π. Ηλίας Μάκος

Να είναι σε θέση να δίνουν απάντηση στα ερωτηματικά, που γεννιούνται μέσα στους ανθρώπους, να συμπαραστέκονται στις ανάγκες τους, να έχουν επίγνωση του ρόλου τους, σύνεση και αυτογνωσία (αυτά αναπτύσσονται μέσω της παιδείας) και να μην αποφαίνονται ως "αυθεντίες" επί παντός επιστητού, ούτε να είναι αποκλειστικά προσανατολισμένοι στα "τυχερά".

Ισχυρίζονται μερικοί ότι ο π. Παΐσιος, που ήταν μοναχός, καθώς και ο π. Πορφύριος, ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης και τόσοι άλλοι απλοί παπάδες, δεν είχαν κανένα πτυχίο, αλλά αγίασαν και η ευλάβειά τους στήριξε και στηρίζει πλήθος ατόμων.

Βεβαίως, αλλά πόσοι από τους σημερινούς ιερείς διαθέτουμε τα ειδικά και εξαιρετικά πνευματοφόρα χαρίσματα όλων αυτών, που αν και αγράμματοι, γνώριζαν τα πάντα, απέκτησαν θεϊκή μόρφωση, "λιώνοντας" το σώμα τους με την άσκηση, την προσευχή και τη νηστεία και ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν για τον Χριστό ανά πάσα στιγμή;

Δεν απέβλεπαν στο μισθό του κράτους, αλλά στην ουράνια μισθοδοσία από τον Κύριο, την οποία και έλαβαν.

Ας μην κάνουμε λοιπόν άκαιρες και άστοχες συγκρίσεις με φωτισμένες μορφές.

Επιπλέον να διευκρινιστεί το αυτονόητο, πως ούτε όλοι οι πτυχιούχοι κληρικοί είναι καλοί και κατάλληλοι, ούτε όλοι οι μη πτυχιούχοι κακοί και ακατάλληλοι. Μακριά από εμάς αυτός ο διαχωρισμός.

Ωστόσο σ' έναν κόσμο, όπου συνεχώς νέοι τρόποι ζωής, νέα ήθη, νέα πιστεύματα, νέες αντιλήψεις προβάλλουν, καινούργιες απρόβλεπτες καταστάσεις προκύπτουν αιφνιδιαστικά, δεν μπορεί ο ιερέας να μην έχει το τυπικό προσόν της μόρφωσης, που σε συνδυασμό με τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του, γίνεται αυτόματα ουσιαστικό.

Σωστά έχει ειπωθεί ότι έναν άθλιο άνθρωπο η μόρφωση μπορεί να τον κάνει αθλιότερο, αν πιστέψει ότι έγινε, μέσω αυτής, ανώτερος έναντι των άλλων, ενώ έναν καλό άνθρωπο μπορεί να τον κάνει καλύτερο, αν την αξιποιήσει για την ωφέλεια όλων.

Επιπλέον δεν ευσταθεί πλήρως το επιχείρημα ότι αν θεσπιστεί, όπως προβλέπεται, σύμφωνα με πληροφορίες του τύπου, με νομοσχέδιο, η προϋπόθεση πτυχίου στους υποψήφιους κληρικούς, ώστε να χειροτονηθούν, θα ξεμείνουν οι ενορίες από ιερείς, καθώς θα αποκλειστούν οι μη έχοντες ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση.

