π. Ηλίας Μάκος

Δεν υπάρχει πειστική απάντηση σ’ αυτόν τον αχαλίνωτο παραλογισμό, μόνο δάκρυα και θρήνοι αναδύονται πάνω από παρανοϊκές συμπεριφορές. Και μόνο ροκανισμένα από τις πιστολιές θύματα ανακαλύπτουμε.

Πλέον τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι έχει καταντήσει φθηνή η ανθρώπινη ζωή και οι απάνθρωπες και κτηνώδεις εγκληματικές πράξεις, που κάποτε δεν τις χωρούσε ο νους, ειδικά στην παραδοσιακή κοινωνία της Ελλάδας, πάνε να γίνουν, δυστυχώς, ένα συνηθισμένο και ανεξέλεγκτο φαινόμενο.

Σε σκοτώνουν για…πλάκα πλέον!

Αφαιρούνται με μεγάλη ευκολία ζωές ανθρώπων, λες και δεν έχουν την παραμικρή αξία, λες και ο συνάνθρωπος είναι σκουλήκι, που το πατάμε, γιατί μας ενοχλεί η ύπαρξή του, λες και έχουν σκληρύνει τόσο πολύ οι καρδιές, που πλέον κανένας δεν υπολογίζει το αναφαίρετο δικαίωμα του άλλου στη ζωή, λες και είναι ασταμάτητη η θυελλώδης τρικυμία στο βυθό των ψυχών.

Τα επονείδιστα εγκλήματα, οι σφαίρες και τα πτώματα, αλλά και η υπόλοιπη εγκληματική δράση, καταντούν την κοινωνία ζούγκλα.

Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει πολλαπλά αίτια και αιτιατά.

Μια εγκληματικότητα, που τείνει να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις και η οποία δημιουργεί αγανάκτηση, ανασφάλεια και αβεβαιότητα στους πολίτες, μεμονωμένα άτομα και οικογένειες.

Είναι ένα σοβαρό και καυτό ζήτημα, που χρειάζεται να αναζητηθούν τρόποι δραστικής καταπολέμησής του, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση.

Επιπλέον φανερώνεται, και είναι πολύ ανησυχητικό, και δεν το γράφουμε με πνεύμα απαισιοδοξίας, αλλά διαπιστωτικά και ενθαρρυντικά για να αλλάξει κάτι, ότι ξεθωριάζει το θεμέλιο της κοινωνίας μας, μέσα στο οποίο ζούμε, και από το οποίο εξαρτάται η ευτυχία μας, η ασφάλειά μας και η ποιότητα της ζωής μας.

Έτσι ο λόγος για μια επιτυχημένη θεμελίωση της κοινωνίας μας παίρνει αποκαλυπτικό, μαζί και υπαρξιακό χαρακτήρα, με τεράστιες προεκτάσεις σε όλες τις πτυχές του είναι μας.

Το ερώτημα αναπηδά αμείλικτο: Ποιο θεμέλιο έχει σήμερα η ελληνική κοινωνία μας; Ποιες είναι οι ηθικές βάσεις, αρχές και αξίες της;

Κάθε απροκατάληπτος παρατηρητής διαπιστώνει ότι κυριαρχεί πάνω στο θέμα μια πραγματική σύγχυση, ένα μωσαϊκό αντιλήψεων, απόψεων και θεωριών.

Στη σημερινή Ελλάδα φαίνεται να ισχύει μια ρηχή, επιπόλαιη και σαθρή θεμελίωση, που, αν δεν ενισχυθεί με ριζικές παρεμβάσεις, η αποτροπή της εκτεταμένης εγκληματικότητας θα είναι δύσκολη αν όχι ακατόρθωτη.

Κρίνεται, από όποια άποψη και να το δει κανείς, αναγκαίο, με τις τόσες τραυματικές εμπειρίες, που έχουμε συσσωρεύσει ως κοινωνία, να συσπειρωθούμε πιο πολύ και με ρεαλιστική αντίληψη να προστατεύσουμε και να περιστοιχίσουμε τον κόσμο μας και τη ζωή μας.

Και να σταθούμε με άγρυπνη ευθύνη και δύναμη στην κραυγή της αγωνίας, στο κοινωνικό και ατομικό δράμα, ακολουθώντας το δρόμο της επίγνωσης…