Σοφία Βούλτεψη

Και έθεσε σε εφαρμογή την προπαγανδιστική τακτική της πλημμυρίδας. Δεν του ήταν άλλωστε δύσκολο να ανοίξει για άλλη μια φορά το απύλωτο στόμα του. Γέμισε τον κόσμο με βρωμιές και υπονοούμενα για να κρύψει τις δικές του πομπές, τον δικό του τρυφηλό τρόπο ζωής, την απόδειξη ότι αδιαφορεί παντελώς για τα υπουργικά του καθήκοντα και ότι απλά χρησιμοποιεί την υπουργική καρέκλα για να ικανοποιεί το πάθος του για πολυτελή ζωή. Για άλλη μια φορά πέρασε βρίζοντας από την άμυνα στην επίθεση.

Και μια και τόσο πολύ μας έχει απασχολήσει τελευταία η Ιστορία, ας πάμε κατευθείαν στην… πηγή: Στον πατέρα της Ιστορίας (ου μην αλλά και του πολεμικού ρεπορτάζ και της πολιτικής Ιστορίας), τον Θουκυδίδη.
Τον είχε ιδιαίτερα απασχολήσει τον Θουκυδίδη η συμπεριφορά και ο ιδιωτικός βίος των πολιτικών.

Αποσιωπούσε επιδεικτικά και καταδίκαζε στη λήθη κουτσομπολιά και πιπεράτες λεπτομέρειες από την ιδιωτική ζωή των δημοσίων προσώπων. Κάθε άλλο παρά τυχαία, δεν έγραψε ούτε λέξη ποτέ για την ιδιωτική ζωή του Περικλή ή του Κλέωνα, διότι δεν πίστευε πως τα στοιχεία αυτά επηρέασαν το δημόσιο βίο τους ή έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον.
Αντίθετα, ασχολήθηκε με την άσωτη και τρυφηλή προσωπική ζωή του Αλκιβιάδη. Διότι θεώρησε πως η δημόσια εκφορά του λόγου του και ο τρόπος της ζωής του επέδρασε στη μεταστροφή των λαϊκών αισθημάτων και τελικά επί του δημοσίου συμφέροντος και της έκβασης των πολεμικών γεγονότων.
Κατά τον Θουκυδίδη, οι Αθηναίοι απέρριψαν τον Αλκιβιάδη λόγω της «αυθάδους επίδειξης και της λαμπρότητας της ιδιωτικής του ζωής». Υποστήριζε ότι μια τέτοια συμπεριφορά γεννά υπόνοιες τυραννικών σχεδίων. Σε αντίθεση με τον Περικλή που ήταν «φιλόκαλος μετ’ ευτελείας».

Υποστήριζε δηλαδή ο Θουκυδίδης ότι αυτοί που πέφτουν στην παγίδα της «ηδυπαθούς λαμπρότητας», έχουν την τάση να αγκιστρώνονται στην εξουσία, προκειμένου να συνεχίζουν να ζουν πολυτελώς.
Είναι προφανές ότι μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία. Κάθε άλλο παρά τυχαία, ο συνεταίρος του κ. Τσίπρας δεν είπε λέξη για το πολυτελές ταξίδι στο Μόντε Κάρλο. Κάθε άλλο παρά τυχαία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος θεώρησε δικαιολογημένη την «οργή» Καμμένου! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, για να θυμηθούμε και τους Ιησουίτες.
Και είναι ανάξια σχολιασμού όσα τις τελευταίες ημέρες ειπώθηκαν περί ιδιωτικής ζωής και ιδιωτικού ταξιδιού και «πλούσιας καταγωγής».
Αυτά τα είχαν πει κι’ άλλοι…
Αχ αυτοί οι σοσιαλιστές!
Το Σεπτέμβριο του 2001, ο Γερμανός τότε υπουργός Άμυνας Ρούντολφ Σάρπινγκ, σοσιαλδημοκράτης και μέλος της κυβέρνησης Σρέντερ, είχε προκαλέσει ανάλογο σάλο με τη συμπεριφορά του. Είχε αποκαλυφθεί ότι διέκοψε τις διακοπές του σε πολυτελές θέρετρο στη Μαγιόρκα προκειμένου να μεταβεί στο Βερολίνο, όπου θα συμμετείχε στη συζήτηση στο Κοινοβούλιο σχετικά με τη μετάβαση των Γερμανών στρατιωτών στην ΠΓΔΜ, όπου είχε ξεσπάσει εμφύλιος.

