Μάριος Καλογερόπουλος

Πλέον έχουν "το ζωνάρι τους λυμένο για καυγά", μου εξήγησε, είναι με τα νεύρα τεντωμένα, τα θέλουν όλα στην εντέλεια, δεν συγχωρούν τίποτα, έχουν γίνει δυσκολότεροι και από τον πιο απαιτητικό τουρίστα. «Παλιά παρακαλούσα να κάτσουν Έλληνες στο μαγαζί μου, ήξεραν να ζουν και τώρα τους βλέπω και το μόνο που σκέφτομαι είναι να πάνε παρακάτω», συνεχίζει ο ίδιος επιχειρηματίας που δεν είναι "χθεσινός" στην πιάτσα, έχει δει κι έχει περάσει από όλες τις "φάσεις" και του Έλληνα και του "ξένου" τουρίστα… Τώρα προτιμάει τον Ολλανδό που θα καθίσει και θα παραγγείλει “μια σαλάτα στα δύο”, αλλά θα τη φάει ήσυχος και χωρίς φασαρίες, παρά τον Αθηναίο, που και “μία σαλάτα στα δύο” θα πάρει και θα μετρήσει πόσα κρεμμύδια είχε μέσα...

Και γιατί να μην γίνει ο Έλληνας "παράξενος" και πώς να μην γίνει, σκέφτηκα από μέσα μου, αφού πλέον ακόμα και οι διακοπές - που κάποτε λειτουργούσαν σαν βαλβίδα εκτόνωσης - έχουν καταντήσει ολοκάθαρα είδος πολυτελείας. Και κανείς μας πια δεν θέλει να σκέφτεται πως έδωσε την μία δεκάρα που είχε στην τσέπη και δεν "έπιασε τόπο" και θα μπορούσε τελικά να την δώσει αλλού και να το ευχαριστηθεί περισσότερο - ο "φαύλος κύκλος" που οδηγεί στην τρέλα και στην κουρλαμάρα που περιέγραψε ο φίλος πολύ γλαφυρά.

Όχι, ο Έλληνας τουρίστας (αν δεν είναι πια... ανέκδοτο) δεν έχει άδικο. Όσοι δεν έχουν την τύχη να είναι από χωριό με συγγενείς ή φίλους να τους φιλοξενήσουν, ζήτημα αν μπορούν να χαρίσουν στους εαυτούς τους πάνω από 10 ημέρες σε κάποιο βουνό ή κάποια θάλασσα, κι έτσι όπως πάει θα λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα. 

Αλλά και αν παρ' ελπίδα το καταφέρουν, και μόνο στη σκέψη τι τους περιμένει το Σεπτέμβρη με ΕΝΦΙΑ, φόρους, αλλαγές στα εργασιακά κτλ., το θαλασσινό νερό τους φαίνεται πικρό και ο βουνίσιος αέρας, δηλητήριο.

Και αν π.χ. στο υπουργείο Οικονομικών πιστεύουν ότι με τερτίπια όπως να αναρτήσουν τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ μετά τον Δεκαπενταύγουστο, θα χρυσώσουν το χάπι, τότε είναι βαθιά γελασμένοι.

Είπαμε "κουρλό" τον έκαναν τον Έλληνα, όχι χαζό.