Λέανδρος Ρακιντζής

Κάποτε ένας Κινέζος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: " Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση". Ο δάσκαλος του απάντησε: " Πολύ μικρή, που έχει όμως μεγάλες συνέπειες". Έλα, θα σου δείξω την Κόλαση. Μπήκαν σ' ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια τεράστια χύτρα γεμάτη ρύζι, αλλά όλοι έμοιαζαν απελπιστικά πεινασμένοι. Ο καθένας είχε ένα παράξενο κοντάρι, που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι όμως είχε ένα τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα τους. Η πείνα και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή. Έλα, είπε ο δάσκαλος, τώρα θα σε πάω στον Παράδεισο. Μπήκαν σε άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού, οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά ευτυχισμένοι. Δεν καταλαβαίνω, είπε ο μαθητής, γιατί εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που είναι όλα ίδια και πανομοιότυπα. Ο δάσκαλος χαμογέλασε και απάντησε: "Εδώ έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλο".

Ο μύθος αυτός μας δίνει ένα μεγάλο ηθικό δίδαγμα, ότι εάν εμείς οι Ελληνες δεν μάθουμε να συνεργαζόμαστε απόλυτα και σ' όλα τα πεδία, με ισότιμη συμμετοχή και χωρίς υστεροβουλία, αυθόρμητα και όχι αναγκαστικά γιατί μας το επέβαλαν τα μνημόνια και η τρόικα και όχι υποκριτικά προσβλέποντας τι θα γίνει την επομένη ημέρα και πώς με διάφορα τερτίπια θα νεμόμαστε την εξουσία, απολαμβάνοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικής και οικονομικής πίτας, μ' ο,τι συνεπάγεται αυτό. Λυπάμαι που το λέω, αλλά μας βλέπουν να παραμένουμε καταδικασμένοι στη σημερινή Κόλαση, χωρίς ελπίδα να περάσουμε, έστω λαθραία, στον Παράδεισο, όπως τον αντιλαμβάνεται καθένας με τα δικά του χρώματα και κριτήρια, αλλά γεμάτοι από υποσχέσεις, μακρόπνοα σχέδια, ιδεοληψίες, επικλήσεις για το ένδοξο παρελθόν, αντεγκλήσεις με πιθανές κοινωνικές εντάσεις και ενδεχομένως εθνικούς κινδύνους, περιμένοντας το τρένο της ανάπτυξης, που δεν έρχεται.

Ο Λέανδρος Τ. Ρακιντζής είναι αρεοπαγίτης ε.τ.