Ματίνα Ηρειώτου

Υποχρεώθηκε να ψαλιδίσει τις φιλοδοξίες του όχι γιατί δεν πέτυχε το στόχο του, αλλά διότι η οικογένειά του δεν μπορεί να υποστηρίξει φοιτητικό σπίτι μακριά από την οικογενειακή εστία. Η πρωτιά στο τμήμα που επέλεξε ως δεύτερο έχει μια γλυκόπικρη γεύση.

Δεν είναι ο μόνος. Χιλιάδες παιδιά μαθαίνουν από νωρίς να κάνουν εκπτώσεις στα «θέλω» τους και να τα προσαρμόζουν στα δεδομένα της κρίσης. Θα μου πείτε: Τώρα συμβαίνει αυτό; Όχι είναι διαχρονική αλήθεια ότι κάποια παιδιά, πάντα, είχαν λιγότερες ευκαιρίες, ωστόσο, πλέον έχει πάρει μαζικές διαστάσεις και εξελίσσεται σε μία ακόμη απόδειξη της συνολικής μας ήττας σε ό,τι αφορά τη νέα γενιά. Έχουμε αποδεχθεί ότι εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά θα τρέφονται στα σχολικά συσσίτια, αποδεχόμαστε ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι, κάθε χρόνο, δεν θα ακολουθούν τα όνειρά τους, αλλά τους υπό συνεχή συρρίκνωση οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Και όχι μόνο αποδεχόμαστε, πια, αλλά πολλοί θεωρούμε έως και φυσική εξέλιξη, να παίρνουν μια βαλίτσα στο χέρι και να φεύγουν για άλλες πολιτείες.

Κι όμως. Είμαι βέβαιη. Μια χώρα που περιορίζει τόσο αυτά που δίνει στα παιδιά της, που στραγγίζει απ' τα μυαλά της δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά. Και οπωσδήποτε, το να πει κανείς στο θεσσαλονικιό μαθητή «δεν θα σπουδάσεις αυτό που θέλεις, αλλά θα έχεις επιδότηση στο ίντερνετ» παραπέμπει μάλλον στο παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέττας...