Μπάμπης Κούτρας

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαιξε σε αυτό το «γήπεδο» ποτέ. Ούτε καν όταν βρισκόταν στα όρια της επιβίωσης και πάσχιζε με όλες του τις δυνάμεις να κρατηθεί στη Βουλή. Υπήρξε πάντα οπαδός της λήθης και της εθνικής συμφιλίωσης, αφήνοντας στο ΚΚΕ τις σκιαμαχίες με το παρελθόν και τις πορείες στον Γράμμο και το Βίτσι. Καταδίκαζε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και τις «γιορτές μίσους» που κάποια στιγμή προσπάθησε να αναβιώσει η Χρυσή Αυγή. Εύλογα, λοιπόν, προκαλούνται ερωτήματα για τους λόγους που επέβαλαν αυτή τη μεταστροφή.

Σχεδόν κάθε χρόνο οι νεολαίοι της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς» κυβέρνησης οργάνωναν τον Αύγουστο εκδηλώσεις σε ωραίες παραλίες και γραφικά ποτάμια, σε κλίμα διακοπών συντροφικής συνεύρεσης με διαλείμματα κομματικής καθοδήγησης. Αυτού του είδους τα καλοκαιρινά camping καθόλου δεν εμπόδισαν τον Αλέξη Τσίπρα να οδηγήσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, το κόμμα του από το γλίσχρο 3% στην αξιωματική αντιπολίτευση και μετά στην εξουσία, την οποία άσκησε επί 4,5 χρόνια. Ποιος ο λόγος να αλλάξει τώρα την επιτυχημένη «συνταγή» του παρελθόντος;
Στο Διαδίκτυο υπήρξαν πολλές ερμηνείες, με κοινό παρονομαστή τη γελοιοποίηση και των προθέσεων που είχαν οι οργανωτές και οι καθοδηγητές τους, αλλά και του αποτελέσματος που θα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις. Οι «σοβαρές» εκδοχές είναι δύο. Πρώτον, ο κ. Τσίπρας, που γνωρίζει καλά τη σημασία των συμβόλων στην πολιτική, να επιχειρεί με αυτό τον τρόπο να εξισορροπήσει τη στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Κάθε τρεις ημέρες ο τέως πρωθυπουργός επιχειρεί εισπήδηση στα «χωράφια» της Φώφης και δεν χάνει την ευκαιρία να φωτογραφηθεί με τους άλλους Ευρωπαίους σοσιαλιστές ηγέτες. Επομένως, έχει ανάγκη να εμφανίσει ένα «αριστερό άλλοθι» για να πείσει κάποιο μέρος της κοινής γνώμης, που μάλλον το θεωρεί αφελές, αλλά και τη λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση των κυρίων Βούτση, Φίλη, Σκουρλέτη, που επιμένουν... αριστερότερα. Οταν ο προκάτοχός του και πολιτικός του πατέρας, Αλέκος Αλαβάνος, τον κατηγορεί ότι «όσο άσκησε την εξουσία, εφάρμοσε πολιτικές πιο δεξιές από εκείνες του Κυριάκου Μητσοτάκη», τότε οι εμφυλιοπολεμικές γιορτές στον Γράμμο είναι μια κάποια... αφελής λύση. Μόνο που δεν υπολόγισε το ΚΚΕ που αντέδρασε με εκνευρισμό και επικοινωνιακή τραχύτητα, στη λογική «ήρθαν τώρα τα άγρια να διώξουν τα ήμερα», μιλώντας για «ιεροσυλία δίχως όρια». Χρόνια τώρα ο Περισσός διοργανώνει εκεί πάνω γιορτές και επισκέψεις και δεν έχει καμία διάθεση να παραχωρήσει το... μονοπώλιο της αντιδεξιάς πολιτικής.

Η δεύτερη εκδοχή λέει ότι πράγματι ο Τσίπρας, πιεσμένος πολιτικά και δημοσκοπικά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα επιχειρήσει να ανοίξει μια ιδεολογική «τάφρο» που ξεκινάει από το σήμερα και φτάνει μέχρι τον Εμφύλιο, ελπίζοντας στην πόλωση. Δεν φαίνεται καλή ιδέα και δεν βλέπω να έχει αποτελέσματα. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πολύ σημαντικός στη Δημοκρατία για τον έλεγχο της κυβέρνησης αλλά και τη διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων εξουσίας. Η χώρα βρίσκεται ξανά σε μια δύσκολη φάση. Η επιστροφή της πανδημίας και οι δραματικές επιπτώσεις στην οικονομία μοιάζουν χειρότερες από κάθε δυσμενή πρόβλεψη. Η πτώση στο 33% του ΑΕΠ στις ΗΠΑ προκαλεί σοκ και δέος και δείχνει πόσο δύσκολος θα είναι ο χειμώνας που έρχεται. Είναι προφανές ότι ένα μεγάλο κόμμα έχει πεδίο για αντιπολίτευση και δημιουργικές, θετικές προτάσεις. Τι τον χρειάζεται τον Γράμμο; Τίποτα. Είναι ένας αχρείαστος 4ος γύρος ιδεολογικών αγκυλώσεων και πολιτικών αδιεξόδων. Ο 3ος έληξε τέτοιες μέρες το 1949.