π. Ηλίας Μάκος

Η Σταύρωση του Χριστού και η Ανάστασή Του, δεν είναι μύθος, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ορθολογιστές, που τα θεωρούν κατασκεύασμα ανθρώπινο,  αλλά  είναι αληθινά γεγονότα, επιβεβαιωμένα ιστορικά.

Δικάστηκε από την άδικη και διεφθαρμένη και καταχρηστική θρησκευτική και πολιτική εξουσία της εποχής εκείνης, η οποία στο πρόσωπο και στο κήρυγμά του του είδε ότι απειλούνται τα συμφέροντά της. 

Δεν προσπάθησε, βεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, ούτε να κρυφτεί, ούτε να διαφύγει τη σύλληψή του και δέχτηκε ήρεμα και γαλήνια το γεγονός της προδοσίας του από τον μαθητή Του, τον Ιούδα, αισθανόμενος, ίσως, μια εσωτερική πικρία.
Η παρουσία του όχλου εναντίον Του  ήταν υπαρκτή και τον αποτελούσαν εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, πληρωμένοι μπράβοι και φανατισμένα άτομα. 

Μαστιγώθηκε, καθώς η μαστίγωση ήταν σε κοινή χρήση κατά τη ρωμαϊκή εποχή κι ένα είδος βαριάς τιμωρίας για τους ενόχους.

Σταυρώθηκε και δεν υπήρξε ουδέποτε από πλευράς ιστορικής καμία ουσιαστική αμφισβήτηση σχετικά με τα γεγονότα της θανατικής καταδίκης και της σταύρωσης.

Αναστήθηκε, δεν ξέρουμε τον τρόπο, γνωρίζουμε, όμως, ότι κανένας δεν παρουσιάστηκε να αρνηθεί την ύπαρξη του κενού τάφου, αλλά κάποιοι επιχειρώντας μια "λογική" αιτιολόγηση του γεγονότος αυτού, επέλεξαν να κάνουν φθηνή κριτική και να μιλήσουν για την ύπαρξη "απάτης", την οποία δεν μπόρεσαν να αποδείξουν.  

Άλλωστε μαρτυρία ατράνταχτη  της Ανάστασης του Χριστού είναι οι διηγήσεις  των εμφανίσεών Του μετά την ταφή του, που δεν εκφράζουν απλά κάποια πνευματική εμπειρία των μαθητών Του, αλλά είναι εκθέσεις γεγονότων, τα οποία πραγματοποιήθηκαν και βεβαιώθηκαν μπροστά σε ανθρώπους. 

Χρέος και δικό μας από τη Σταύρωση να φτάσουμε στην Ανάσταση. Αυτό δεν είναι ένα σύνθημα, αλλά στάση ζωής.

Και θα φτάσουμε από τη Σταύρωση στην Ανάσταση:

-Χτυπώντας το κατεστημένο, που υπάρχει μέσα μας, που είναι εγκατεστημένο στα βάθη της ύπαρξής μας.   Και αυτό το κατεστημένο, που είναι ύπουλο, επικίνδυνο και ισχυρό, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.
-Συνειδητοποιώντας, βαθιά διχασμένοι,  ότι είμαστε αυτοί, που δεν θέλουμε να είμαστε. Τι ωραία το γράφει ο ποιητής Habbel: "Και αυτός, ο οποίος είμαι χαιρετά θλιμμένος αυτόν, ο οποίος μπορούσε να είμαι". Μικροί, αδύνατοι, περιορισμένοι μέσα στα στενά όρια του εγωκεντρισμού μας. Και μένει στη φαντασία μας η επιθυμία να γίνουμε κάτι μεγάλο, να φτάσουμε στην ιδέα ενός ανθρώπου αν όχι τέλειου, σίγουρα με πολλές αρετές, ολοκληρωμένου, γεμάτου από της ζωής την πληρότητα και το νόημα.

-Σταματώντας να σερνόμαστε δέσμιοι και σκλάβοι πίσω από αδυναμίες, που εξευτελίζουν την ανθρωπιά μας, που μας δημιουργούν  αναστατώσεις, αναταράξεις και καταστροφές  και  στις οποίες δεν έχουμε το σθένος να αντιτάξουμε ένα γενναίο "όχι".
-Γκρεμίζοντας τα τείχη, που υψώνονται στην προσωπική μας ζωή, ώστε αυτή να μην εξισώνεται με το "μηδέν".
-Αναζητώντας νοσταλγικά  να γίνουμε αληθινοί, θαρραλέοι, ελεύθεροι και να κρατάμε τα ηνία της πορείας μας στα χέρια μας.  
Οι περισσότεροι αυτή την περίοδο νιώθουμε να μας συντροφεύει ένα κενό. Ένα κενό παντού μαζί μας. Ποιος το αρνείται; Αν πάσχουμε για κάτι, αν προβληματιζόμαστε και αγωνιούμε, αυτό είναι η άδεια στέρνα του είναι μας. Βίωμα τραγικό... Να τα έχουμε όλα και να είμαστε άδειοι!!!
Μια ρωσική παροιμία λέει: "Μπορείς να ζήσεις χωρίς πατέρα και μητέρα, χωρίς, όμως, το Θεό δεν μπορείς να ζήσεις".
Και είναι πείρα βαθιά, μυστική, που επαληθεύεται μέσα  στις καρδιές εκείνων, που τολμούν να πιστεύουν τον Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό και να ανοίγουν την πόρτα της καρδιάς τους να περάσει.