Αναρωτήθηκε κανείς αν σ' αυτή την περίπτωση υπάρχει πιθανότητα να αυξηθεί ο αριθμός των μορφωμένων ιερέων, που θα υπηρετούν στις ενορίες, αφού θα προσέρχονται άτομα με σπουδές ή θα σπουδάζουν για να ενδυθούν το ιερατικό σχήμα και τα οποία υπό τις παρούσες συνθήκες είναι απογοητευμένα και αποθαρρημένα από τη συνολική εικόνα, γι' αυτό και δεν κάνουν το βήμα προς την ιεροσύνη ή σε κάποιες περιπτώσεις, συμβαίνει και αυτό, δεν επιλέγονται;

Εξάλλου είναι χρήσιμο και αποδοτικό να γίνεται οποισδήποτε χωρίς προσόντα ιερέας, απλά για να καλυφθούν τα ενοριακά κενά και να λύσει ο ίδιος το βιοποριστικό του πρόβλημα;

Ενδεχομένως να πει κάποιος: "Ποιος είσαι εσύ, που κρίνεις τι κληρικούς χρειάζεται η κοινωνία;".

Επειδή βιώνουμε εκ των έσω τα πράγματα, και πρώτα απ΄ όλες τις δικές μας προσωπικές αδυναμίες, αγωνιούμε και τις σκέψεις μας τις καταθέτουμε ως εφαλτήριο αφύπνισης.

Ας μας επιτραπεί, όμως, να έχουμε ενστάσεις και μάλιστα σοβαρές, όσον αναφορά στις προθέσεις των αρμοδίων κρατικών παραγόντων, για τη συγχώνευση των Ανώτατων Εκκλησιαστικών Ακαδημιών, οι οποίες εξυπηρετούν, με τρόπο αποτελεσματικό ακριβώς αυτό, στο οποίο οφείλει να σκοπεύει η Πολιτεία. Την αναβάθμιση και μορφωτική ανύψωση του κλήρου, αλλά και των λαϊκών (ανδρών και γυναικών), που ασχολούνται με εκκλησιαστικές δράσεις (συντήρηση κειμηλίων, βυζαντινή μουσική).

Είναι μεγάλη η προσφορά των Ακαδημιών αυτών, καθώς αποτελούν, με το εκλεκτό ακαδημαϊκό προσωπικό, που διαθέτουν, φυτώριο όχι μόνο εκλεκτών κληρικών, αλλά και χρήσιμων στελεχών της κοινωνίας σε διάφορους τομείς.

Ανεξάρτητα από τα Τμήματα των Θεολογικών Σχολών και τις προτεινόμενες να ιδρυθούν Σχολές Μαθητείας, οι Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες είναι τα "ΛΟΚ" της Εκκλησίας και όχι μόνο κατάργησή τους δεν χρειάζεται, αλλά αντίθετα είναι επιτακτική η πλήρη αναγνώριση των δικαιωμάτων των αποφοίτων τους...

Μπορεί η Εκκλησία, να είναι θείο καθίδρυμα, που έχει αρχηγό το Χριστό, απαρτίζεται ωστόσο στην καθημερινή πρακτική από ανθρώπους, που έχουν αναλάβει βαριές ευθύνες στη γενικότερη παρουσία της μέσα στον κόσμο.

Αυτό, όμως, το δυναμικό, που διαθέτει κάθε φορά η Εκκλησία, δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένο από τη σχετικότητα, που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο.

Συχνά οι άνθρωποι της Εκκλησίας, κυρίως οι κληρικοί, γινόμαστε αιτία γενικότερης αμφισβήτησης της αποστολής της.

Ωστόσο, κατά αυτό τον τρόπο κρίνουν εκείνοι, που δεν διεισδύουν στο βάθος και στην ουσία της Εκκλησίας, ιδρυτής και συντηρητής της οποίας είναι ο Χριστός, ο οποίος δεν εξοστρακίζεται.

Όμως το ποιοτικό επίπεδο των κληρικών δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να μην είναι υψηλό, ώστε να δίνουμε όσο το δυνατόν λιγότερες αρνητικές αφορμές. Άψογοι στο ήθος, με παιδεία, ανοικτοί στην κοινωνικότητα.

Έτσι θα διαλυθούν, εκτιμούμε, και ορισμένες, σε βάρος των κληρικών, προκαταλήψεις, όποιων εξακολουθούν και σήμερα να μας κρίνουν με παλαιά και ξεπερασμένα πια δεδομένα.