Αμέσως μετά, χρησιμοποίησε αεροσκάφος της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, για να επιστρέψει στη Μαγιόρκα, όπου παρέμεινε για μία νύχτα. Την άλλη μέρα, με το ίδιο πολεμικό αεροσκάφος πήγε στα Σκόπια και το ίδιο βράδυ επέστρεψε στη Μαγιόρκα και στην αγκαλιά της ερωμένης του, της κόμισσας Κριστίνα Πιλάτι. Εκεί, πλάι στην πισίνα, τους απαθανάτισαν αγκαλιασμένους οι παπαράτσι.
Οι φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν την ημέρα που στο γερμανικό κοινοβούλιο διεξαγόταν η συζήτηση για τη συμμετοχή Γερμανών στρατιωτών στη ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση «Απαραίτητη Συγκομιδή», μετά τον εμφύλιο στην ΠΓΔΜ.
Μετά τον θόρυβο, ο μεν Σρέντερ αρνήθηκε να τον αποδοκιμάσει – υποστηρίζοντας ότι δεν έκανε κάτι το μεμπτό - ενώ όταν ο Σάρπινγκ κλήθηκε ενώπιον της Επιτροπής Άμυνας του γερμανικού κοινοβουλίου, ανακοίνωσε ότι δεν έχει να κρύψει τίποτε και δεν σκοπεύει να παραιτηθεί.
Οι μέρες του ήταν μετρημένες. Παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 2002, όταν αποκαλύφθηκε πως μεταξύ των ετών 1998–1999, έλαβε 77 χιλιάδες ευρώ από την εταιρεία δημοσίων σχέσεων Xούντζγκερ, ως προκαταβολή για μια βιογραφία του και ως αποζημίωση για μια σειρά ομιλιών που είχε δώσει πριν οριστεί υπουργός, τον Σεπτέμβριο του 1998. Και πάλι υποστήριξε ότι δεν έπραξε κάποια παρανομία, ωστόσο δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί οι πληρωμές έγιναν μετά την άνοδό του στο υπουργικό αξίωμα.
Αυτή τη φορά – και ενόψει εκλογών – ο Σρέντερ ζήτησε και έλαβε την παραίτησή του.
Μετά από χρόνια προβληματισμού – στην πραγματικότητα από την εποχή του Θουκυδίδη – τα όρια του ιδιωτικού και του δημόσιου έχουν προσδιοριστεί.
Για παράδειγμα, όταν στη Βρετανία τα μέσα ενημέρωσης είχαν αποκαλύψει την εξωσυζυγική σχέση του (αποθανόντος το 2005) Εργατικού υπουργού των Εξωτερικών Ρόμπιν Κουκ με τη γραμματέα του, ο Υπουργός Θησαυροφυλακίου Λόρδος Ίρβιν είχε πει πως έπρεπε να γίνει σεβαστή η ιδιωτική ζωή του υπουργού και δεν έπρεπε να δει το φως της δημοσιότητας. Αλλά τότε, ο Λόρδος Γκουέιχαμ, Πρόεδρος της βρετανικής Επιτροπής Παραπόνων για τον Tύπο, είχε πει: «Υπάρχουν νόμοι οι οποίοι προστατεύουν την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Δικαίωμα του λαού, όμως, είναι να γνωρίζει αν ο υπουργός κουβαλούσε μαζί στα ταξίδια του την ερωμένη του, στέλνοντας τον λογαριασμό στους φορολογουμένους».
