Γιώργος Π. Αποστολόπουλος

Η πρώτη πτυχή αφορά την άμεση ή και έμμεση εμπλοκή μας στην  ενεργή πολεμική σύρραξη. Πρέπει να αποφύγουμε με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο. Μπορεί να ανήκουμε στο ΝΑΤΟ αλλά επ΄ ουδενί λόγο δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν βάσεις στη χώρα μας για πιθανούς αεροπορικούς ή πυραυλικούς βομβαρδισμούς. Είναι αυτονόητο ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα καταστούμε στόχος αντιποίνων με τρομακτικά αποτελέσματα.

Η δεύτερη πτυχή είναι εξίσου κρίσιμη. Όσο περισσότερο δημιουργούνται εδαφικές διαφοροποιήσεις με de facto ή de jure γεγονότα τόσο περισσότερο δυσχεραίνεται η θέση μας έναντι της Τουρκίας στο Κυπριακό αλλά και σε άλλες εδαφικές διεκδικήσεις της.

Ο «ασκός του Αιόλου» άνοιξε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, της Τσεχοσλοβακίας και ιδίως της Γιουγκοσλαβίας. Τότε, αντίθετα με κάθε μεταπολεμικό προηγούμενο και με ευθύνη της Γερμανίας και των ΗΠΑ τα σύνορα μεταβλήθηκαν και δημιουργήθηκαν νέα κράτη αναγνωρισμένα ή μη όπως η Βοσνία, το Μαυροβούνιο, το Κοσσυφοπέδιο.

Ακολουθώντας την πεπατημένη, η Ρωσία εφάρμοσε ανάλογη τακτική στη Νότια Οσετία-Αμπχαζία της Γεωργίας αλλά και στην Κριμαία. Το φαινόμενο κατέστη παγκόσμιο με τις νεότευκτες περιπτώσεις του Ανατολικού Τιμόρ στην Ινδονησία και του Νοτίου Σουδάν στην Αφρική.

Όλα τα παραπάνω εξελίσσονται ως «ντόμινο εν αναμονή» και στις περιπτώσεις του Ιράκ, των Κούρδων, του Τιγκρέ στην Αιθιοπία και του 4,9% του Συριακού εδάφους που καταλήφθηκε από τους Τούρκους όπου εφαρμόζεται εθνοκάθαρση που με ευκολία λησμονήσαμε.

Δεν είναι ασήμαντος βέβαια και ο αναβρασμός στην Καταλονία, στη Σκωτία ή στη Δανική Γροιλανδία.

Είναι προφανές ότι το αναχρονιστικό ροζ συννεφάκι της «ομπρέλας» του Διεθνούς δικαίου κάτω από την οποία έχει οχυρωθεί η ελληνική διπλωματία μόνο εθνική ζημία μπορεί πλέον να προκαλέσει.

Το «νομικίστικο» δόγμα που κυριαρχεί εμμονικά ως το μοναδικό προστατευτικό μέσο της χώρας πρέπει να τροποποιηθεί. Οφείλουμε να στραφούμε στο ρεαλισμό μίας εξωτερικής πολιτικής που να συνδέει ισομερώς δίκαιο και ισχύ. Πρόκειται για την αποδοχή του αυτονόητου. Το Διεθνές δίκαιο επιβάλλεται από τον ισχυρότερο.

Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια. Ο Θουκυδίδης, η πορεία της αρχαίας Αθήνας και της Ρώμης, εν τέλει όλη η ανθρώπινη ιστορία διακατέχονται από αυτή την παγκόσμια αρχή.

Συνεπώς, μαζί με το νομικό οπλοστάσιο θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τα πάντα. Ακόμα και να διεκδικήσουμε για να μην απωλέσουμε. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η πολιτική που ασκούν το τελευταίο χρονικό διάστημα Βουλγαρία, Σερβία και Αλβανία απέναντι στα Σκόπια ενώ εμείς αποκρύπτουμε την ύπαρξη ελληνικής μειονότητας για να είμαστε «καλά παιδιά».

Ωστόσο εμείς τα «καλά παιδιά» (γνωρίζετε με ποια «δημοφιλή» ελληνική λέξη χαρακτηρίζονται τα… καλά παιδιά) έχουμε φτάσει στο σημείο να αναφέρουμε ενοχικά όχι ως «μειονότητες» αλλά ως «ομογένεια» τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες σε διάφορες χώρες. Αυτούς δηλαδή που αποτελούν το στρατηγικό βάθος της πατρίδας. Ακόμα περισσότερο αδυνατούμε να διδαχθούμε από την τακτική του Ταγίπ Ερντογάν για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον ίδιο τον Ερντογάν και τελικά περιμένουμε από τον υιό Νετανιάχου ή κάθε καλοπροαίρετο «υιό» να προασπίζει τα ιστορικά μας δίκαια.

Να ξεκαθαρίσω ότι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με κανέναν εθνικισμό. Έχουν να κάνουν με τη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και την ανάγκη να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε σε ένα διεθνές περιβάλλον που δεν φημίζεται για τον πολιτισμό και τη νομιμότητα αλλά για το σεβασμό της ισχύος.
---------------------------------
*O Γιώργος Π. Αποστολόπουλος είναι Τομεάρχης Περιβάλλοντος-Μέλος Κ.Ε. ΚΙΝ.ΑΛ και Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων