Μάκης Πολλάτος

Μπορεί στις πολεμικές επιχειρήσεις να μην εμπλέκονται ευθέως αμερικανικές δυνάμεις, αφού οι επιτιθέμενοι Ρώσοι πολεμούν και αντιπαρατίθενται με τους αντιστεκόμενους Ουκρανούς, όμως οι Αμερικανοί, εδώ και αρκετές εβδομάδες, έχουν δημόσια δηλώσει ότι αποστέλλουν πολεμικό υλικό και οπλικά συστήματα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.

Το ίδιο πράττει το Ηνωμένο Βασίλειο, ομοίως κινείται και η Γερμανία που ενισχύει το Κίεβο όχι μόνο με φορητά αντιαρματικά και αντιαεροπορικά, αλλά και με αντιαρματικά όπλα και άρματα μάχης με δυνατότητες αντιαεροπορικής άμυνας, το ίδιο έχουν αποφασίσει και μια σειρά από άλλες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Μεγάλη βοήθεια προσφέρουν στους Ουκρανούς και οι Τούρκοι που έχουν πουλήσει τα UAV's «bayraktar», τις ικανότητες των οποίων φροντίζει η Άγκυρα να διαφημίζει με κάθε ευκαιρία, όπως χθες με τη βύθιση δύο ρωσικών περιπολικών στη Μαύρη Θάλασσα.

Η Ουάσιγκτον ζήτησε από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ να κινήσουν «γη και ουρανό» για να ενισχύσουν την άμυνα της Ουκρανίας. Πολλοί θεωρούν ότι κάποια από τα πιο εντυπωσιακά χτυπήματα των Ουκρανών, όπως η προχθεσινή επίθεση στο αρχηγείο των ρωσικών δυνάμεων στο Ίζιουμ, ή η βύθιση της ναυαρχίδας του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα, έγιναν με τη βοήθεια των Αμερικανών και άλλων ΝΑΤΟϊκών χωρών που έχουν δυνατότητες υποκλοπής επικοινωνιών και αποτύπωσης των ρωσικών θέσεων σε πραγματικό χρόνο, με τα δορυφορικά τους συστήματα.

Επιβεβαίωση δύσκολα θα υπάρξει γι' αυτή τη φημολογία πριν περάσει καιρός από το τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων, όμως όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο ουκρανικός στρατός -που ούτως ή άλλως εδώ και πέντε χρόνια εκπαιδεύεται από ΝΑΤΟϊκούς αξιωματικούς σε τακτικές μάχης- έχει τεράστια βοήθεια από τη Δύση στην αναμέτρηση με τη Ρωσία.

Από τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας έπειτα από 10 εβδομάδες πολεμικών επιχειρήσεων, προκύπτουν μια σειρά από χρήσιμα συμπεράσματα.

Το μέτωπο των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία μπορεί να έχει σαφώς συρρικνωθεί, όμως ο πόλεμος συνεχίζεται και η έκβασή του είναι απρόβλεπτη.
Τα πράγματα κινδυνεύουν να γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα, όσο οι επιλογές του Πούτιν λιγοστεύουν, όσο ο Ρώσος πρόεδρος συνειδητοποιεί ότι η νοσταλγία της δημιουργίας μιας αυτοκρατορικής Ρωσίας γίνεται χίμαιρα, όσο οι απώλειες των Ρώσων στρατιωτικών μεγαλώνουν και όσο γίνεται όλο και περισσότερο προφανές το φιάσκο της εκστρατείας της Μόσχας στην Ουκρανία και αποκαλύπτεται η θλιβερή κατάσταση του ρωσικού στρατού.

Όσο κι αν θα ήθελε κάποιος, δεν μπορεί να αγνοήσει τις πυρηνικές ικανότητες της Ρωσίας, που ο Πούτιν, ο Λαβρόφ και τα άλλα εξαπτέρυγά τους φροντίζουν να υπενθυμίζουν σχεδόν καθημερινά. Κι όλοι μπορούν να αντιληφθούν πού θα μπορούσε να οδηγήσει η αδιανόητη απόφαση της Μόσχας να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα ή υπερηχητικούς βαλλιστικούς πυραύλους.

Η κάθε κίνηση έχει συνέπειες και προκαλεί αντιδράσεις. Η αποτυχία της εξωφρενικής, ανόητης απόφασης της Μόσχας να εισβάλει στην Ουκρανία φαίνεται από τα παρεπόμενα που έχει ήδη προκαλέσει. Η Ουκρανία μετατρέπεται de facto σε ΝΑΤΟϊκό προτεκτοράτο, η Σουηδία και η Φινλανδία συζητούν σοβαρά να καταθέσουν άμεσα αίτηση για να ενταχθούν στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, ο κόσμος διαιρείται ξανά σε σκληρά στρατόπεδα όπου πρέπει να επιλέξεις αν είσαι με την Αμερική ή τη Ρωσία και μετά την πανδημία η οικονομική κρίση σαρώνει τον πλανήτη, απειλώντας να προκαλέσει και επισιτιστική κρίση που θα πλήξει τις φτωχότερες χώρες.

Μπορεί η κοινή γνώμη να συνηθίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία και όσο περνάνε οι ημέρες να μοιάζει σαν να αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν, όμως η κατάσταση δεν θέλει πολύ να ξεφύγει. Οι ΝΑΤΟϊκοί στέλνουν ακατάπαυστα όπλα στον Ζελένσκι, ο Πούτιν βρίσκεται προ αδιεξόδου και όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να κινητοποιηθούν μιλώντας για την ουσία του προβλήματος όσο υπάρχει ακόμη καιρός. Δεν έχει μεγάλη σημασία πια να αναλύσουμε το στρατηγικό λάθος του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, τον αυτοκρατορικό του ιδεασμό ή τις δικτατορικές μεθόδους που εφαρμόζει για να έχει κοντά τους φίλους του και να τιμωρεί τους αντιπάλους του.

Το διπλωματικό παίγνιο είναι κυνικό και παίζεται στη βάση συμφερόντων, όχι με συναισθηματισμούς. Γι' αυτό οι Αμερικανοί κάνουν τα στραβά μάτια στις τουρκικές ακροβασίες, έκαναν γαργάρα το θέμα των ρωσικών S-400 που έχει παραλάβει ο Ερντογάν και διαπραγματεύονται πώς θα του πουλήσουν μαχητικά αεροσκάφη για να αποτρέψουν το ενδεχόμενο να πέσει στην αγκαλιά του Πούτιν. Το power game Αμερικής-Ρωσίας είναι σε πλήρη εξέλιξη και όλοι συνειδητοποιούν τις πρώτες, όμως κοσμογονικές, αλλαγές.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξαναστέλνουν στρατό στην Ευρώπη αφού οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης δεν εμπιστεύονται την ΕΕ για την άμυνά τους, το ΝΑΤΟ ενισχύεται και ετοιμάζεται να υποδεχθεί νέα μέλη που για δεκαετίες ακολουθούσαν πολιτική ουδετερότητας, ο υποτιθέμενος ευρωστρατός μοιάζει με ανέκδοτο και εκτός από την εξασθένηση της Ρωσίας που τους επόμενους μήνες κινδυνεύει να λυγίσει υπό το βάρος των οικονομικών κυρώσεων, η Ευρώπη αποδυναμώνεται και ο κόσμος ξαναγίνεται μονοπολικός.