Πάντα στη Βρετανία, τον Απρίλιο και τον Αύγουστο του 2006, στο στόχαστρο είχε βρεθεί για άλλη μια φορά το ζεύγος Μπλερ. Στη μία περίπτωση δημοσιεύθηκαν στοιχεία με σκοπό την ανάδειξη της μεγαλομανίας της Σέρι Μπλερ, που κατηγορήθηκε για την αγορά δύο σπιτιών, για την πανάκριβη ανακαίνιση της Ντάουνινγκ Στρητ, αλλά και για το γεγονός ότι οι κομμώσεις της κατά την προεκλογική εκστρατεία στοίχισαν 12.000 ευρώ. Είναι οι κομμώσεις ιδιωτική υπόθεση ή όχι; Προφανώς ναι. Αλλά όταν η δημοσιοποίηση οδηγεί στην αποκάλυψη ότι τον λογαριασμό πλήρωσε το Κόμμα των Εργατικών; Λίγους μήνες μετά, δημοσιοποιήθηκαν σκηνές από τις διακοπές των Μπλερ στα Μπαρμπέιντος. Κι’ αυτό μοιάζει με ζήτημα ιδιωτικής ζωής. Ναι, αλλά η αποκάλυψη οδήγησε σε συμπεράσματα πολιτικού περιεχομένου, διότι το ζεύγος συνέχισε ανενόχλητο τις διακοπές του παρά τον σάλο για αποκάλυψη συνωμοσίας περί ανατίναξης αεροπλάνων που θα εκτελούσαν υπερατλαντικές πτήσεις εν μέσω της κρίσης του Λιβάνου.
Στην Ιταλία, σάλος είχε ξεσπάσει όταν δόθηκε στη δημοσιότητα η φωτογραφία του τότε πρωθυπουργού Τζούλιο Αντρεόττι να ανταλλάσσει ασπασμό με γνωστό μαφιόζο, στον γάμο της κόρης του. Είπαν τότε πως η φωτογραφία δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθεί, διότι επρόκειτο για περιστατικό διαδραματισθέν σε ιδιωτική εκδήλωση. Αλλά η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε πως για έναν πολιτικό δεν υπάρχουν ιδιωτικές εκδηλώσεις. Αντίθετα, η δημοσιοποίηση του ασπασμού μπορούσε να οδηγήσει στις σχέσεις πολιτικής και μαφίας – άρα επρόκειτο για θέμα προστασίας του δημοσίου συμφέροντος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το πιο γνωστό δημοσιοποιημένο σκάνδαλο με αντικείμενο την προσωπική ζωή δημοσίου προσώπου είναι το σκάνδαλο Κλίντον – Λεβίνσκι. Ξέσπασε και εκεί σάλος, ο περίφημος «λεκές» της Μόνικας απλώθηκε σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, ακούστηκαν φωνές περί προστασίας του ιδιωτικού βίου του Προέδρου, αλλά ο ανεξάρτητος δικαστής Κένεθ Σταρ αποφάσισε να δώσει το πόρισμά του στο Ιντερνέτ, υποστηρίζοντας πως ο λαός πρέπει να έχει στη διάθεσή του όλα τα στοιχεία για τα δημόσια πρόσωπα, αφού αυτά παίρνουν σημαντικές αποφάσεις για λογαριασμό του.
Τέλος, άλλη μια ιστορία «αριστερής χλιδής»: Τον Αύγουστο του 2005, αντιδράσεις προκάλεσε η δημοσιοποίηση φωτογραφιών από τις πολυτελείς διακοπές του αριστερού Γερμανού πολιτικού Όσκαρ Λαφοντέν στη Μαγιόρκα, συνοδευόμενη από δημοσιογραφικά σχόλια του τύπου «εδώ ο Όσκαρ ξεκουράζεται από τους αγώνες του για τους φτωχούς»!
Και ο εκπρόσωπος του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς, έσπευσε να τον δικαιολογήσει. Έτσι: «Και στον Μαρξ άρεσε η καλοπέραση»!
Πάλι καλά που ο Καμμένος απλώς έβρισε και δεν επικαλέστηκε τον… Μαρξ. Αν και με τις κωλοτούμπες που έχει κάνει, ας μην του βάζουμε ιδέες…

*Βουλευτής Β΄ Αθηνών, πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημοσιογράφος