο απίθανη περίπτωση; Βεβαίως το ότι Γκαλμπρέιθ και Βαρουφάκης επανήλθαν, ο πρώτος μάλιστα με βιβλίο, έναν χρόνο μετά προκαλεί εύλογα ερωτήματα για τις προθέσεις τους.

Ως προς το επίδικο όμως ο Βαρουφάκης έχει δίκιο. Από την στιγμή που ετοιμάζεσαι για σύγκρουση, είσαι υποχρεωμένος να έχεις εναλλακτικό σχέδιο. Αν δεν έχεις πρέπει να σε δικάσουν.

Είναι άλλης τάξης συζήτηση ότι η όλη στρατηγική απέτυχε, η κυβέρνηση ηττήθηκε από έναν συνασπισμό εξωτερικών και εσωτερικών αντιπάλων και τώρα το σύνολο της κοινωνίας πληρώνει πολύ ακριβά την αποτυχία και την ήττα. Αλλά και γι αυτό εξαγνίστηκε στην κολυμπήθρα της λαϊκής ψήφου του Σεπτεμβρίου. Σε όλη αυτή την περίοδο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε την ανοχή αν όχι την συναίνεση της πλειοψηφίας της κοινωνίας στην προσπάθεια να ξεφύγει από τα μνημόνια.

Η μόνη κριτική που μπορεί να δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από αριστερά: ότι ενώ ηττήθηκε αντί να παραιτηθεί ως όφειλε, πούλησε τις αρχές και τις αξίες της, όπως και τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις, για να παραμείνει στην εξουσία. Τελικά από δύναμη αντίστασης έγινε ο δεσμώτης του λαού που τον πήρε στο λαιμό της.

Προς τι λοιπόν όλη αυτή η επίθεση στην κυβέρνηση για το δημοψήφισμα; Τα δήθεν δημοκρατικά κόμματα γιατί δεν δείχνουν τον ελάχιστο σεβασμό για την έκφραση της βούλησης του λαού; Γιατί πολύ απλά αυτή η έκφαση άμεσης δημοκρατίας που κατέληξε σε έμπρακτη αμφισβήτηση, πρέπει όχι απλώς να ξεχαστεί αλλά να ενοχοποιηθεί και να απαξιωθεί. Για να μην τολμήσει ξανά ο λαός ή όποιοσδήποτε άλλος λάος στην Ευρώπη να δείξει ανυπακοή.

Φυσικά η κυβέρνηση δεν είχε καμία πιθανότητα να κερδίσει απέναντι στον Σόιμπλε και τους εγχώριους συμμάχους του. Αλλά και αυτό το ήξερε ή όφειλε να το ξέρει.